L'Opéra / The Paris Opera

แน่นอนว่าหนังแนวนี้พอไปถึงจุดหนึ่งก็จะเกิดเหตุการณ์ทะเลาะอะไรบางอย่าง หรือบางตัวละครก็พบรักใหม่ อะไรแบบนี้ หนังก็เลยออกมาเป็นเหมือนเรื่อง Belgian Rhapsody ก็คือรอมคอมและ non sense 5555555 แต่สนุกดีค่ะ เพลงประกอบเพราะจริงๆ โดยเฉพาะ ที่อองกีล่า (Angela) ร้องเพลง For once in my life - Stevie Wonder เพราะมากๆๆ เราชอบเพลงนี้พอดี ก็เกิดการเขย่าขาระหว่างดู กับถั่วงาๆๆตามหนัง เพลิดเพลินจริงๆค่ะ แถมสถานทูตออสเตรียวันนั้นบรรยากาศดีมาก แบคกราวนด์หลังจอเป็นตึกสูงๆ อากาศดีๆ ลมเย็นๆ ฝรั่งที่ไปดูก็หล่อ--- แค่ก เลยเป็นหนังที่ทำให้อารมณ์ดีไปเลย

ถ้าใครอยากดูก็เสิร์ชว่า Swing 2014 ใน Youtube ได้ค่ะ มีเต็มเรื่องแต่ไม่มีซับค่ะ ถ้าฟังออกจะอินกับเรื่องขึ้นมากๆเลย แต่ฟังเพลงกับดูเนื้อเรื่องก็โอเคแล้วค่ะ เสียดายที่ช่วงที่พวกนางเตรียมการแสดงไม่ค่อยเห็นเยอะเท่าไหร่ แต่ก็เข้าใจว่าหนังไม่กี่ชั่วโมง จะยัดทุกเรื่องเข้ามาก็ไม่ได้ มันก็ต้องเล่าเรื่องอื่นบ้างเนอะ

แต่มีประโยคนึงที่เราชอบมากๆในเรื่อง ก็คือตัวละครนึงนางแก่แล้ว นางก็เลยตัดพ้อ เจ๊คนที่ช่วยฟอร์มวงก็เลยบอกว่า "ที่รัก โลกนี้ไม่มีผู้หญิงไม่สวยหรอก มีแต่ผู้หญิงขี้เกียจเท่านั้นแหละ" โอโหห ฟังแล้วเหมือนโดนด่า ดูหนังจบนี่กุต้องซื้อเมคอัพไหมเนี่ย แต่ฟังแล้วฮึกเหิมอะ อยากสวย แต่เออ ก็กุขี้เกียจ ไม่สวยก็ได้ 55555555 

ภาษาฮังกาเรียนนี่ฟังดูไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่ แต่เอามาร้องเป็นเพลงละเพราะแฮะ555555 เห็นเขาว่าเป็นภาษาที่ยากที่สุดในโลกด้วยไหมนะ แต่เราว่าน่าสนใจอ่ะ หนังเขาทำดีมาก จนเราอยากดูเรื่องอื่นด้วย อุตสาหกรรมภาพยนตร์เขาน่าจะน่าสนใจจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ ปัญหาก็คือไม่เข้าใจภาษาเขา จะให้ไปเรียนฮังกาเรียน ดิชั้นก็คงตายก่อนพอดีค่ะ

ว่าแล้วก็ควรไปหัดเรียนเต้นสวิงจริงๆ มันน่าสนุกดีอะ 

มา เรื่องที่ 4 ค่ะ 

หนังเรื่องนี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก เราจะไม่อธิบายอะไรมาก เป็นมุมมองจากลูกชายเพื่อนของแวนโก๊ะ ได้รับหน้าที่ไปส่งจดหมายสุดท้ายของแวนโก๊ะให้กับน้องชายเขา แต่บังเอิญว่าก็มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นระหว่างทาง จนเขาได้เรียนรู้และได้รู้จักตัวตนของแวนโก๊ะค่ะ เป็นหนังชีวประวัติที่เล่าผ่านภาพวาดสีน้ำมันเป็นหมื่นๆรูปเลย เราไม่แน่ใจว่าตัวเลขคือเท่าไหร่ ลืมแล้ว แต่หนังมหัศจรรย์มาก ต้องวาดเยอะแค่ไหนกันถึงร้อยเรียงเป็นเรื่องยาวและสวยงามได้มากขนาดนั้น หาดูไม่ยากค่ะเรื่องนี้ เพราะหนังดังทีเดียว

ปล.ในส่วนที่เป็นอดีตจะเล่าด้วยภาพขาวดำ ส่วนภาพสีจะเป็นเรื่องปัจจุบันค่ะ

เรื่องนี้ฝนตกระหว่างฉายด้วย เลยได้ไปหลบฝนแป๊บนึง สุดท้ายฝนหยุดก็ฉายต่อ แต่ฝนก็ตกมาอีก แต่ถ้าไม่ฉายต่อก็คงไม่จบ คนก็เลยดูแบบตากฝนต่อไปค่ะ แต่เป็นฝนที่แถวบ้านเราเรียกฝนรินอะ ตกเบาๆ แค่ละออกฝน 555555 

แล้วตอนแรกที่เราเดินเข้าที่นั่ง เราต้องข้ามคนที่นั่งขอบๆอ่ะ เราก้าวไปเหยียบเท้าพี่เขา คือเรามองไม่เห็นจริงๆ เราก็ขอโทษเขา แล้วเขาก็มองแรงใส่เรามาก พอช่วงที่ฝนตก เราเห็นรถกำลังจะขับเข้ามา เราก็เลยถอยหลีกทาง เขาก็ดันนั่งตรงบันไดพอดี เราก็เลยเกือบจะชนเขา เขาก็หันมามองแรงใส่เราอีก เราก็ขอโทษเขาอีกทีนึง คือแบบ ก็รู้สึกแย่นิดหน่อยอ่ะ เราไม่เห็นจริงๆ มันมืด ตาไม่ดี ฮือ เราก็ตั้งใจขอโทษเขาจริงๆนะ ไม่เห็นต้องมองแรงใส่ขนาดนั้นอะ .... หนังก็ดีแต่มันมาเฟลตรงนี้แหละ เลยความทรงจำไม่ไม่ดีเท่าไหร่... แต่ก็มีพี่คนนึงที่นั่งข้างเราก็ชวนเราคุย แชร์ป๊อบคอร์นให้เราด้วย น่ารักมาก ขอบคุณค่า

มาต่อกันที่เรื่องที่ 5 เรื่องสุดท้ายแล้ว (ยาวเนาะ เออ เขียนเองก็เหนื่อย แต่จดลงในนี้ก็จะได้จำความรู้สึกตอนดูได้ เพราะนี่เขียนหลังจากที่ดูมาอาทิตย์กว่าๆก็เริ่มลืมละเนี่ย ฮือ คนสมองปลาทอง)