จุดเริ่มต้นการเดินทาง และ วันแรกที่ถึงฮานอย - เมื่อฉันได้ไปฝึกงานที่เวียดนาม 2016

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของฉัน คนที่ถือกล้อง ประมาณเดือนตุลาคม 2015 ยืนเหม่อๆอยู่บนชั้น 11 ของตึกในมหาลัย มองออกไปสุดตา อ๊าาาาาาาาาาา ลมเย็นดีจัง ตอนนั้นนะเหรอ เครียดหลายๆอย่างนะ ค่าเทอมไม่พอ ยังไม่รู้เลยว่า ตัวเองจะมีแพลนไปฝึกงานต่างประเทศ
หลังจากนั้นก็เดินลงมายืนอ่านบอร์ด เขามีเปิดให้นักศึกษาไปฝึกงานต่างประเทศนี่นา ก็ไปเข้าอบรมภาษาอังกฤษกับพี่อลิซ (อันนี้ไม่เอ่ยถึงไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้พี่เขา ชีวิตอาจจะไม่มาถึงจุดนี้ ไม่รู้ว่าพี่เขาจะมีโอกาสได้มาอ่านไหม แต่หนูรู้สึกขอบคุณพี่ในทุกๆเรื่องเลยนะคะ นึกถึงพี่ทีไรก็รู้สึกดีเสมอ)

อบรมกับเพื่อนอีกสองคน ซึ่งสมัยเรียนก็ได้ทั้งคู่นี่ละช่วยไว้ในหลายเรื่องๆ ผ่านเรื่องแย่ๆมาได้ก็เพราะมีเพื่อนเลยนะ หลายอย่างที่ทำไม่ดี สองคนนี้ก็คอยเตือน แม้ตอนนี้จะไม่รู้ว่าทั้งคู่เป็นยังไง แต่ด้วยความดีของทั้งคู่ เราเชื่อว่า เธอทั้งสองจะต้องพบเจอสิ่งที่ดี และมีความสุขอยู่แน่นอน

เอาละนอกเรื่องกันมาไกล หลังจากเรียนอังกฤษไปหลายเดือน ตอนนั้นก็ค่อนข้างหนักหน่วงเลย ทำงานพาร์ทไทม เรียน เตรียมสอบ พี่อลิซก็แจ้งว่า ทางเวียดนามจะนัดสัมภาษณ์นะ ก็สัมภาษณ์ไป สรุปผ่านไปทำงานที่ ฮานอย รู้แบบนั้นปุ๊ป ก็ทำงานเพื่อนหาค่าตั๋ว หาค่าที่พักบางส่วน บางส่วนสถาบันช่วยซับพอร์ต เอาจริงๆนะ รอบๆตัวเรารายล้อมไปด้วยคนดีทั้งนั้นเลยอ่ะ พูดแล้วคิดถึงแฮะ ฮ่าๆๆๆๆ

หลังจากนั้นก็ทำพาสปอร์ต,วีซ่า,จ่ายค่าประกันชีวิต งบชักเริ่มบานปลาย หลายๆอย่างไม่เป็นแบบที่คิด ก็เริ่มทำงานหนักกว่าเดิม ตอนนั้นฟิตมาก ทำงานกินข้าวน้อยมากจนผอม (ปัจจุบันอ้วนตั๊บ)

ตัดภาพมาที่วันเดินทางเลยละกัน 14 มีนาคม 2016 ออกเดินทางแต่เช้า
ถึงสนามบิน โหน่ยบ่าย (ฮานอย) Noibai (HAN) ประเทศเวียดนามประมาณ 11โมง
โดยมี คุณ อัน (Ann) เราสามคนเรียกเธอว่า มิสอัน เป็นผู้หญิงเวียดนามที่สวย ผมดำสวย ผิวขาวเนียนละเอียด ตัวเล็กน่ารัก และพูดอังกฤษเก่งมาก เธอมาพร้อมกับรถ รับเราไปที่หอพัก
อากาศตอนนั้นมันหนาวเสื้อกันหนาวอยู่ในกระเป๋าเดินทาง ทางจากสนามบินไปหอพักก็ไกลมาก ระหว่างทางก็แบบ โห นี่บ้านเมืองเขากำลังก่อสร้าง อากาศมัวๆเหมือนหมอกแต่เป็นฝุ่นละออง มิสอัน แนะนำพวกเราว่าให้หาแมสปิดปากปิดจมูก แล้วสภาพการจราจรนี่คือแบบ บีบแตรกันตลอดทางเลย คือบีบแตรจนเรากลัวอ่า ขับมอไซต์เยอะมาก แท็กซี่ขับเร็วปาดเก่งจน ดอม โทเรสโต้ ต้องแอบหลังน้ำตา ขับกันแบบไม่แคร์สัญญาณไฟใดๆ ตอนนั้นเรานี่ โอ้โฮ สิ่งแปลกใหม่ ฮ่าๆๆๆๆ
กว่าจะถึงหออพักก็ใช้เวลาบนถนนนานอยู่ นานจนชินกับเสียงบีบแตร ฮ่าๆๆๆ
นี่คือชื่อหอพักของเรา ký túc xá Mỹ Đình (Đại học Quốc gia Hà Nội) อ่านว่า กี ตุ๊ก ซา มี ดิ๋น
เราอยู่ที่ชั้น 18 วิว หวิว มาก ที่ตากผ้าสูงจนน่าใจหาย แต่เอาจริงๆ เราไม่ได้ซักผ้าเองเลย อากาศเย็นไม่มีแดด จนตากผ้าไม่แห้งเหม็นอับ เราเลยใช้บริการซัก อบ รีด แทน
ตอนนั้นฝั่งตรงข้ามยังอยู่ในช่วงกำลังก่อสร้าง วิวที่เราเห็นตอนนั้นมันคือภาพนี้เลย เป็นวันที่เหนื่อยอ่อนจริงๆ ไว้เราเล่าต่อในบทต่อไปนะ เราขอจบบทนี้ไว้ตรงนี้ก่อน เพราะเดี๋ยวเยอะเกินไป สามเดือนกว่าๆนี่เรื่องเยอะมาก ยังมีเรื่องของกินที่อยากเล่ามากๆอีกด้วยละด้วย หุหุ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น