"ยืนคิดอะไรอยู่"

"ไม่มีอะไร ก็แค่เรื่อยเปื่อย ทำไมเหรอ"

"ก็เห็นสูบมาหลายมวนแล้วยังนิ่งอยู่ ก็เลยเป็นห่วง"

"กลิ่นเข้าห้องเหรอ ขอโทษที"

"ก็นิดนึง ตอนที่นายเดินเข้ามาหยิบโค้ก แต่ไม่เป็นไรหรอก"

"ทำหน้าเครียดเชียว กลัวฉันโดดตึกรึไง"

"เอาจริงๆ ก็กลัวนะ"

"ไม่หรอก"

"ใครจะไปรู้ หมอยังไม่ได้ฟันธงนะว่านายหายจากโรคซึมเศร้าแล้วน่ะ อีกอย่าง Chester นักร้องนำ Linkin Park ก็เพิ่งฆ่าตัวตายไป จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง"

"อืม ก็เข้าใจได้ แต่ ฉันเพิ่งออกมาไม่นานเอง แล้วถ้าจะโดด วันนี้ฉันคงจะทำตัวมีความสุขกว่านี้เยอะ"

"นายหมายความว่ายังไง"

"ก็ ส่วนใหญ่น่ะ ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่ฆ่าตัวตายสำเร็จ หรือที่คิดจะฆ่าตัวตาย มักจะวางแผนไว้ก่อนแล้วทั้งนั้นแหละ บางคนวางแผนอย่างดีด้วย"

"อันนี้เพิ่งรู้ ฉันก็กลัวว่าอยู่ดีๆ นายจะโดดพรวดลงไป"

"ไม่หรอก ฉันไม่คิดจะไปด้วยวิธีนั้น"

"แล้วด้วยวิธีไหนล่ะ"

"เอาน่า จะรู้ไปทำไมเนี่ย"

"จะได้ป้องกันถูกไง"

"คนเรามันมานั่งเฝ้ากัน 24 ชั่วโมงไม่ได้หรอก ถ้าฉันตัดสินใจจะไปจริงๆ เธอไม่ทันได้รู้ตัวแน่ๆ"

"พอๆ แค่คิดก็หดหู่แล้ว ว่าแต่ ทำไมนายถึงบอกว่าถ้าจะตาย จะทำตัวมีความสุขกว่านี้เยอะล่ะ"

"ก็ คนที่เป็นโรคซึมเศร้าแล้วตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย ก็มักจะคิดมาดีแล้วทั้งนั้นแหละ คิดมาหมดแล้ว ว่าการมีชีวิตอยู่ต่อไป การที่ต้องเจอพรุ่งนี้ที่เจ็บปวดทรมานเหมือนเดิมซ้ำไปซ้ำมา มันทรมานมากกว่าตาย อีกอย่างนะ เธอไม่คิดเหรอว่าการที่ต้องมาแบกรับความรู้สึกเป็นห่วง หรือความหวังที่คนรอบๆ ตัวมีต่อเรา ว่าเมื่อไหร่เราจะหาย เมื่อไหร่เราจะมีความสุข มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นี่ยังไม่นับความคาดหวัง ความหงุดหงิดที่เรามีต่อตัวเองอีกนะ ว่าจะต้องมาเป็นไอ้โรคห่านี่ทำไม ทำไมไม่เป็นปกติเหมือนคนอื่นๆ เขา ทำไมไม่หายสักที"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการทำตัวมีความสุขก่อนตาย"

"ก็ พอตัดสินใจแล้วว่าจะตายแน่ๆ มันก็เหมือนยกภูเขาออกจากอกนั่นแหละ พอได้กำหนดเวลา สถานที่ และวิธีการตายไว้แล้ว เราก็ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวลถึงความทุกข์ทรมานที่จะมาถึงในวันพรุ่งนี้แล้วไง เพราะมันจะไม่มีวันพรุ่งนี้ แต่จะว่าไป พอเธอพูดถึง Chester ฉันก็นึกอะไรขึ้นมาได้"

"อะไรอ่ะ"

"อยู่ดีๆ ก็นึกถึงเพลง Leave Out All The Rest อ่ะ"

"หืม ทำไมอ่ะ ฟังมาตั้งแต่ยังไม่เป็นวัยรุ่นเลยนะน่ะเพลงนั้น"

"เคยตั้งใจฟังเนื้อร้องมันจริงๆ มั้ยล่ะ นอกจากท่อน Leave out all the rest น่ะ"

"เดี๋ยวนะ กูเกิ้ลหาก่อน"

"เดี๋ยวบอกให้ว่าท่อนไหน"

"เนี่ย ลองตั้งใจฟัง ตั้งใจอ่านเนื้อร้องดูสิ"

"แปลคร่าวๆ ก็ประมาณนี้แหละ"

"โห"

"อืม ที่คิดๆ อยู่ก็คือ ถ้าถึงวันนึงที่เราเกิดฆ่าตัวตายขึ้นมาจริงๆ จะมีใครมั้ยที่ไม่เกลียดเรา แล้วจะนึกถึงเรา ในตอนที่เราเป็นเราจริงๆ ตอนที่เราใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย ตอนที่เราสร้างความรู้สึกดีๆ เอาไว้ให้เขา แล้วก็ leave out all the rest อะไรที่มันห่าเหวเกี่ยวกับเราก็ลืมๆ มันไป จำแค่เรื่องดีๆ ก็พอ"

"พูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ"

"ก็นั่นแหละ"

"แต่นายก็ยังไม่ได้จะไปนี่...ใช่มั้ย"

"อืม ก็ยังหรอก"

"อย่าพูดแบบนี้สิ"

"อันที่จริง เรื่องแบบนี้มันก็มีสัญญานเตือนของมันนะ อย่างที่บอก ถ้าช่วงไหนฉันดูสบายใจกับโลกเป็นพิเศษ เหมือนกับว่าฉันปลดภาระหนักอึ้งออกจากอกหมดแล้ว ดูพร้อมที่จะจากโลกนี้ไปแล้ว ก็ตอนนั้นแหละ"

"ไม่แฟร์เลยอ่ะ"

"ไม่แฟร์อะไร ฉันจะอยู่หรือจะไป มันก็ไม่ใช่ความคิดของใครคนใดคนหนึ่งอยู่แล้ว มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้คนๆ นึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย แต่ก็ยังหรอก ยังไม่ใช่คืนนี้หรอก"