ระยะหลังๆ ดูเหมือนวงการเพลงบ้านเราจะหยิบจับเพลงในยุคเก่านำมาร้องใหม่ หรือไม่ก็เกิดกระแสนิยมเพลงเก่าในหมู่คนฟังเพลงยุคเก่ามากขึ้นเรื่อยๆ

อาการที่หลายคนเป็นเหมือนกันเวลาได้ยินเสียงเพลงที่เคยชอบในอดีตดังขึ้นมาก็คือส่งเสียงโหวกเหวกแหวกอากาศขึ้นมาจะเป็น เฮ้ย… โอ๊ย… อ๊าก...ก็แล้วแต่บุคลิกของแต่ละคน 

เห็นด้วยไหมว่าเวลาได้ยินเพลงเก่าไม่รู้ทำไม ภาพวันเวลาเก่าๆ มันถึงได้ผุดขึ้นมาพร้อมๆ กับเพลงนั้น เหมือนเป็นมิวสิกวิดีโอประกอบเพลงในเวอร์ชั่นที่เป็นส่วนตัว

บางคนบอกว่าเพลงเก่าช่วยปลุกความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเพลงนั้นขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นรูปแบบของเรื่องราวหรือความรู้สึก ยิ่งถ้าเป็นความรู้สึก เช่น เจ็บที่สุด ดีใจที่สุด เศร้าที่สุด เหงาที่สุด ฯลฯ จะยิ่งทำให้เพลงนั้นสะกิดใจและเตือนความจำของเราได้มากเป็นพิเศษ

บางที เราอาจจะทายเรื่องราวในอดีตของคนคนหนึ่งได้จากเพลงที่เขาประทับใจ เพราะเนื้อเพลงมักจะบอกเป็นนัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของคนคนนั้นมาบ้าง ไม่มากก็น้อย (ส่วนใหญ่จะมาก) 

ครั้งหนึ่ง เมื่อคนเคยสนิทคนหนึ่งมีนิสัยเปลี่ยนไป ก็ทำเอาเราเปิดเพลง Everybody’s Changing ของวง Keane ฟังซ้ำไปซ้ำมาในรถวันละไม่ต่ำกว่าสิบรอบ แล้วต้องเปิดฟังเฉพาะตอนขับรถกลับบ้าน แถมต้องเปิดกระจกรถตอนฟังไปด้วย ก็จะได้อารมณ์ปลงไปพร้อมๆ กับสร้างความเข้มแข็งให้กับตัวเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ทุกวันนี้เราไม่ได้ฟังเพลงนั้นบ่อยเท่าเดิมอีกแล้ว แต่ว่าทุกครั้งที่ได้ยิน ภาพในวันที่ตัวเองขับรถเปิดหน้าต่างแล้วลมตีใส่หน้าก็จะผุดขึ้นมากลายเป็นว่าเมื่อเราอยากสร้างกำลังใจให้ตัวเองเวลาคนรอบข้างเปลี่ยนไป เราก็จะใช้เพลงนี้ในการกำจัดความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เพราะเนื้อหาเพลงจะคอยเตือนเราเสมอว่าทุกคนย่อมมีการเปลี่ยนแปลง และไม่มีใครเหมือนเดิม

เราเชื่อว่าเพลงทุกเพลงคือบทบันทึกความทรงจำของคนที่เกี่ยวข้องกับเพลงนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนแต่งเพลง คนร้องเพลง หรือกระทั่งคนฟังเพลง
เพลงหนึ่งเพลงจึงเป็นพื้นที่ทับซ้อนทางความทรงจำของคนจำนวนมาก แต่เป็นพื้นที่ทับซ้อนที่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร เพราะคนหัวอกเดียวกันฟังเพลงเดียวกันจะเข้าอกเข้าใจกันเองด้วยซ้ำ
สุดท้ายแล้ว แม้เพลงจะช่วยให้เราหวนกลับไปมองภาพความทรงจำได้ก็จริง แต่ถ้าจะให้ดี เราก็ควรมองมันด้วยสายตาแบบใหม่ อย่างน้อยก็มองด้วยสายตาของคนที่เติบโตขึ้น เข้าใจโลกมากขึ้น
เหมือนเวลาเราดูหนังเรื่องเดิมในช่วงวัยที่แตกต่าง ก็ย่อมได้แง่คิดจากหนังเรื่องเดิมกลับมาไม่เหมือนเดิม
แม้เราอาจยังหัวเราะหรือร้องไห้ในฉากเดิมๆ แต่มุมมองเราที่มีกับเรื่องนั้นคงไม่ย่ำอยู่ที่เดิม ถ้าจะต้องสุขหรือเศร้าในเรื่องเดิมแล้ว อย่างน้อยก็ขอให้ได้แง่คิดใหม่ๆ กลับมาบ้าง
คนเราอาจไม่มีทางลืมอดีตได้ ตราบใดที่เรายังคงมีสมองส่วนบรรจุความทรงจำครบถ้วน และความทรงจำนั้นจะผุดขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้ หากมีบางสิ่งกระตุ้นเตือน
ถ้าคุณฟังเพลงเก่าแล้วยังรู้สึกรู้สากับมันอยู่ ไม่ว่าจะดีจะร้าย ก็ขอให้ดีใจ เพราะมันแปลว่าความทรงจำของคุณยังดีอยู่

แล้วเมื่อนึกถึงอดีต ก็อย่าลืมบอกตัวเองด้วยว่า‘อดีตมีไว้จำ ปัจจุบันต่างหากที่มีไว้ทำให้ดีที่สุด’ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าอะไรสำคัญกว่า