โจเอลอาศัยอยู่ที่บ้านของแดร์เรนได้ครบหนึ่งสัปดาห์แล้ว

บ้านที่เงียบสงบ ไม่มีใครอื่นอาศัยอยู่อีกนอกจากพวกเขาสองคน

กิจวัตรประจำวันของเด็กชายเปลี่ยนไปจากเมื่อสัปดาห์ที่แล้วโดยสิ้นเชิง เขาไม่ต้องคอยหลบซ่อนตัวจากผูู้คน ไม่ต้องกลัวการถูกแย่งพื้นที่นอนตามซอกตึกซอกอาคารจากคนจรจัดคนอื่น ไม่ต้องแย่งชิงเศษอาหารชิ้นสุดท้ายที่มีอยู่ในกองขยะกับฝูงหนูท่อ ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อและทนต่อความอดอยากหิวโหย

ไม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปในวันพรุ่งนี้

แม้ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างจะยังคงมืดมิดอยู่ และการอาศัยกับแดร์เรนก็ไม่ได้มีกฎบังคับว่าเด็กชายจะต้องรีบตื่นก่อนฟ้าสว่าง ทว่าด้วยความเคยชินจากการใช้ชีวิตในตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็ทำให้โจเอลรู้สึกตัวตื่นขึ้นเต็มสองตาแม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เด็กชายพลิกตัวไปมาบนเตียงนอน วาดวงแขนเล็กที่ยังคงหลงเหลือรอยสะเก็ดแผลถลอกนิดหน่อยรวบกอดผ้าห่มผืนหนาที่คลุมร่างกายของตนเข้าแนบอก รับเอาสัมผัสที่เต็มไปด้วยความนุ่มสบายและอบอุ่นเข้าสู่ตัว

ตัวเขาในตอนนี้...ช่างโชคดีเหลือเกิน

โจเอลนอนค้างในท่านั้นต่ออยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง เก็บที่นอนให้เรียบร้อย และเดินออกจากห้องของตนไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา

เด็กชายชะลอฝีเท้าของตนลงเมื่อกำลังจะเดินผ่านห้องทำงานของพ่อมดหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้าน ตรงช่องใต้ประตูมีแสงแสงสว่างสีเหลืองอมส้มจากไฟตะเกียงลอดออกมา แดร์เรนมักจะขลุกตัวอยู่ในห้องนั้นครั้งละนาน ๆ เอาแต่ทำกิจธุระของเจ้าตัวเงียบ ๆ เพียงลำพัง โจเอลไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในนั้น นั่นเป็นข้อห้ามเพียงไม่กี่ข้อที่แดร์เรนกำหนดไว้ในการอยู่ร่วมกัน

เด็กชายเคยลอบมองเข้าไปด้านในอยู่ครั้งสองครั้ง ยามที่เจ้าของบ้านบังเอิญเปิดประตูมาเจอและเอ่ยทักทายเขาที่กำลังจะเดินผ่านห้องนี้ ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยชั้นหนังสือสูงจนชิดติดผนังเรียงรายเต็มผนังห้อง ตรงกลางห้องมีชุดโต๊ะและเก้าอี้นวมยาวสีเบจบุผ้าอย่างดี ถัดไปด้านหลังอีกหน่อยคือโต๊ะไม้ขนาดกลางที่มีกระดาษวางกองสุมกันเป็นพะเนิน

โจเอลยืนมองบานประตูห้องด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างในใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตนมาก่อน จู่ ๆ เขาก็นึกอยากจะเคาะประตูตรงหน้าให้เกิดเสียงแม้จะไม่มีธุระใดสลักสำคัญกับเจ้าของห้อง เขาอยากจะเปิดประตูบานนั้นออกแล้วเดินไปหาใครอีกคนที่คงกำลังนั่งคร่ำเคร่งอยู่ตรงโต๊ะ เขาอยากจะทำอะไรสักอย่าง อะไรก็ได้ที่ทำให้อีกฝ่ายหันมาสนใจเขามากกว่ากองกระดาษและตำราทั้งหมดในห้องนั้น

แต่สิ่งที่เขาทำได้จริง ๆ มีเพียงแค่การมองดูประตูบานนั้น และคาดหวังลึก ๆ ในใจว่าอีกฝ่ายจะบังเอิญเปิดประตูออกมาแล้วเจอเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง และอีกหลาย ๆ ครั้ง

[tbc.]

________________________________________

#วิธีดูแลลูกมนุษย์จด