hope (v.) — หวัง , ปราถนา

รุ่งอรุณแรกหลังจากโจเอลย้ายที่นอนจากห้องของตนไปยังห้องของแดร์เรน บ้านอันเงียบสงบของพ่อมดหนุ่มก็มีแขกมาเยี่ยมเยียน

เด็กชายที่เดินออกมาเปิดประตูจ้องมองไปยังผู้มาเยือนที่มีร่างกายสูงใหญ่กว่าตนเป็นเท่าตัว(และอาจจะสูงกว่าแดร์เรนเสียด้วยซ้ำ) ในขณะที่อีกฝ่ายเองก็ก้มมองลงมายังเขาด้วยสายตาเฉยชา ไม่แสดงออกถึงร่องรอยอารมณ์ใด

ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาก่อน กระทั่งพ่อมดหนุ่มเจ้าของบ้านเดินลงบันไดมาจากชั้นสอง ชายซึ่งเป็นแขกผู้มาเยือนจึงได้เริ่มกล่าวทักทาย

"ไง แดร์เรน"

ผู้เป็นเจ้าของชื่อชะงักฝีเท้าลงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าใครคือแขกคนนั้น ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง และน้ำเสียงเรียบนิ่งยิ่งกว่า

"ข้าไม่มีธุระอะไรอะไรจะคุยกับท่าน" พ่อมดหนุ่มว่า ก่อนจะหันไปหาเด็กชายที่กำลังจับบานประตูบ้านค้างไว้ "ปิดประตูเสียโจเอล ข้าไม่รับแขกที่ไม่ได้นัดมาก่อน"

"ไม่เอาน่า"

ผู้มาเยือนเอ่ยก่อนเอื้อมมือมาผลักประตูไว้ โจเอลพยายามอย่างสุดความสามารถของเขาในออกแรงการดันให้ประตูนั้นปิดตามคำสั่งของแดร์เรน แต่แรงของเด็กชายหรือจะสู้แรงของคนที่ตัวสูงใหญ่กว่าเยอะมากได้ ร่างเล็ก ๆ ของเด็กชายเคลื่อนถอยหลังไปพร้อมกับบานประตูที่เปิดออกกว้างกว่าเดิม และกว้างขึ้นอีกจนมากพอให้อีกฝ่ายก้าวเข้ามาในตัวบ้านได้สำเร็จ

เด็กชายหันมองเจ้านายของตนด้วยสีหน้าจืดเจื่อน รู้สึกโกรธตัวเองที่อ่อนแอจนทำให้อีกฝ่ายต้องผิดหวัง

ในยามนี้แค่คำสั่งง่าย ๆ อย่างปิดประตูบ้านเขายังทำไม่ได้เลย

"ไม่เป็นไรโจเอล หากเขาอยากเข้ามานักก็ปล่อยให้เขาเข้ามา"

พ่อมดหนุ่มว่า ก่อนจะเอ่ยคาถาแบบสั้นออกมา ฉับพลันใต้เท้าของผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับการต้องรับก็บังเกิดเป็นวงเวทย์สีแดงเข้ม ก่อนที่มันจะแผ่ขยายออกจนครอบคลุมไปทั่วพื้นที่รอบกายนั้นอย่างรวดเร็ว

"เวทย์ตรวน? " อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นเมื่อพบว่าเท้าทั้งสองของตนถูกตรึงไว้กับพื้นจนทำให้เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนกายได้ "นี่เจ้ายังไม่หายโมโหข้าอีกหรือ เรื่องผ่านมาเกือบร้อยปีแล้วนะแดร์เรน"

"ท่านมีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถิด เจราล"

เจราล เซธ คือชื่อของชายผู้มาเยือนคนนั้น โจเอลจดจำชื่อและใบหน้าดังกล่าวนั้นไว้ในฐานะของคนที่แดร์เรนไม่ชอบหน้า ขณะเดียวกันก็หมายมาดเอาไว้ว่าครั้งหน้าเขาจะไม่มีทางทำพลาดเปิดประตูต้อนรับชายคนนี้ให้เข้ามาในบ้านได้อีก

