การที่ใครพาผมไปทำอะไรแบบนั้น

มันทำให้ผมรู้สึกเครียดโดยใช่เหตุ

หลาย ๆ ครั้ง งานมักออกมาเป็นที่ไม่น่าพอใจอยู่เสมอ

เพราะการเนรมิตคืนมหัศจรรย์ สร้างกรุงโรมในวันเดียว

มันเป็นกรุงโรมที่พร้อมจะถล่มอยู่เสมอ

และความท้าทายคือ ผมจะดึงคนในทีมผม

สร้างกรุงโรมที่อยู่ในแดนแฟนตาซีขึ้นมา

ผลงานที่ออกมา ควรจะออกมาจากการที่ได้ใช้เวลาอยู่กับมัน

ได้ทำความเข้าใจกับมัน ทุกผลงานที่ออกเป็นรุปเป็นร่างมา

อย่างน้อยควรมีความรู้สึกผูกพันธ์จากการสร้างมันขึ้นมา

แล้วภาคภูมิใจกับเวลาที่ได้ใช้ไป

ผมตั้งฉายาให้ตัวเองว่านกฮูกราตรี

ร่างกายของผมถูกแบ่งเวลานอนออกเป็นสองช่วง

คือสี่ชั่วโมงกลางวัน และสี่ชั่วโมงกลางคืน

ช่วงเวลาที่ผมจะทำงานได้ดีที่สุดคือ ช่วงตีหนึ่งถึงตีสาม

และช่วงเวลาที่นอนหลับแล้วตื่นมามีพลังงานที่สุดคือ 

ช่วงเวลาที่เข็มสั้นชี้เลขสี่จนถึงเลขเจ็ด ทั้งกลางวันและกลางคืน

ผมเลยดูเป็นคนมีพลังงานในการทำงานเต็มเปี่ยมอยู่ตลอดเวลา

ข้อมูลความรู้ใหม่ ๆ ผมสามารถเก็บรายละเอียดได้ดีขึ้นมาก

แล้วช่วงวัยขอองการเป็นนักศึกษา

ผมก็แทบจะเป็นอาจารย์อยู่เหมือนกัน

มีเพื่อนที่ต้องการให้ผมไปสอนเนื้อหาความรู้ที่ผมถนัด

และผมก็ไม่อยากปฏิเสธเลย เพราะนั่นคือหนทางที่ดีที่สุด

ที่จะพิสูจว่าสิ่งที่ผมเรียนรู้มามันเยอะพอจนแบ่งปันได้มากแค่ไหน

ผลลัพธ์คือ อยู่ที่ว่าเพื่อนร้อง อ๋อ ออกมาไหม

ผมทำตัวน่าหมั่นไส้อยู่หนึ่งอย่าง

คือถ้าใครนัดอะไรกระทันหัน ผมจะด่าทันที

และถ้าใครต้องการทำอะไรโดยเวลาไม่ชัดเจน

ผมก็ด่าเหมือนกัน เพราะผมถือว่าเวลามีค่าที่สุด

มากกว่าเงิน ณ ช่วงวัยของการศึกษา

ผมจึงให้เพื่อนนัดเวลาและสถานที่โดยชัดเจน

แต่ผมก็จะยืดหยุ่นเวลาอยู่เสมอ

ถามว่าจะให้ระบุขอบเขตของเวลาไปทำไม

ทั้งหมดนั้นก็เพื่อ แผนสำรอง

ในหนึ่งวันมันมีอะไรที่ต้องทำเยอะมากในสิ่งที่ควรจะเป็น

การรู้เวลาอย่างแน่ชัดจะทำให้แผนสำรองปรากฎ

และจะไม่เกิดนัดซ้อนกันจนใช้พลังงานร่างกายสิ้นเปลือง

เพราะการพักผ่อนของผมมันผิดหลักการของนาฬิกาชีวิต

แต่ส่งประสิทธิภาพออกมาให้เห็นแบบชัดเจนที่สุด

เพราะฉะนั้น ผมจะเตรียมเนื้อหาและศึกษามาเพิ่มเติม

เพื่อที่จะแบ่งปันความรู้นั้นต่อ และนั่นก็เป็นการทบทวนความรู้ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด

เมื่อหลาย ๆ ครั้งเข้า ใจผมก็เริ่มอยากรู้ว่าถ้าเป็นอาจารย์

ผมจะถูกนักศึกษานินทาไปทิศทางไหนกันนะ

แต่ก็ต้องหยุดไว้เพียงเท่านั้น

เพราะภาพของศาสตราจารย์ เซอจิโอ จากหนังเรื่อง ทรชนคนปล้นโลก

ปรากฎขึ้นมาในหัวของผม

ผมเลยมีความคิดที่ว่า ไม่ว่ายังไง แผนสำรองก็จำเป็นจริง ๆ นั่นแหละ

ผมอยากมีความสามารถในการคิดแผนสำรอง

ที่รองรับทุกปัญหาที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน

จุดประสงค์ ก็เพื่อที่จะทำให้ร่างกายและจิตใจเหนื่อยน้อยลง

และการพักผ่อนในเวลาที่จำกัด ยังคงได้ผลอยู่

เมื่อจบจากการเป็นนักศึกษา ประกอบกับการฝึกวางแผนสำรองอยู่สองปี

แผนส่วนมากมักไม่ได้ใช้หรอก แต่ผมกลับสนุกไปกับการวางแผนมากกว่า

และโอกาสสำคัญก็มาถึง ผมได้ไปเป็นวิทยากรในด้านของการอธิบายหลักการวางแผนธุรกิจ

การคิดเผื่อในหลายแง่หลายมุม และทฤษฎีใหม่ที่ผมคิดขึ้นมา

เป็นหลักการที่ทำให้บริษัทได้ผลลัพธ์บางอย่างที่น่าทึ่ง

และนั่นจึงเกิดการแย่งชิงตัวผมไปอยู่ช่วงหนึ่ง

แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จ เพราะผมไม่มีแผนสำรองในการรับมือสิ่งนี้

