ทุกครั้ง ที่ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันเปิดใจ รู้สึกเหมือนได้เวลาแล้วใช่ไหมที่จะเรียนรู้มันใหม่
จนกระทั่งเจอคนๆหนึ่ง การที่ได้คุย ได้เจอ ได้อยู่ด้วยกัน มันทำให้ฉันได้เป็นตัวเองเกือบจะทั้งหมด มันธรรมชาติและดูดีไปหมด การได้แลกเปลี่ยนทัศนคติ มุมมองของชีวิต สิ่งที่ฉันเขาชอบและฉันชอบมันตรงกันไปหมด
อะไรกันนะ ความรู้สึกแบบนี้กำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม ไม่เอาดีกว่าฉันกลัวการเปลี่ยนแปลง ฉันถอยทั้งที่มันกำลังดีมาก แต่ฉันก็ถอยไม่รอด มันดีเหลือเกินเกินกว่าที่ฉันจะหยุดมันไป
ฉันแอบมองเขาแล้วยิ้ม แอบคิดในใจว่าหรือนี่จะเป็นความรัก ไม่สิ ไม่หรอก รักมันไม่ง่ายขนาดนั้น พอนานวันเข้า เขาเริ่มแสดงอาการวางแผนอนาคตที่มีเรา การกระทำนั้นค่อนข้างอบอุ่น
หลังจากเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันกลับบ้านและเขาก็ต้องทำงาน มันไม่ค่อยมีแชทจากเขาส่งมามากเท่าไหร่ซึ่งก็ปรกติ เพราะฉันก็มีสิ่งที่ทำมากมายไม่ได้ส่งหาเขาเช่นกัน คุยกันเฉพาะสำคัญๆในแต่ละวัน ซึ่งในใจก็คิดว่าเมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันอีกนะ บางทีก็เผลอว่าในอนาคตจะมีเขาไหมแต่สักพักก็เลิกคิด ไม่กล้าคิด หากฉันมีความรัก มีต้องมีความคาดหวังเกิดขึ้นแน่ๆ สิ่งสำคัญคือการเปลี่ยนแปลง ที่เป็นสัจธรรมของทุกสิ่งบนโลกใบนี้ ฉันกลัวมันเหลือเกิน มันเจ็บปวดหากเราไม่ทันได้รู้ตัวว่าทำอะไรผิดไป แต่เขาแสดงออกชัด อยู่ๆก็เป็นคนอื่นไปชั่วขณะ มันตอกย้ำปมในอดีต ซึ่งทำให้ฉันดิ่งมาก อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ตอนนั้นอยู่กับเขาพอดี ได้แต่คิดว่าจะบอกเขาดีไหม ว่าอดีตฉันเจ็บปวดขนาดไหนและสิ่งที่เขาทำมันดันมาตรงพอดี(สิ่งมันก็แค่อารมณ์เล็กๆน้อยๆของเขา) คำถามคือ แล้วเขาใช่คนที่ทำร้ายฉันในอดีตไหม เราพึ่งเรียนรู้กัน อดีตนั้นก็จบไปแล้ว นี่คือเรื่องใหม่แล้วนะ สักพักเขารู้ตัวจึงแก้ไขมันและก็ดีขึ้น
ฉันอยากที่จะยอมรับความเป็นแปลงได้ ฉันไม่อยากคาดหวัง ฉันพยายามปรับปรุงสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต เพื่อไม่ทำให้มันพังไม่เป็นท่าอย่างที่ผ่านมา
บางทีโลกก็ชมพูมาก บางทีก็เทาครึ้มไปหมด บางทีก็อยากมีคุณในอนาคต บางทีก็ไม่อยากจะคิดด้วยซ้ำ และสิ่งที่รู้สึกได้ตอนนี้คือ ความสุขและรอยยิ้มที่มีมันเป็นของจริง ช่วงเวลานั้นเกิดขึ้นจริง แม้ตอนนี้มันจะคงอยู่หรือไม่ อนาคตจะคงอยู่หรือไม่ ที่สุดแล้วเวลาจะทำหน้าที่ของมัน สิ่งที่ฉันควรฝึกทำมันคือ ยอมรับความเป็นจริงหากมันจะเปลี่ยนแปลง
เขียนโดย ชีวิตให้ของขวัญกับฉันเสมอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in