ในบ่ายวันอาทิตย์ ณ บ้านอันสงบของผม

บุคคลที่ได้ฉายาว่าเป็นนกเหยี่ยว กำลังชื่นชมผมปนประชด

"หาเงินเก่งขนาดนี้ คงไม่ยากหรอที่จะ . . ."

"หยุดพูดเรื่องทำนองนั้นเถอะนะ"

ผมรู้ดีว่าเขาจะพูดถึงอะไร

ชีวิตผมที่รักงานและเงินขนาดนี้ 

ไม่มีเวลาพอจะไปวุ่นวายกับอะไรพวกนั้น

และนั้นเป็นแผนของผมเอง

"นายนี่รู้จักกับความเหงาดีนะ หรือเพราะเหงานายเลยทำอะไรพวกนี้"

"ใช่ ความเหงาพาผมไปตามความสนใจเอง"

นอกจากงานหลัก งานประจำ และงานวิทยากรที่วนเวียนอยู่ในชีวิตผม

มีงานอีกหนึ่งอย่าง ที่เป็นงานอดิเรกที่ช่วยสร้างรายได้เล็ก ๆ ให้กับผม

นั่นคือ งานนักดนตรี ผมใช้เงินก้อนหนึ่งที่หามา

เพื่อซื้อแซ็กโซโฟนสีเงิน และทุ่มเงินจำนวนหนึ่งสร้างห้องซ้อมดนตรีขึ้นมา

ผมมักใช้เวลาที่หัวยุ่ง ๆ คิดงานไม่ออก ให้สิ่งเหล่านี้ขจัดความวุ่นวายในหัวออกไป

และมันก็ได้ผลมาตลอด

จนกระทั่งผมคว้าโอกาสหนึ่งเข้า

ณ ร้านวินเทจแหล่งรวมคราฟเบียร์

คือสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของผมอันดับหนึ่งไปแล้ว

และแน่นอนว่าไม่ได้มีแค่เบียร์เท่านั้น

บาเทนเดอร์ของร้านคือคนที่น่ากลัวมาก

สามารถล้มคนคอแข็งได้เพียงไม่กี่แก้ว บางทีก็แก้วเดียวด้วยซ้ำ

ผู้คนมักเรียกเครื่องดื่มนั่นว่า ล้มทั้งยืน

ชื่อเรียบง่าย แต่อนุภาคร้ายแรงมาก เล่นเอาคนดื่มกลับบ้านไม่ถูกเลย

ส่วนผมโชคดีที่ดื่มเหล้าไม่ได้

ไม่งั้นอีกวันผมจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย

การเสียเวลาทั้งวันไปเพราะการแฮงค์เหล้า

ทำให้ผมรู้สึกผิดกับบูโจมาก ๆ เพราะงั้น ผมเลยไม่คิดแม้แต่จะแตะมัน

ส่วนสำคัญของร้านวินเทจแห่งนี้

คือการที่ผมไปมีบทบาทในคืนวันเสาร์วันหนึ่ง

ผมขับคุณลุงฟอร์ดปีหนึ่งเห้าหกเก้า พาแซ็กโซโฟนปรับแต่ง

และซื้ออุปกรณ์บางอย่างเพิ่ม

บังเอิญคืนนั้นบรรยากาศมันเงียบสงบจนแทบไม่เป็นร้าน

บาเทนเดอร์แจ้งว่าเครื่องเสียงพัง

และวันนี้คงเป็นวันที่เงียบทั้งวันแน่

สีหน้าบาเทนเดอร์แลดูกังวล และผมพอจะเข้าใจ

คืนนั้นลูกค้าใหม่เข้าร้านมากกว่าครึ่ง

และความประทับใจแรกนั้นสำคัญ ต่อการทำให้ลูกค้าใหม่ กลายเป็นลูกค้าประจำ

นั่นคืองานของบาเทนเดอร์ ผมเลยถามว่า ร้านนี้เคยเปิดเพลงแนวแจ๊สไหม

บาเทนเดอร์ตอบว่า นั่นคือเพลงแรก ๆ ที่ร้านเปิดเลย

ผมจึงยื่นข้อเสนอแลกเบียร์เพียงหนึ่งแก้ว

ให้ผมได้ทำให้ความเงียบของร้านหายไป

แน่นอนผมรีบไปหยิบแซ็กโซโฟนหลังรถ

กล่าวกับบาเทนเดอร์ว่า ครึ่งชั่วโมง ผมตรึงได้แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

ความไม่คาดหวังของผมแพลงฤทธิ์

ลูกค้าใหม่ชอบใจเป็นอย่างมาก และเอนจอยแบบสุด ๆ 

มือไม้ผมสั่นไปหมดผมแทบไม่รู้ว่าผมทำอะไร

เพียงแค่คำพูดของนายจ้างคนหน่ึ่งผุดเข้ามา

"หากเจอโอกาส แม้ไม่รู้ว่ามันคืออะไร โปรดเถอะ คว้ามันไว้!!!"

บังเอิญเจ้าของร้านเข้ามาตอนผมกำลังเล่นเพลง Firefly

บาเทนเดอร์เล่าให้ผมฟังทีหลัง

ว่าเจ้าของร้านรู้สึกระทับใจมาก ผมคือสิ่งที่เจ้าของร้านกำลังตามหา

และในวันรุ่งขึ้นผมโดนกดกริ่งหน้าบ้านในยามบ่าย

ชายในสูทสีกรมท่า รองเท้าหนังสีน้ำตาล กำลังยืนล้วงกระเป๋าอยู่

ผมออกไปทักทายต้อนรับ และทราบว่าคือเขาเจ้าของร้าน

เขาทราบประวัติผมคร่าว ๆ จากบาเทนเดอร์

และเสนอให้ผมไปเล่นดนตรีในคืนวันเสาร์ด้วยค่าแรงแพงลิ่ว

ผมแทบจะปฏิเสธ แต่ ผมเชื่อว่ามีบางอย่างกำลังต้องการอะไรสักอย่างจากผม

แน่นอนผมต้องตอบรับข้อเสนอเพราะต้องการหาคำตอบ

เวลาผ่านไปสามเดือน ทั้งงานและงานอดิเรกคืบหน้าไปเยอะพอสมควร

ชีิวิตผมก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ลื่นไหลบ้าง สะดุดบ้าง แต่ผมโชคดีที่มีทีมคอยหนุนหลัง

และซัพพอร์ตทุกอย่าง ในช่วงเวลาที่ผมกำลังสนุกกับทุกสิ่ง

มีเส้นวงโคจรหนึ่งกำลังขนานกับผม

และดูเหมือนจะเข้ามาทับเส้นผมแล้ว . . .