ชื่อเรื่อง : 某某

ผู้แต่ง : 木苏里 มู่ซูหลี่

สนพ :

ยังไม่มีตีพิมพ์กับสนพไทย

แนว campus วัยรุ่นจนถึงวัยทำงาน heart-warming

ด้วยเหตุผลทางครอบครัว เซิ่งวั่ง นายเอก ต้องตามพ่อของเขากลับไปบ้านเกิดที่มณฑลเจียงซูในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของโรงเรียนมัธยมปลาย ซึ่งเป็นมณฑลใหญ่สำหรับการสอบเข้ามหาลัยอันทรหดของวัยรุ่นจีนแล้วย้ายเข้าคลาส A ทำให้แค่เปิดเทอมก็ต้องพบปัญหาด้านการเรียนประเดประดังเข้ามา 

ความโชคร้ายไม่ได้มีเพียงแค่นั้นเมื่อพ่อนายเอกเชิญหญิงวัยกลางคนที่กำลังคบหาให้ไปอยู่ด้วยพร้อมลูกติด เจียงเทียน พระเอก ลูกชายวัย 17 ปี ของหล่อนและด้วยความบังเอิญหรืออื่นใดก็ตามพระเอกเองก็อยู่ห้องเดียวกันกับนายเอกด้วย ทว่าศักยภาพด้านการเรียนนี่ระดับที่ว่าเป็นอันดับหนึ่งของชั้นปีเลยทีเดียว เขากับเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่ค่อยถูกชะตาเกือบจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกัน 

พ่อแม่เจียงเทียนทำธุรกิจ ทั้งสองคนเลยไม่ค่อยมีเวลาให้พระเอกนักทำให้ตอนเด็กพระเอกรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ๆ ซ้ำยังถูกคุณยายที่ล้มป่วยเลี้ยงดูไม่ดี ฉากพระเอกตัวน้อยกลัวว่าถ้าหลับไปตื่นมาจะไม่เห็นแม่เลยเอาแขนเสื้อแม่พันรอบนิ้วไว้แต่ลืมตาตื่นขึ้นมากลับไม่เห็นใครทำเราขอบตาร้อนผ่าว สภาพสังคมหล่อหลอมกลายเป็นคนเฉยชา ไม่ค่อยคุยกับใคร แสดงออกไม่เก่ง เปรียบเสมือนดวงจันทร์ในค่ำคืนเงียบสงบ 

เพราะบ้านไม่ใช่บ้าน เพราะไม่มีประตูไหนเปิดรับให้เขาอยู่ได้นานพระเอกเลยติดนิสัยพกกระเป๋าเดินทางกับตัวไม่ห้อยเสื้อผ้าไว้ในตู้ 

พูดถึงครอบครัวคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวบ้าง แม่เซิ่งวั่งเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กทว่านายเอกนั้นเติบโตเป็นเด็กอารมณ์ดี ร่าเริง เปรียบเสมือนแสงแดดแผดจ้าร้อนแรงในฤดูร้อนทว่าอบอุ่นในฤดูหนาว ใบหน้ามีทั้งร่องรอยความดื้อรั้นบางครั้ง อ่อนโยนบางที ถึงอย่างนั้นภูมิหลังครอบครัวของนายเอกยังคงมีอิทธิพลอยู่บ่อยครั้ง 

ช่วงแรก ๆ เจียงเทียนไม่เต็มใจอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับครอบครัวเซิ่งวั่ง เช่นเดียวกับเซิ่งวั่งเองก็ไม่ค่อยพอใจเขาเท่าไหร่นัก พระนายเหมือนเด็กมีปัญหาสองคนมาเจอกันแล้วเริ่มเข้าใจกันทีละนิด แบ่งปันต่อเติมความรู้สึกที่ขาดหาย ความรู้สึกด้านลบของนายเอกเปลี่ยนไปเมื่อเห็นร่างโดดเดี่ยวใต้ไฟข้างถนน ความสัมพันธ์พัฒนาไปด้านที่ดีขึ้น พระนายดึงดูดซึ่งกันและกันโดยธรรมชาติ 

คือในโรงเรียนพระนายยังหลบ ๆ ซ่อน ๆ “ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน แต่ทุกคนเคยเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน” นายเอกกลัวว่าเพื่อนร่วมชั้นบังเอิญเหลือบเห็นบันทึกการแชทที่คุยกันเลยเปลี่ยนชื่อ WeChat พระเอกเป็น "某某" อันเป็นที่มาของชื่อเรื่อง ใครบางคน นั่นเองค่ะ 

วัยรุ่นตกอยู่ในภวังค์รักอยากออกไปใช้ชีวิตร่วมกัน แน่นอนว่าความสุขนั้นไม่ได้คงอยู่ถาวร พระนายคบกันไม่ถึงหนึ่งปี (ถ้าจำไม่ผิดตั้งแต่ 17-18 ปี) ความสัมพันธ์ก็ถูกเปิดท้ายสุดเลยต้องแยกกันเพราะพ่อแม่คัดค้านแล้วหวนกลับมาพบกันอีกครั้งหลังผ่านไปห้าหกปี ซึ่งการรียูเนี่ยนครั้งนี้มันก็แบบว่า... เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยนไปด้วยต้องใช้เวลาฟื้นฟูความสัมพันธ์ 

