คำอธิษฐานขององซองอู คือขอให้เขาเจอเพื่อนคนสำคัญ ที่พบกันแค่เพียงเวลาซองอูแอบเล่นอินเตอร์เน็ตในคาบแคลคูลัสของมิสซิสควอนสักที

————

บนไฮเวย์ที่เท่าไรก็ไม่รู้, แอลบูเคอร์กี้, รัฐนิวเม็กซิโก, สหรัฐอเมริกา ต้นแอสเพนผลิใบสีเหลืองทองอร่ามเรียงรายเป็นทิวแถวสลับกับสีเขียวครึ้มของต้นที่ยังไม่ถึงเวลาเปลี่ยนสี ท่ามกลางภูเขาสีน้ำตาลหม่นเกือบเทาที่บางลูกก็ถูกเมฆหมอกบดบัง แม้ถนนสายยาวจะราดยางมะตอยไว้บ้าง แต่กลิ่นไอดินกลับฟุ้งในอากาศ—พูดได้ว่าทัศนียภาพที่นี่ไม่เคยทำให้องซองอูผิดหวัง

เอาเถอะ นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก

ไร้ซึ่งผู้คน, บนถนนแห่งนี้มีเพียงแค่สามสิ่งที่เคลื่อนที่ได้ หนึ่งคือบีเอ็มดับเบิลยูสีดำตกรุ่นเห่ยๆที่เขาไปเช่ามา— ไม่สิ ต้องเรียกว่าไปขโมยมาถึงจะถูก—สองคือเขา และสามคือคังแดเนียล—เพื่อนในอินเตอร์เน็ตคนนั้นนั่นแหละ


คังแดเนียลที่บอกว่าเขามาจากดาวอังคาร และตอนนี้เขาต้องตามหาพ่อของเขาให้เจอ

เหอะ

เรื่องที่องซองอูเป็นคนขี้หงุดหงิดเป็นเรื่องจริง แต่เขาไม่เคยโมโหขนาดนี้ —ขนาดที่เขาเปิดประตูออกมาจากรถและยืนพูดประโยคยาวเหยียดพวกนี้ออกมาได้ในไม่ถึงยี่สิบวินาทีด้วยซ้ำ

“ทุกคนเอาแต่หลอกฉันมาตลอดชีวิต ทุกคนมันห่วยแตก ชีวิตมันห่วยแตก ฉันจะต้องถูกหลอกใช้เพราะพวกเขาอยากได้สิ่งที่พวกเขาต้องการแล้วก็จะโยนฉันทิ้งเหมือนขยะเปียกเน่าๆไปอีกนานแค่ไหน”

“พี่ ผมไม่ได้หลอ—“

“แล้วรู้อะไรไหม ฉันไม่ได้ชอบแคลคูลัสเลย-สัก-นิด มิสซิสควอนนั่นน่ะเมาตลอดเวลา ไม่มีใครเข้าใจอะไรที่เธอพูดหรอก แต่เป็นเพราะเธอไม่เคยสนใจไงว่าใครจะทำอะไร ฉันเลยตั้งตารอ—รอคาบแคลคูลัส—รอที่จะได้คุยกับนายไงแดเนียล”


“ซองอู ผมไม่ได้โกหก”

“...”

“แม่ผมเป็นนักบิน เธอทำผิดพลาด และผมเกิด-ที่-ดาว-อังคาร”

“...”

“แค่การที่คนอื่นโกหกพี่มาก่อน ไม่ได้แปลว่าผมกำลังโกหกพี่เหมือนพวกเขา และแค่การที่เรื่องนี้มันดูประหลาด ก็ไม่ได้แปลว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง”

“...”

“ผมขอโทษ”

“ขอโทษอะไร”

“ขอโทษที่ผู้คนโกหก ขอโทษที่มีแต่คนที่ทำเรื่องห่วยแตก”

“...”