"ข้าได้ข่าวจากจูเลียนว่าเจ้ารับเลี้ยงลูกมนุษย์" เจราลว่า พลางเหลือบตามองเด็กชายที่เป็นมนุษย์เพียงหนึ่งเดียวในบ้านหลังนี้ "นี่น่ะเหรอลูกมนุษย์ที่ว่านั่น น่าชังดีนี่"

"เจ้าไปทำธุระของเจ้าเถอะโจเอล ส่วนแขกท่านนี้เดี๋ยวข้าส่งเอง" พ่อมดหนุ่มหันไปเอ่ยกับเด็กชาย ก่อนจะเอ่ยเร่งอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเด็กชายเอาแต่ยืนนิ่ง "รีบไปสิ"

เด็กชายก้มหน้าลงเพื่อรับคำสั่งแม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่ ก่อนจะค่อย ๆ เดินออกไปจากห้องโถง

"จริง ๆ ให้มันอยู่ฟังด้วยก็ได้ เจ้าไม่เห็นต้องไล่เลย"

"ท่านรีบพูดธุระของท่านมาเถิด ข้าไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น"

"รีบเหลือเกินนะแดร์เรน ข้าไม่ได้มาเยี่ยมเจ้าตั้งนาน แสร้งทำเป็นต้อนรับกันหน่อยก็ไม่ได้เชียวหรือ"

"ท่านหวังเยอะเกินไปแล้วเจราล" แดร์เรนเอ่ย "การที่ข้าข่มความโกรธที่มีต่อท่านไว้ได้ ไม่ได้หมายความว่าข้าจะลืม—หรือว่าให้อภัยท่าน"

"ข้ารู้" เจราลว่า ก่อนจะคว้าเอาซองจดหมายสีครีมอ่อนออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วยื่นออกไปให้อีกฝ่าย "จดหมายเรียกตัวจากสมาคม"

แดร์เรนเหลือบมองรอยเส้นสีทองที่ประทับลงบนครั่งสีแดงก่ำนั้น และเมื่อเห็นว่ามันคือตราประทับของสมาคมผู้วิเศษ เขาจึงเอื้อมมือมารับมันไปแล้วเปิดออกอ่าน

คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันฝเมื่อเห็นข้อความด้านใน ก่อนที่ตัวจดหมายจะสลายเป็นผุยผงแล้วหายไปในอากาศเมื่อมันทำหน้าที่ส่งสาส์นของมันเสร็จเรียบร้อย

"กำหนดเรียกตัวในอีกสองวันข้างหน้า แล้วท่านเพิ่งจะนำมันมาให้ข้าตอนนี้น่ะหรือ"

"เจ้าจะมาโมโหใส่ข้าไม่ได้นะ" เจราลเอ่ย น้ำเสียงฟังดูนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย ไร้วี่แววกวนอารมณ์เหมือนก่อนหน้า "ในเมื่อเจ้าเป็นคนถอดตราเวทย์เคลื่อนย้ายของข้าออกไปเอง การต้องเดินเท้ามาจนถึงบ้านของเจ้าไม่ใช่เรื่องง่ายสักนิด เจ้าน่าจะรู้ดีนี่"

"แต่ท่านไม่ใช่ผู้ส่งสาส์นของสมาคมเสียหน่อย ถ้าให้ผู้ส่งสาส์นเป็นคนมาส่ง มันก็คงจะถึงมือข้าเรียบร้อยนานแล้ว"

"แต่หากข้าไม่นำสาส์นมาให้เจ้า ข้าก็จะไม่มีโอกาสได้เจอเจ้าเลย"

"นั่นมันเป็นปัญหาของท่าน" แดร์เรนว่า "อย่าเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปนกับงานโดยเด็ดขาด ท่านเป็นคนบอกข้าเอง ท่านน่าจะจำได้สิ"

[tbc.]

________________________________________

จอห์นนี่ ซอ - เจราล เซธ

ยังไม่กลับจากตจว.ค่ะฮืออออ ; - ;)

#วิธีดูแลลูกมนุษย์จด