ตั้งแต่รู้จักกันมา งานอดิเรกของทัดคือนั่งชำแหละอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ เท่าที่จะหาได้ เดาว่ามันคงเป็นวิธีการค้นคว้าหาความรู้ของทัดอย่างหนึ่ง แต่ไอ้ ‘เท่าที่จะหาได้’ ของทัดเนี่ย ถ้าแปรเป็นค่าหน่วยกิตก็คงจะแพงมาก เพราะของแต่ละอย่างที่เอามาชำแหละ มีตั้งแต่เครื่องใช้ไฟฟ้าไก่กาไปจนถึงสินค้าอิเล็กทรอนิกส์ระดับไฮเอนด์ที่เราเพิ่งเห็นในโทรทัศน์เมื่อวันก่อน พูดง่ายๆ คือมันเพิ่งออกมาวางขายไม่ใช่เรอะ แพงไม่ใช่เรอะ แล้วการเอามางัดแงะอย่างไร้ซึ่งเยื่อใยไมตรีเช่นนี้มันถูกมันควรแล้วเรอะ!

ถึงทัดจะสูญเสียเม็ดเงินมหาศาลกับการหาความรู้ด้านวิศวะเพื่อไปสร้างหุ่นยนต์อะไรไม่รู้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าความสนใจของทัดมีประโยชน์ต่อคนอื่นไม่น้อย โดยเฉพาะเวลาที่เพื่อนมีอุปกรณ์ไอทีอะไรเจ๊งขึ้นมา ก็จะเข้ามาขอความช่วยเหลือจากทัด ชายผู้เปี่ยมล้นไปด้วยความเมตตาคนนี้ก็มักจะอาสาซ่อมให้เพื่อนตลอด

เราได้รู้คุณูปการของทัดผ่านเพื่อนฝูงมาหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ จนวันที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองพัง ทัดอาสาซ่อมให้โดยไม่คิดเงินสักบาท

เฮ้ย บ้า! เครื่องเป็นหมื่นๆ ใครจะให้เอาไป

ลองซ่อมเล่น พังกว่าเดิมขึ้นมาจะทำไง

ราวกับอ่านความคิดเราได้ ทัดยื่นข้อเสนอมาว่า ขอเวลาแค่ห้านาที ถ้าซ่อมไม่ได้แล้วพัง จะซื้อเครื่องใหม่ให้เลย ดูปากทัดนะฮะ “จะ-ซื้อ-เครื่อง-ใหม่-ให้” ประโยคนั้นมันดังก้องวนลูปอยู่ในหัวเหมือนโดนสะกดจิต

แต่หญิงไทยต้องไม่ตกลงปลงใจอะไรง่ายๆ เราเล่นตัวสองวินาทีแล้วส่งมือถือให้ทัดเอาไปซ่อมแต่โดยดี ในใจก็คอยสาปแช่งว่า ซ่อมไม่ได้เถอะ ซ่อมไม่ได้ (เลว...)

ห้านาทีผ่านไปพอดีเป๊ะ ทัดก็ซ่อมโทรศัพท์มือถือของเราได้สำเร็จ แง… เอ๊ย! เย่ ดีใจมาก!

หลังจากนั้นเราก็เริ่มมองทัดในมุมใหม่ จากที่ไม่เคยเชื่อว่าทัดจะสร้างหุ่นยนต์ของตัวเองได้ ก็เริ่มเชื่อมั่นในตัวทัดมากขึ้น เริ่มอยากรู้อยากเห็น ถามไถ่ความเป็นไปของน้องหุ่นยนต์ ว่าคืบหน้าไปถึงไหน เมื่อไหร่จะชวนเพื่อนไปเยี่ยมเยียนที่บ้านบ้าง…