..
เหลือเพียงศาลเตี้ยในโลกอินเทอร์เน็ต
ที่ที่งานอดิเรกคือการวิ่งไล่จับแพะ
วันแล้ววันเล่า เธอชี้หน้าตัดสินกันโดยไร้การไตร่ตรอง
และจบลงด้วยการหักมุมดั่งหนังที่กำกับโดยเดวิด ฟินเชอร์ 

..
ประเทศไทยเอ๋ย..
เธอเป็นดั่งห่านที่ถูกป้อนความเกลียดชังเข้าลงในตับไต
เธอดื่มกินมันอย่างเอร็ดอร่อย
โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามันได้กัดกินเธอจากภายใน
จนกระทั่งมันเริ่มเป็นส่วนหนึ่งในตัวเธอ
ประเทศไทยเอ๋ย..
เธอเป็นดั่งดอกไม้ที่ถูกรมด้วยฝุ่นควัน
เหี่ยวเฉาและร่วงโรย

ประเทศไทยเอ๋ย..

เธอเป็นดั่งรถยนต์ที่เกียร์เดินหน้าชำรุด
ไร้หนทางไปต่อนอกเสียจากถอยหลัง
ประเทศไทยเอ๋ย..
เธอเป็นดั่งภูเขาไฟที่รอคอยการระเบิดอีกครั้ง
และเธอไม่ได้เรียนรู้อะไรจากการสูญเสียในประวัติศาสตร์แม้แต่น้อย
ประเทศไทยเอ๋ย..
เธอถูกขนานนามว่าเมืองแห่งรอยยิ้ม
แต่เบื้องหลังรอยยิ้มที่สวยงามของเธอคือการโกงกินอย่างตะกละตะกลาม
ประเทศไทยเอ๋ย..
เธอเป็นดั่งฟันเฟืองแห่งความเหลื่อมล้ำ
ความเจริญไม่เคยกลบเกลื่อนความหิวโหยให้หายไปจากเธอได้เลย
ประเทศไทยเอ๋ย..
เธอเป็นดั่งทิวากาลที่ไร้ซึ่งแสงสุริยา
เธอเป็นดั่งราตรีที่ไร้ซึ่งแสงจันทรา
ประเทศไทยเอ๋ย..
อนาคตของเธอช่างมืดบอดเสียเหลือเกิน

Please follow me on Instagram : maniacstory