หัวอกนักสะสมหรือ collector ทุกคน คงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายว่าทำไมถึงชอบเก็บ ทำไมชอบสะสม ทำไมถึงทิ้งไม่ลง และทำไมถึงมีความสุขกับการได้เห็นข้าวของที่เก็บไว้วางเรียงรายเต็มบ้าน 

แต่ที่พอจะเดาได้ก็คือ ชีวิตพวกเขาคงจะว่างเปล่าไม่น้อย ถ้าวันหนึ่งไม่มีของเหล่านั้นในชีวิตอีกต่อไป

บางครั้งการสะสมสิ่งของ ก็ไม่สำคัญเท่าการสะสมความทรงจำ 

การขาดหายไปของตุ๊กตาบาร์บี้ โมเดลซูเปอร์แมน หรือรถโฟล์กฯ คันเล็กบนหัวเตียง อาจไม่ได้เจ็บปวดเท่าการถูกพรากความทรงจำและช่วงเวลาดีๆ ที่เคยมีระหว่างได้เก็บได้มีสิ่งของเหล่านั้น 

บางคนแค่หันไปเห็นที่ว่างที่ของชิ้นนั้นเคยวางอยู่ ก็ใจหาย

คนที่ไม่เคยสะสมอะไรเลยคงนึกไม่ออกว่าความผูกพันที่มีต่อของเล่นหรือของสะสมชิ้นเล็กชิ้นน้อยนั้น มันจะมากมายมหาศาลได้ขนาดไหน เราเองคงอธิบายไม่ได้ แต่คิดว่าน่าจะไม่ต่างกับการที่คุณมีใครสักคนที่คุณรักมาก แล้ววันหนึ่งเขาหายไปจากชีวิต คุณตอบไม่ได้หรอกว่าวันคืนหลังจากนั้นชีวิตจะเป็นอย่างไร รู้แค่ว่ามันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว 

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของหนึ่งชิ้นหรือคนหนึ่งคน เมื่อได้เข้ามาเหยียบยืนอยู่ในชีวิตของเราในช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว พื้นที่ในชีวิตของเราก็จะมีร่องรอย ยิ่งนานวัน รอยนั้นก็ยิ่งย้ำลึกและลึกมากขึ้นเรื่อยๆ 

และเมื่อวันที่ไม่มีสิ่งนั้นหรือคนคนนั้นอีกต่อไป พื้นที่ที่เคยถูกย้ำจนเป็นรอยลึก จึงไม่ต่างอะไรกับหลุมที่ไม่มีวันถมให้เต็มได้อีก 

ของที่เคยวางไว้ด้วยกัน เมื่อขาดชิ้นใดชิ้นหนึ่ง เหลือไว้แต่พื้นที่ว่างของการเคยมีเมื่อไหร่ละก็ รอยว่างนั้นแหละจะเตือนให้เรารู้สึกแล้วรู้สึกอีก คิดถึงแล้วคิดถึงอีก 

อย่าประมาทขนาดของสิ่งของ อย่าประมาทความสำคัญของคนหนึ่งคน เพราะการสูญเสียก็คือการสูญเสีย ไม่ว่าสูญเสียอะไร มันก็ทำให้คนเราเศร้าได้ไม่ต่างกัน

ความผูกพันกับสิ่งของหรือแม้แต่ของเล่นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไม่ใช่เรื่องน่าขำ ความสำคัญของสิ่งของแต่ละชิ้นก็มีความหมายกับคนแต่ละคนต่างกันไป สายใย ความผูกพัน เรื่องราว และความสุข คือสิ่งที่แฝงมากับสิ่งของที่เราเลือกจะเก็บสะสม และคงแยกมันออกจากของชิ้นนั้นไม่ได้ 

เราอาจไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ดูคล้ายสติไม่สมประกอบจะต้องหอบหิ้วของบางอย่างติดตัวเสมอ ไม่ว่าจะเป็นหม้อ ไห กระทะ หรือเศษกระดาษเก่าๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าของชิ้นนั้นอาจมีความหมายกับชีวิตของเขาเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้

เราอาจขำด้วยซ้ำที่เพื่อนบางคนเก็บเปลือกทอฟฟี่ที่แฟนให้เอาไว้ในลิ้นชัก แต่เมื่อรู้เหตุผลว่าเก็บไว้เพราะจะได้คิดถึงวันเวลาดีๆ ที่เคยอยู่ด้วยกัน เราอาจขำไม่ออก

ไม่จำเป็นต้องเข้าใจโลกของนักสะสมให้ถ่องแท้ขนาดนั้นก็ได้ เพราะคุณไม่อาจเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ในชั่วข้ามคืน

  

แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่าก็คือ ลองหันกลับมามองสิ่งที่มีอยู่ในชีวิต แล้วนึกถึงวันที่ไม่มี มันอาจไม่ได้ทำให้คุณรู้สึกอยากสะสมอะไร แต่มันจะทำให้คุณหันกลับมารักษาสิ่งที่คุณมี

เพราะถ้าเลือกได้ คงไม่มีใครอยากให้ชีวิตมีรอยว่างของสิ่งที่เคยมีหรอก, ใช่ไหม...