throw (n.) — โยน

เด็กเหลือขอ

นั่นคือคำที่ผู้คนในหมู่บ้านใช้เรียกเขา

"ไปให้พ้น ไอ้เด็กเวรนี่"

เสียงผรุสวาทดังลั่น ก่อนที่ไม้ฟืนขนาดเท่าท่อนแขนถูกโยนไล่ตามหลังเขามา มันพุ่งกระแทกเข้ากับสะบักหลังของเขาอย่างจัง เขาหลุดร้องอั้ก! ขนมปังแถวสดใหม่เพิ่งออกจากเตาอุ่น ๆ ในมือร่วงหล่นลงพื้นถนน กลิ้งกลุก ๆ คลุกกับเศษดินเศษฝุ่นจนสกปรก หากเป็นคนทั่วไปคงตัดใจทิ้งมันไว้อย่างนั้นแล้ววกกลับไปซื้อขนมปังแถวใหม่ที่สะอาดจากร้าน แต่เด็กเหลือขออย่างเขาไม่ได้มีทางเลือกเยอะขนาดนั้น

เจ้าของร้านขนมปังยืนเท้าสะเอวตรงหน้าร้าน สบถด่าเขาต่ออีกสองสามคำก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไป

เขายกมือผอมแห้งของตนขึ้นกุมจุดที่โดนไม้ฟาดเข้าเมื่อครู่ มันเจ็บจนเนื้อตรงนั้นเต้นตุบ ๆ

เขากลั้นสะอื้น พยายามอย่างยิ่งในการข่มน้ำตาของตนไม่ให้ไหลขณะเอื้อมมือไปคว้าขนมปังแถวที่เปรอะเปื้อนกลับขึ้นมาจากพื้นและปัดเอาเศษดินที่ติดอยู่โดยรอบออก

เขาเดินหลบออกไปทางซอกตึก มองไปรอบกายอย่างระแวดระวัง เขาไม่อยากจะบังเอิญเจอเข้ากับคนจรจัดคนอื่น เพราะขนมปังที่เขามีคืออาหารมื้อแรกที่เขาหาได้มาในสัปดาห์นี้

เมื่อเลือกที่ซ่อนตัวเหมาะ ๆ เจอแล้ว เขาก็ทรุดตัวลงนั่ง เข่าทั้งสองชันขึ้นเข้าหากัน มือเล็กพลิกขนมปังแถวแล้วปัดเศษสกปรกออกอีกรอบ ก่อนจะค่อย ๆ บิมันออกเป็นคำเล็กแล้วส่งเข้าปาก

เขาสัมผัสได้ถึงรสหวานจากแป้งแผ่กระจายไปทั่ว ดวงตากลมปิดลง ก่อนจะปล่อยให้หยาดน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้เมื่อครู่ทะลักล้นออกมา

เขาบิขนมปังเข้าปากอีกคำ เคี้ยวไปสะอื้นไห้ไป เป็นอย่างนั้นเรื่อยกระทั่งขนมปังพร่องไปครึ่งแถว เขายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่อาบสองแก้ม เก็บซ่อนขนมปังที่เหลือไว้ในสาบเสื้อเพื่อไว้กินต่อในมื้อถัดไป แม้ว่าในตอนนี้ท้องของเขาจะยังไม่อิ่มดีก็ตาม

เขายกมือทั้งสองขึ้นกอดร่างกายของตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ เอนตัวลงนอนลงบนพื้นที่ทั้งชื้นแฉะ สกปรกและเย็นเยียบ ร่างกายเล็ก ๆ ขดตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เขาส่งครางฮือในลำคอด้วยความทรมาน

โจเอล...

เขามุ่นคิ้วเข้าหากัน

โจเอล...

เสียงนั้น...

ใครกำลังเรียกชื่อเขากันนะ

"โจเอล"

เด็กชายสะดุ้งเฮือก ดวงตาทั้งสองเบิกโพลง เขาสัมผัสได้ถึงหัวใจของตัวเองที่เต้นระส่ำ เสียงตุบ ๆ ของมันดังก้องอยู่ในหู

"เจ้าฝันร้าย"

น้ำเสียงนุ่มทุ้มของพ่อมดหนุ่มทำให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขาดำเนินช้าลง โจเอลกวาดสายตาเพื่อมองหาเจ้าของเสียง ก่อนจะพบกับอีกฝ่ายที่ยืนถือตะเกียงอยู่ข้างเตียงของตน

"ข้า..."

เสียงของเด็กชายขาดห้วงไป เด็กชายยกมือขึ้นแตะข้างแก้ม และพบกับสัมผัสที่เปียกชื้น

"เจ้าร้องไห้จนเสียงดังไปถึงห้องทำงานข้า" แดร์เรนว่า แต่น้ำเสียงนั้นไร้ซึ่งการตำหนิติเตียน "ข้าพยายามปลุกเจ้าแล้ว แต่มันก็ยากนัก โชคดีที่เจ้าสะดุ้งตื่นขึ้นเอง"

"ข้าขอโทษขอรับนายท่าน"

เด็กชายก้มหน้ามองตัก มือทั้งสองกำผ้าห่มแน่น

"เจ้าไม่ได้ทำผิดอะไร คราวหน้าอย่าเอ่ยคำขอโทษออกมาง่าย ๆ แบบนี้อีก เข้าใจไหม" คนอายุมากกว่าเอ่ยอย่างทอดถอนใจ "เอาเถิด คืนนี้คงหนักหนาเกินไปสำหรับเจ้า"

ดวงตาช่างสังเกตของพ่อมดหนุ่มมองไปยังมุมห้องที่เขาเคยทำการร่ายตารางเวทย์คุ้มกันเด็กชายเอาไว้ บัดนี้มันว่างเปล่า ไร้แสงเรืองรองสีเขียวเข้มของตารางเวทย์ที่เคยมีอยู่ พ่อมดหนุ่มมุ่นคิ้วเข้าหากัน

มีบางสิ่งบางอย่างกำลังคุกคามโจเอล

"โจเอล ข้าคงต้องทำความสะอาดห้องของเจ้าใหม่" เขาหันไปเอ่ยสั่งกับเด็กชายเสียงเครียดเคร่ง "ระหว่างนี้เจ้าก็ย้ายมานอนที่ห้องนอนของข้าก่อนก็แล้วกัน"

โจเอลเม้มปากแน่น พยายามสะกดกลั้นรอยยิ้มของตนเอาไว้ก่อนจะเอ่ยรับคำ

"ขอรับ...นายท่าน"

[tbc.]

________________________________________

ตอนนี้เราอยู่ตจว.แล้วไม่ได้เอาคอมมาด้วยค่ะ พอลงกับมือถือเลยจัดหน้าใน minimore ไม่ได้ ไว้ถ้ากลับถึงกทม.เมื่อไหร่เราจะกลับมาแก้ไขให้นะคะ ❤

#วิธีดูแลลูกมนุษย์จด