วันทุกวันคือการนั่งรีเสิร์ชหาข้อมูล หมกมุ่นกับงาน จะเอาอะไรไปคุยกับที่ปรึกษา 

หมกมุ่นขนาดที่ว่า เศษเวลาว่างยังแบ่งให้การนอนกับการเล่นเกมไร้สาระประปราย 

จีนเคยพูดกับตัวเมื่อเทอมก่อนว่า ขอให้เทอมหน้าประสาทกับเรื่องเรียนพอ

 ขอลาจากการทรมานสังขารและกมลจิตใจทุกประการ 

สรุปแล้ว เทอมนั้นเป็นเทอมที่เริ่มระหองระแหงกับเขา เป็นความสัมพันธ์ที่ดูเป็นรูปร่างชัดเจนครั้งสุดท้ายที่มี ทุกอย่างเริ่มพังตอนนั้น เอาจริงๆ ไม่รู้ว่าใครงี่เง่า เขาหรือตัวเธอเอง 

การทะเลาะวิวาทซ้ำๆ ต้นเหตุมาจากการไม่มีเวลา และความขัดแย้งเรื่องคนเก่าๆ

ตอนนั้นแอบคิดว่า เขาสร้างเรื่องทะเลาะให้ความสัมพันธ์ดูมีสีสันด้วยซ้ำ

แต่จีนเป็นพวกเกลียดการผิดใจกับใคร ไม่ชวนทะเลาะเรื่องหยุมหยิม

 ทรมานใจกับการนอนไม่หลับเพราะการทะเลาะผิดใจและความไม่เข้าใจ 

‘’มึง ถ้ากูร้องไห้ อย่าแปลกใจ เพิ่งโดนบอกเลิกตอนนี้’’

พวกเขาลองกลับมาคุยกันอีกหลายครั้ง 

แต่การคุยกันแม้กระทั่งในความสัมพันธ์แบบเพื่อนก็ยังชวนกระอักกระอ่วน

จีนผิดหวังจากความสัมพันธ์ครั้งใหม่ๆอีกสองสามครั้ง บ้างก็ไม่แคร์ ไม่สนใจ อยากไปก็ไป 

แต่บางคนก็ทำให้เสียใจจนเหมือนคนมีอาการทางประสาทไปพักนึง