แพจินยองไม่ได้เป็นสาวน้อยตัวเล็กๆที่จะยิ้มอายๆเวลาผู้ชายมาแบคฮัก หรือแฟนคลับพี่มินฮยอนที่จะเขินและกรีดร้องกับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เขาทำ

แต่เขินมั้ย ก็ยอมรับเลยว่าใช่— เขินมาก

ตอนนี้หลังของแพจินยองไม่ได้สัมผัสกับที่นอนโดยตรง เพราะมือข้างนึงของอีกฝ่ายถูกเอามาซ้อนหลังเขาไว้
ส่วนมือข้างที่ว่างอยู่ ก็เอาแต่สะกิดเขาที่แขนอีก

“ถึงช็อตถ่ายคู่สองต่อสองแล้ว”

เขายังหันหน้าไปอีกข้าง แต่ก็สัมผัสได้ว่าพี่มินฮยอนกำลังมองเขาพร้อมยิ้มแซวๆ ส่วนนิ้วก็ชี้ไปที่กล้องที่ถ่ายอยู่

โอ้ย— แพจินยองจะบ้าตาย แค่กอดเฉยๆก็เขินแทบม้วนแล้ว นี่ยังจะมาพูดอะไรแบบนี้อีก

แล้วก็หยุดสะกิดสักทีสิโว้ย!

“ผมเขิน”

ตัดสินใจพูดๆไปทั้งที่หน้าพี่มินฮยอนนั่นน่ะเขาก็ยังไม่มองเหมือนเดิม เผื่อพี่เค้าจะได้หยุดทำตัวให้เขาเขินสักที

“ทำไมอะ?”

แค่คำสามคำก็ทำเขาจะบ้าตายอีกรอบ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนอย่างฮวังมินฮยอนรู้ดีถึงวิธีโชว์สเน่ห์ ที่ทำให้คนอื่น—คนอื่นที่เขาว่า ก็หมายถึงแทบทุกคนบนโลก—หน้าแดงได้ง่ายๆ

“ก็เราอยู่บนเตียง”

ใช่—การที่เขาอยู่บนเตียงกับพี่มินฮยอนมันน่าเขิน และอย่างที่บอก, แฟนคลับพี่มินฮยอนแค่ดูรูปก็เขินแล้วใช่ไหมล่ะ นับประสาอะไรกับแพจินยอง ที่อยู่ห่างจากคนข้างๆเป็นระยะแค่นี้กัน

ตอนนี้ตัวแพจินยองก็ติดกับตัวกลิ่นพีชบลอสซั่มหอมๆของพี่มินฮยอน ใบหน้าเล็กๆของเขาก็ใกล้กับใบหน้าหล่อเหมือนเทพเจ้าสร้างของพี่เค้าแค่ประมาณ 5 เซนติเมตรได้ล่ะมั้ง ไหนจะเสียงนุ่มๆของพี่เค้าที่ดังอยู่ไม่ห่างเขาอีก

นี่ยังไม่ได้พูดถึงมือที่มาลูบหัวเขาป้อยๆเลยนะ

โอ้ย—พี่มินฮยอน-มึง-หยุด!!!

“แล้วทำไมอ่าา”

โอเค พี่มินฮยอนหยุดลูบหัวเขาแล้ว

ไม่, ไม่โอเค พี่เค้ากำลังพลิกตัวเหมือนจะมาคร่อมเขาแทน—ไม่ได้การ เขาต้องหนี! เขาต้องเขยิบไปอีกฝั่ง! แพจินยองนายทำได้!

“น่ารักจัง พุงน้อยๆของเรา”

แต่นั่นไม่สำเร็จ เพราะพี่เค้าเอามือมากอดเขาไว้ไม่พอ ยังจะทำหน้ายิ้มตาปิดจ้องหน้าเขา ส่วนมือยังมาจับพุงน้อยๆของเขาอีก 

โอ้ย ให้ตายเถอะ มีใครเคยละลายจากการถูกจับพุงบ้างไหม ถ้าไม่มี แพจินยองคิดว่าเขากำลังจะเป็นคนแรก

เดี๋ยว—พี่มึง—ระวังมือด้วย มันจะไม่ใช่แค่พุงแล้ว!

“น่ารักเนอะ”

ยัง ยังไม่เลิกจ้องแล้วยิ้มแบบนั้น แถมมือก็พลางตีต้นขาเขาไปอีก—เกือบจะถึงก้นอยู่แล้วรู้มั้ย!

ไม่-ไหว-แล้ว-นะ-โว้ย

“โอ้ยฮยองพอเหอะ ถ้าคนอื่นเชื่อจริงจะทำไงอ่ะ”

แพจินยองคิดว่าฉายาดีพดาร์คที่เขาได้มา มันไม่ได้ได้มางั้นๆหรอก เขาจึงทำหน้านิ่งแล้วรีบขยับตัวออกไปนั่งทับหมอนอีกฝั่งของเตียง

—อย่างนั้นคงไม่มีใครรู้แล้วล่ะมั้งว่าเขาเขินจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

“เรื่องนั้นคนอื่นไม่เชื่อหรอกน่าาา—“

แต่นั่นก็แค่สิ่งที่แพจินยองคิดไปเองคนเดียว

“แต่เรื่องนี้พี่เชื่อนะ เรื่องที่เราเขินพี่ขนาดนี้อ่ะ”

เนื่องจากมันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่แพจินยองบังคับกลไกธรรมชาติของใบหน้าตนไม่ได้ แก้มน่ารักสองข้างนั่นจึงขึ้นสีแดงระเรื่อเฉลยให้คนเป็นพี่รู้ สองตามองไปยังคนที่ยังนอนอยู่ไม่ห่างกัน

อืม, เขาว่าคนอื่นอาจจะเห็นรอยยิ้มละมุน—ซิกเนเจอร์ไสตล์ฮวังมินฮยอน—ที่ส่งกลับมา

“แล้วก็, พี่ก็เคยทำให้เราเขินมากกว่านี้อีก แพก็จำได้ไม่ใช่หรอ?”

แต่แพจินยองเห็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ที่สุดไปเลย







.

.

.


.

โอ้ย แล้วนั่นพี่อูจินจะกระโดดทำไมเยอะแยะเนี่ยโว้ย เตียงมันจะพังอยู่แล้ว!!!

END.





Talk:
คิดดูกันนะคะว่าน้องเขินอะไร ? เวิ่นเว้อมากมีแต่คำว่าเขินๆๆๆๆๆ จะแต่งวิ้งดีพ แต่มม.ในวอนนาซิตี้มันตรงโจทย์(เมื่อวานซืน)มากกก แง นยอนดี๊พพพ

ปล. ถ้ามันเพ้อไปหน่อยก็ไม่ต้องสงสัยนะคะ จิงๆเป็นเมีย *เมีย ***เมีย ****เมน พี่มินฮยอนค่ะ นั่นแหละเหตุผล5555

มาคุยมาติชมได้น้าา #fictoberxx @darkbutdazzling ค่า ขอบคุณมากค่าา