“ผมขอโทษที่พี่โกรธ”

อาจเป็นเพราะใบหน้าที่จริงจังของคังแดเนียล อาจเป็นเพราะเสียงต่ำๆที่เปล่งดังจากปากสีพีช หรืออาจจะเป็นเพราะประโยคสุดท้ายนั่นที่ถูกพูดออกมาด้วยสำเนียงแปร่งๆที่เขาไม่เคยได้ยินนั่น

องซองอูจึงพูดออกมา พร้อมกับเปิดประตูก้าวขึ้นรถไปอีกครั้ง

“...ฉันไม่ได้โกรธ”

————

ทัศนียภาพเปลี่ยนไป

ไม่รู้เขาอยู่บนถนนแห่งนี้มานานเท่าไรแล้ว, อาจจะประมาณสี่ห้าชั่วโมง, แต่การตามหาพ่อของแดเนียลไม่ได้คืบหน้าเลยสักนิด

เอาเถอะ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอีกนั่นแหละ อย่างน้อยก็ในตอนนี้

ฮอตแอร์บอลลูนหลากสีสันหลากรูปทรงลอยเคว้งอยู่เหนือผืนดิน กระจัดกระจายอยู่ทั่วแผ่นฟ้าโปร่งกว้างสีฟ้าอ่อน คังแดเนียล, มือข้างขวาถือเบอร์เกอร์ดับเบิ้ลวอปเปอร์ โผล่ตัวออกจากหน้าต่างรถ สองตามองฮอตแอร์บอลลูนพวกนั้น หน้าตาดูตื่นตาตื่นใจไม่ต่างจากเด็กตัวน้อยๆที่เจอของเล่นใหม่

องซองอูยิ้ม

————

ประมาณสี่ชั่วโมงแล้วที่องซองอูเปลี่ยนมานั่งที่นั่งข้างคนขับ และคังแดเนียลเป็นคนขับแทน

ประมาณสี่ชั่วโมงแล้วเช่นกัน ที่คังแดเนียลขับรถไปและ มองเขาไป

“นายมีปัญหาอะไร จ้องฉันไม่เลิกมานานแล้ว นั่นมันน่ากลัวนะรู้ไหม”

“...พี่มีดาวบนหน้า”

องซองอูเข้าใจว่าแดเนียลหมายถึงอะไร ขี้แมลงวันสามจุดบนแก้มข้างซ้ายนั่นเขามีมาตั้งแต่เกิดและได้ยินคนทักมาตั้งแต่เกิดแล้วด้วย— นั่นเป็นสิ่งเดียวล่ะมั้งที่คนจะสนใจเขา

“เพราะเรื่องแค่นั้นเนี่ยนะ?”

“...พี่มีดาวบนหน้า ผมชอบ—ไม่ ผมหมายถึง—ถึงพี่ไม่มีดาวบนหน้า ผมก็จะชอบ—ผมชอบพี่มากๆ”

องซองอูไม่เคยมีแฟน แต่เขาดูหนังโรแมนติกมาเยอะ

และเขาสาบานเลยว่านี่เป็นคำสารภาพรักที่ตรงที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา

“แล้วนายก็พูดออกมาแบบนี้เลย?”

“ใช่สิ, ทำไมผมถึงต้องไม่พูด?”

“บางทีนายอาจจะอยากทำให้มันดูคูลกว่านี้?”

“ก็ผมชอบพี่—ชอบจริงๆ ผมชอบพี่มาตั้งแต่ได้คุยกับพี่อยู่บนนั้น แต่พอได้เจอกัน ผมก็ยิ่งชอบพี่ขึ้นไปอีก—พี่รู้มั้ย ผมไม่เคยชอบใครขนาดนี้มาก่อนเลย”

“แดเนียล นายต้องใจเย็นๆ”

“แต่ผมไม่ได้อยากใจเย็น? และผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงต้องหงุดหงิ—”

“ข้อแรกเลยนะ ฉันไม่ได้หงุดหงิด ฉันแค่รู้สึกว่านี่มันน่าอึดอัดไปหน่อย มันต่างกัน และข้อสอง ไม่มีใครบนโลกหรอกที่จู่ๆจะพูดสิ่งที่ตัวเองคิดทั้งหมดออกไปปาวๆแบบที่นายทำอยู่หรอกนะ ที่นี่มีสิ่งที่เรียกว่าการพูดเป็นนัย พูดเชิงสัญลักษณ์ และการพูดอ้อมๆหรืออะไรก็แล้วแต่อยู่นะแดเนียล”

“พอดีผมไม่ใช่คนบนโลก— แล้วทำไมถึงทำอย่างนั้นไม่ได้?”

