ผมเองก็เหมือนเฟรชชี่คนอื่นๆที่ใช้เวลาอยู่หลายสัปดาห์ ในการปรับตัวเองให้เข้ากับความรู้สึกและบรรยากาศของมหาวิทยาลัย  แน่นอนว่าผมและเพื่อนคนอื่นๆสามารถปรับตัวได้เป็นอย่างดี ทั้งในการใช้สิทธิเสรีภาพอย่างมีขอบเขต ความสนิทสนมกับเพื่อนๆและรุ่นพี่ การเรียนในระดับอุดมศึกษา และความรู้สึกดีๆที่มีต่อผู้พิการทางสายตา

เพื่อนอีกคนก็ถามว่าทำไมไม่บอกความรู้สึกที่มีไป จะได้ไม่ต้องเก็บความรู้สึกแบบนี้นี้ไว้คนเดียว เพราะมันทรมาน ซึ่งเธอก็บอกว่าความรักมันไม่ใช่การเปิดเผยความรู้สึกหรือการครอบครองเสมอไป แค่รู้ว่าเขามีความสุข ได้ยินเสียงของเขาก็พอใจแล้ว และก็อีกอย่างหนึ่ง ถ้าหากว่าบอกความรู้สึกที่แท้จริงออกไป กลัวว่าความรู้ดีๆระหว่างเพื่อนที่มีให้กันตอนนี้มันจะหายไป คนประหาดอย่างฉันคงมีสิทธิได้แค่นี้แหละ

โดยส่วนตัวแล้ว ผมคิดว่าการที่เพื่อนผู้พิการทางสายตาคนนั้นเลือกทีจะเก็บความรู้สึกที่ดีไว้ในใจนั้น อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของเรื่องนี้ก็ได้ เพราะว่าการเก็บความรู้สึกดีๆไว้ในใจเรานั้นสามารถเก็บมันไว้มากและนานเท่าไหร่ก็ได้ตามที่เราต้องการ เขาคนนั้นจะอยู่กับเราเสมอทุกวินาที ซึ่งคุณก็รู้ว่ามันมีความสุขมากขนาดไหน