ผมเลยต้องหาทางออกที่ดีที่สุด และบังเอิญไปพบกับนักธุรกิจลูกครึ่งชาวญี่ปุ่น-สเปน-ไทยคนหนึ่งเข้า

ครั้งแรกที่เจอกันผมแทบจำไม่ได้หรอก รู้แค่ว่าเป็นผู้ชายที่มีสเน่ห์เนื้อหอมสุด ๆ

ที่เราเข้ากันได้ดีเป็นเพราะเรามีทฤษฎีที่คล้ายคลึงกัน

และเมื่อลองนำทฤษฎีของผม และทฤษฎีของเขามาผสานให้ลงล็อก

เหมือนเล่นเกมต่อจิ๊กซอว์ ก็ปรากฎหลักการใหม่ที่ช่วยให้ธุรกิจไปได้รอดในยุคสมัยที่การแข่งขันสูงลิ่ว

เป็นการพาบริษัทและองค์กรเติบโตไปอีกขั้น

และทฤษฎีนี้ ปัญหาจะอยู่ที่ว่า ใครจะวางแผนสำรองได้ดีขนาดไหน

ทฤษฎีแผนสำรองจึงมีมากมายหลายแผน

แต่หลัก ๆ คือมีอยู่สามแผน และนี่คือทฤษฎีที่ลูกครึ่งชาวญี่ปุ่น-สเปน-ไทย เพื่อนซี้ของผมตั้งชื่อเล่น

"ปลุกนกฮูกยามทิวา"

เป็นทฤษฎีบ้าบอ ๆ ของคนสองคนที่ทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ หลุดโลก

และแน่นอนว่า ผมก็ร่วมเป็นวิทยากรในการบรรยายเรื่องนี้ในหลายเวที

จนมีชุดสูทอยู่เต็มตู้ และรองเท้าหนังอีกหลากหลายสไตล์

เป็นช่วงวัยยี่สิบเจ็ดปีลากยาวมาถึงวัยสามสิบปี

เป็นสามปีที่ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานจนลืมวันลืมคืน

ผมใช้เวลายี่สิบสี่ชั่วโมงแบบยืดหยุ่นและคุ้มค่าที่สุดเท่าที่ทำได้

และมีช่วงเวลาโอเวอร์โดสเหมือนกัน

ที่บางครั้งก็เอาอะไรแทบไม่ทัน และต้องงั้นแผนสำรองที่อันตรายออกมาใช้

และการเป็นวิทยากรก็ยังคงอยู่ แต่ก็ต้องทำให้เบาบางลง

ค่าตัวเลยพุ่งกระฉูด เพราะคนที่เข้าใจทฤษฎีนี้อย่างลึกซึ้งมีอยู่สองคนเท่านั้น

และการทำความเข้าใจทฤษฎีนี้เหมือนเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์

ที่บางครั้งก็มีสูตรตายตัว และต้องดูตารางเพื่อคำนวณ

 จนผมพักงานในช่วงวัยสามสิบประกอบการเข้ารับการผ่าตัด

และต้องพักฟื้นนานมาก หลังจากนั้นผมก็อยู่ทำงานนานขึ้นกว่าเดิม

เพราะต้องทำโปรเจกต์ใหญ่ให้ออกมาดีก่อนหมดปี

ผมมีทีมที่ดีมาก ๆ นับเป็นความโชคดีที่สุดในการทำงานของผม

ทีมผมมีทั้งหมดสี่คนรวมผม และหลายครั้งต้องดึงคนอื่นมาเป็นทีมชั่วคราว

เพื่อแก้ปัญหากันไปทีละขั้น

การทำงานของเราสี่คนมันสุดโต่ง

คนหนึ่งทำงานเหมือนสิงโต

อีกคนทำงานเหมือนหมี

อีกคนทำงานเหมือนเหยี่ยว

และผมทำงานแบบนกฮูกราตรี

ต่อให้มีบางอย่างที่ติดขัด แต่เราสี่คนก้พร้อมที่จะช่วยกันแก้ปัญหา

และไม่ใช้เพราะเงิน เป็นเพราะต้องการให้ผลงานออกมาดี

เพื่อเงินที่ดีกว่า และเผื่อลุ้นกันว่าแผนสำรองของใครจะได้ถูกนำมาใช้บ้าง

เรื่องของแผนสำรองมันเยอะแยะมากมายก่ายกอง

แต่แผนสำรองของผมจริง ๆ มันถูกวางขึ้นเมื่อสิบปีที่แล้ว

และตอนนี้มันก็กำลังช่วยแก้ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

ออกมาได้ดีจนน่าตกใจเลยล่ะ