“เพราะเราทุกคนสับสน เรากลัว เราพยายามที่จะเป็นสิ่งที่เราไม่ได้เป็น แล้วถ้าเราทุกคนพูดความรู้สึก พูดความต้องการลึกๆภายในใจของเราที่เก็บไว้มานานออกมาตรงๆ สุดท้ายทุกอย่างมันก็จะ—ก็จะ—จบลงอย่างมีความสุข?”

เอาจริงๆเลยนะ ประโยคสุดท้ายนั่น เขาไม่รู้ตัวเองว่าพูดอะไรออกไป

เพราะเขาเพิ่งจะมาเข้าใจก็วันนี้—เมื่อกี้นี้—ว่าสิ่งที่แดเนียลทำมันถูก และเป็นสิ่งที่ควรเป็น 

องซองอูไม่ได้หมายถึงแค่การสารภาพรัก แต่เขาหมายถึงกับทุกๆเรื่อง

“แดเนียล—จริงๆแล้วฉันชอบนายเหมือนกัน และการที่ฉันได้อยู่กับนายตรงนี้ ตอนนี้ มันโคตรมีความสุข แต่สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำคือการพูดกับนายตรงๆแบบที่นายทำ”

“..แต่พี่เพิ่งพูดออกมา”

ชิท—
จริงด้วย

“...”

“พี่เขิน?”


“ฉันไม่ได้เขิน”

ซองอูพูดพร้อมเสหน้าไปนอกหน้าต่าง แต่นั่นไม่สามารถห้ามแดเนียลไม่ให้เห็นกลุ่มดาวสามจุดนั่นที่ยกตัวขึ้น ตามรอยยิ้มที่ออกมาจากปากของเขาได้เลย

————

ฟ้ามืดแล้ว, และบีเอ็มดับเบิลยูตกรุ่นคันนี้นี้ไม่ได้ขับเคลื่อนต่อไปตามถนนสายเดิม มันหยุดนิ่ง

เหลือเพียงสองชีวิตที่กำลังเคลื่อนไหว

อาจเป็นเพราะลิ้นอุ่นๆของแดเนียลภายในโพรงปากของเขาได้กวาดต้อนสติสัมปชัญญะอันน้อยนิดที่เขามีไปจนหมด

ซองอูจึงไม่รู้ว่าถนนนี้จะยาวสักกี่ไมล์ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกกี่ชั่วโมง กี่วัน กี่สัปดาห์ กี่เดือน หรือกี่ปีที่แดเนียลจะหาพ่อเจอ หรืออย่างน้อยก็ได้หลักฐานอะไรมาเพิ่มบ้าง

และไม่รู้อีกเช่นกันว่าจูบนี้จะดำเนินไปอีกนานเท่าไร

แต่ก็เหมือนกับที่ไม่ว่าโลกกับดาวอังคารห่างไกลกันแค่ไหน—สุดท้ายความรู้สึกของพวกเขาก็มาเชื่อมประสานกันได้อย่างพอดิบพอดี

————

ดาวตกตกลงมาจากที่ที่แสนไกลดังเดิม

หากแต่เพียงคำอธิษฐานของเขาในวันนี้เปลี่ยนไปแล้ว

องซองอูขอให้เขาและแดเนียลได้อยู่ด้วยกัน—อยู่ด้วยกันในความรู้สึกนี้ไปตราบนานเท่านาน

END.



Talk:
อืม จะมีคนเข้าใจความหมาย long ในฟิคนี้ไหม55555 แล้วก็เปลี่ยนคู่อีกแล้ว5555 เรียกว่าฟิคได้ไหมเนี่ย เอามาจากหนังล้วนๆดัดแปลงนิสหน่อยแต่ตั้งใจเขียนมากก ฝากคอมเม้นฟิคกันหน่อยน้า ในทวิตได้เลยย #fictoberxx @sunsetinside ขอบคุณมากกๆๆค่ะ

Ps. ไปดูหนังกันได้นะคะ The space between us หลายรีวิวบอกว่าห่วย เดาได้ พล้อตกาก แต่ฉากโรแมนติก เลิฟซีน กับไวบส์ต่างๆในเรื่องคือเราชอบบบมากเลย เอาจิงคือเอซ่าหล่อ!! แค่นี้ก้ดูอย่างมีความสุขละค่ะ 55555