โดย นาย สาม จ.

                    ผมไม่ได้ชอบไปร้านเหล้า  มันไกล เสียงดัง ที่นั่งแคบ และห้องน้ำก็สกปรก แต่พักหลังมานี้ผมกลับไปหามันบ่อยๆ เพียงแค่ว่าสถานที่แห่งนี้มันให้สิ่งหนึ่ง ในที่ที่อื่นไม่อาจให้ได้ นั่นคือ  'ช่วงเวลา

.

                  มันเป็นช่วงเวลาที่เราลืมว่าเราเป็นใคร ลืมว่าเราเครียดเรื่องอะไร ลืมว่าใครชี้หน้าด่าเราบ้าง แม้ว่าอีกสองหมื่นหนึ่งพันหกร้อยวินาที เราจะกลับมาจำมันได้อีก แต่มันก็เป็นช่วงเวลา ที่เราจะแหกปาก มูมมาม และร้องไห้ได้เต็มที่ เพราะตัวตนของเราได้หายไปจากโลกใบนี้ไปแล้วในตอนนั้น 

.

.

.

                 ไม่สิ!!!  หรือว่าตัวตนของเราจริงๆมันอยู่ตอนสองหมื่นหนึ่งพันหกร้อยวินาทีนั้น ใช่แล้ว!!! เราไม่ได้หายไป แต่ร้านเหล้าต่างหาก ที่ทำให้ตัวตนจริงๆของเรากลับมา 

.

.

.

              จะครบสองหมื่นหนึ่งพันหกร้อยวินาทีแล้วสิ...