ไกลออกไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง เจ้าของเสียงทุ้มน่าฟังที่ควานลินตามหามาตลอดนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่
เผยยิ้มกว้างออกมาอย่างอดไม่ได้ สาเหตุคงเป็นเพราะอารมณ์ดี



เด็กคนนั้นกำลังจะหาเขาเจอแล้ว



โลกนี้มีอะไรแปลกประหลาดอีกมากมายที่ทุกคนยังไม่เข้าใจ
ไม่ต่างอะไรจากเรื่องของดงโฮและควานลินสักนิด



การสื่อสารผ่านเสียงกระซิบกับร่างบางมักเป็นสิ่งที่เจ้าของเสียงทุ้มทำเป็นประจำเสมอ
เสียงหวานตอบกลับมาทุกครั้งที่ดงโฮสื่อสารออกไป แต่ดงโฮกลับหยุดมันไว้แค่นั้น
แค่วันละครั้งก็ฝืนชะตาชีวิตมากพอแล้ว



ได้ปล่อยให้วันเวลาหมุนเลยผ่านไป ให้เวลาทำหน้าที่ของมันได้อย่างเต็มที่
และเมื่อวันนั้นมาถึง เจ้าของรอยยิ้มสวยที่ชื่อควานลินจะกลับเป็นของเขาอีกครั้ง
เป็นของเขาอีกครั้ง .. อย่างสมบูรณ์แบบ
เหมือนที่เคยเป็นมาตลอดระยะเวลาหลายร้อยปี



แม้จะรู้ว่าการรักเจ้าของรอยยิ้มสวยนี้จะจบลงด้วยความเจ็บปวดก็ตาม แต่ดงโฮก็เลือกที่จะรักอยู่ดี
การจากลาแต่ละครั้งมันเศร้า ถึงจะรู้ว่าสักวันหนึ่งต้องได้เจอกันอีกก็ตาม



การทำใจในแต่ละครั้งมันช่างยากเย็นเหลือเกิน

ชีวิตที่ต้องคำสาปที่ไม่มีใครอยากเป็น
ภาพคนรักตัวเล็กที่จากไปในแต่ละครั้งหวนคืนกลับเข้ามาสู่สมอง
แต่ถึงกระนั้น .. คัง ดงโฮ ก็เลือกที่จะรักควานลินอยู่ดี



เจ็ดครั้ง .. เจ็ดครั้งแล้วที่ต้องทนเห็นคนรักจากไป
ต้องอยู่เพื่อพบเจอกันและจากกันในท้ายที่สุด
เจ็ดครั้ง .. ที่ไม่เคยจะรู้สึกชินกับมันสักนิด




แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย
ครั้งสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน “ ตลอดไป “



“ คุณอยู่ที่ไหน ผมรู้สึกว่าคุณอยู่ใกล้ๆผม “
เสียงหวานยังไม่แตกเนื้อหนุ่มดีของควานลินดังขึ้นในโสตประสาทของคังดงโฮ
ไล ควานลิน มาแล้ว และกำลังจะหาเขาเจอในไม่ช้านี้




“ ฟังเสียงหัวใจของนาย มันจะพานายมาหาฉัน “
“ และเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป “



สายลมพัดผ่านพาเอาใบไม้รอบตัวควานลินส่วนหนึ่งกระจัดกระจายปลิวไปตามสายลม
อีกส่วนหนึ่งนำทางควานลินเข้าไปยังใจกลางป่าลึก




ไม่ว่าจะพบเจออะไรในนั้น ควานลินยอมเสี่ยง
ยอมเพื่อพบเจอเจ้าของเสียงทุ้มที่เขาได้ยินตลอดสิบหกปีที่ผ่านมา



“ ขอให้การตัดสินใจของผมในครั้งนี้นำพาผมไปพบเจอคุณเสียที “
เสียงกระซิบหวานส่งถึงไปยังเจ้าของเสียงทุ้มที่เฝ้ารอคอยร่างบางมาตลอด



เส้นทางเดินเด่นชัดขึ้นเมื่อเริ่มเดินเข้ามาลึกขึ้นทุกที
เสียงหัวใจดังโครมครามทุกครั้งที่ก้าวเท้าออกเดิน
ควานลินเกรงจะหัวใจวายตายซะก่อนที่จะถึงจุดหมาย
แม้จะไม่รู้เลยว่ากำลังเดินเข้าไปหาอะไร แต่เชื่อว่าปลายทางนี้จะทำให้ร่างบางพบเจอคนๆนั้น



แผ่นหลังแข็งแรงปรากฏขึ้นเมื่อเดินมาสุดทาง
เพียงแวบเดียวที่สบตาเข้ากับเจ้าของดวงตาสีเฮเซลนัท ความทรงจำบางอย่างแล่นเข้ามาสู่สมองไม่ขาดสาย
ควานลินจำได้แล้ว ... เจ้าของเสียงกระซิบนั่น



“ พี่ดงโฮ ฮึก “
ร่างหนาค่อยๆสาวเท้าเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา อดไม่ได้ที่จะเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใสนั่น
“ เจอกันเสียที จำทุกอย่างได้ใช่ไหม “
“ จำได้ครับ “
โผกอดคนตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ ความทรงจำนั้นเหมือนจะเป็นของควานลินแต่อีกมุมก็ดูเหมือนไม่ใช่



ร่างบางเห็นตัวเองในทุกๆชาติ เจ็ดครั้ง ..
เจ็ดครั้งที่ควานลินวนเวียนและตกเป็นของชายผู้นี้ในทุกๆครั้ง
ใบหน้าคมของคนรักไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด
ดวงตาสีเฮเซลนัท คิ้วเข้มหนา ปากหยักที่เคยคลอเคลีย



ควานลินจำได้ทุกอย่าง




“ ฮึก นี่ครั้งสุดท้ายแล้วใช่ไหม “
“ ครั้งสุดท้ายแล้วครับ “
“ ตลอดไปแล้วใช่ไหม ฮึก “
“ ครั้งนี้จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วจริงๆ “
“ ผมรักพี่ “
“ พี่ก็รักควานลิน รักมาตลอด “




กลีบปากบางถูกช่วงชิงความเป็นอิสระไปภายในชั่วเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีหลังจากพูดประโยคนั้นจบ
ทั้งคู่ปล่อยให้สัญชาตญาณนำพาพวกเขาไป กลีบปากบางยังคงหวานละมุนไม่เคยเปลี่ยน
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ริมฝีปากชื้นแฉะเคลื่อนเข้าหากัน ขบเม้ม ดูดดึง ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกลีบปากบางบวมช้ำไปหมด




เรียวลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นหนาอย่างชอบใจ สัมผัสร้อนในโพรงปากที่ทั้งอุ่นและหวานทำเอาดงโฮแทบจะหยุดตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
ร่างหนาผละจูบออกปากบางอย่างน่าเสียดาย เกลี่ยน้ำตาที่ยังติดอยู่บนแก้มใสบางส่วนให้หายไป



จูบประทับบนหน้าผาก ไล้ลงมายังจมูก พวงแก้มใส กลีบปากบางๆ คางสวย และซอกคอหอม
เพียงจูบเดียวความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วตัวของควานลินแล้ว



“ ครั้งนี้จะไม่ไปไหนแล้ว “
“ ถึงอยากก็ไม่ให้ไป “