เนื้อเรื่องไม่ได้จบเท่านี้ ครึ่งแรกจะเกี่ยวกับรั้วโรงเรียน บรรยากาศตึงเครียดของการสอบเข้ามหาวิทยาลัยถูกสร้างขึ้นเป็นอย่างดีอ่านแล้วเหมือนได้ย้อนกลับไปตอนกำลังติวสอบจนหัวฟู นักเขียนไม่ได้วางพระนายไว้บนแท่นบูชา ถึงพระเอกจะเก่งแต่คุณเขาก็เขียนให้เราเห็นความพยายามและข้อจำกัดของสิ่งต่าง ๆ ในโรงเรียนมัธยม เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือตนยังมียอดคน สังคมกว้างขึ้น การแข่งขันสูงขึ้น ส่วนครึ่งหลังคือการเปลี่ยนแปลงเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ พระนายมีความกล้าที่จะยืนเคียงข้างกันอีกรอบ 

อาจมีความยากลำบากมากมาย แต่พระนายก็พร้อมฝ่าฟันนอกจากคนรักแล้วก็มีกลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งต่อสู้ดิ้นรนช่วยกันขจัดหมอกควันในชีวิต

พวกเขาอยู่ด้วยกันในวันเกิดปีที่สิบเจ็ด 

พวกเขาเลิกกันในวันเกิดปีที่สิบแปดของเจียงเทียน 

สาเหตุที่เลิกกันอาจเป็นเพราะครอบครัวรู้เรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ 

ทั้งสองแยกจากกันเป็นเวลาห้าหกปี เซิ่งวั่งซึ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงและเพิ่งเริ่มทำงานได้มาพบกับเจียงเทียนที่เดินทางกลับจีนหลังสำเร็จหลักสูตรปริญญาเอกในสหรัฐอเมริกา สาขาธุรกิจ 

เซิ่งวั่งใช้เวลาห้าปีในการเป็นเจียงเทียนอีกคน 

เจียงเทียนใช้เวลากว่าห้าสัปดาห์ให้เซิ่งวั่งกลับมาเป็นคนเดิม 

หนึ่งใน quote ที่เราชอบมาก ๆ คือ

“这世间悲喜不通，某个人的生离死别在别人眼里，可能就只是一捧白花而已。”

“那时骄阳正好，风过林梢，彼时他们正当年少。”

某某 เรื่องราวของวัยรุ่นในรั้วสถานศึกษาจนถึงวัยทำงาน จำต้องแยกจากกันแล้วหวนกลับมาพบกันอีกครั้งเมื่อโตขึ้น แยกย้ายกันไปเติบโตอะ พอยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ถึงมีสิทธิ์ตัดสินใจเอง ไม่ใช่พล็อตแปลกใหม่หรอกแต่นักเขียนถ่ายทอดออกมาได้ละเอียดอ่อน ทัชใจคนอ่านดี เราว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสมจริงในระดับหนึ่งนะคะ อ่านไปก็ อา...สังคมจีนแม่งเป็นแบบนี้แหละ ความรักวัยเรียน ปัญหาครอบครัวคาราคาซัง ปมบางอย่าง ครอบครัวไม่ยอมรับ การเรียนการแข่งขันไม่ได้แค่มีคำว่านักเรียนประดับพล็อต ไม่มีใครได้คะแนนสูง ๆ มาสบาย ๆ ทุกคนต่างจดจ่ออยู่กับการแข่งขัน อีกอย่างคือนักเขียนอธิบายภูมิหลังของตัวละครหลักได้ชัดเจนมันมีความสมเหตุสมผลอะ ดราม่ามั้ย? ไม่ค่อยเท่าไหร่ เป็นเรื่องที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นตื้นตันใจ บางครั้งก็โหวง ๆ คล้ายโหยหาบางอย่าง บางครั้งก็โมโหผู้ใหญ่ในเรื่อง555555555 จากปสกอ่านงานคุณมู่ซูหลี่มาสามสี่เรื่อง งานคุณคนนี้เรามักจะรอดแค่เซ็ตติ้งปัจจุบันกับพวก 现代史 แฮะ โหมวโหม่วเป็นอีกเรื่องน่าประทับใจ 

จำนวนตอนไม่ยาวมาก ความแน่นของพล็อตในระดับปานกลาง เนื้อหากะทัดรัด เนื้อเรื่องไม่หนัก ไม่เบาเกินไป ไม่ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ดำเนินเรื่องเรียบง่ายคิดว่าเป็นเพราะนิยายเรื่องนี้ไม่ได้พยามจะขายความพีคความลุ้นระทึกค่ะมันค่อยเป็นค่อยไป แต่ไม่อืดจนน่าเบื่อสำหรับเรา

สำนวนก็ดีตามมาตรฐานของนักเขียนแหละ สไตล์การเขียนของเขาออกแนวตลกขบขัน ภาษาไม่ยากมาก ส่วนใหญ่ใช้ศัพท์ทั่ว ๆ ไป เล่าโดยใช้บุรุษสรรพนามที่สามซึ่งจำกัดมุมมอง คือบางทีอ่านแล้วเหมือนปล่อยความเหนื่อยล้าให้ล่องลอยไปกับสายลมพลิ้วไหว อยู่ ๆ ความรู้สึกเก่า ๆ ความทรงจำสมัยนั้นก็ผุดขึ้นมาถือว่านักเขียนน่าจะประสบความสำเร็จตรงนี้นะ

          สำหรับเรื่องนี้ ใช้ความชอบส่วนตัวเป็นเกณฑ์

คะแนน ★★★★☆ หรือ 8.5/10

• • • • ทั้งนี้บทความนี้ก็เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นจากรสนิยมการอ่านส่วนบุคคลเท่านั้น สามารถใช้เป็นส่วนหนึ่งประกอบกับการตัดสินใจได้แต่ไม่สามารถใช้เป็นบรรทัดฐานได้ทั้งหมด ถ้ามีพิมพ์ผิดหรือวกวนยังไงต้องขออภัยด้วยค่ะ