เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ทิวาสวัสดิ์WITCHARIN NIRANAMKUL
ไพ่ที่เหนือกว่า
  • บางครั้งคำพูดมันมีอิทธิพลและพลังบางอย่าง
    ที่ผมอาจคาดไม่ถึง
    ผมเป็นคนที่ชอบเล่นคำภาษาไทย
    และได้รับความสามารถนี้มาในตอนเป็นเด็ก
    วัยเก้าขวบผมเป็นตัวแทนของระดับประถมต้น
    ในรายการแข่งขัน "เรียงความคัดลายมือ"
    ไม่ใช่แค่ลายมือต้องสวยเท่านั้น
    จินตนาการและเหตุผลเป็นเรื่องสำคัญมากในการแข่งขันของสนามนี้

    และครั้งหนึ่งผมก็คว้าอันดับที่หนึ่งมาครอง
    แม้ว่าวันนั้นผมไม่ได้รู้สึกเต็มที่ในการแข่งขัน
    ผมไม่คาดหวังอะไรทั้งนั้น
    เพราะคิดว่าทำดีที่สุดแล้ว

    และความไม่คาดหวังก็แผลงฤทธิ์
    ผมกลายเป็นคนที่ถูกชื่นชมจากครูอาจารย์
    รวมถึงผู้อำนวยการด้วย
    และรางวัลที่ได้รับมาก็ยังคงถูกประดับไว้
    ในห้องของผู้อำนวยการ

    หลังจากนั้นผมไม่คิดที่จะลงสนามนี้อีก
    แต่ทุกครั้งที่ว่าง ๆ และสมองโล่ง ๆ
    การได้จองมองสิ่งใดสักสิ่ง
    ก็ทำให้หัวผมจินตนาการเรื่องราวต่าง ๆ
    ราวกับกำลังเพลิดเพลินอยู่ในโลกใบใหม่

    ผมคิดว่าผมเป็นคนที่จิตใจอ่อนแอมาก ๆ
    และเคยคิดว่าตัวเองเป็นโรคหลายบุคลิก
    จนสามารถสร้างตัวตนได้เป็นสิบแบบ
    สิบบุคลิกหรือมากกว่านั้น
    เพื่อให้ใช้ชีวิตแต่ละวันไปได้โดยให้มีความเจ็บปวดให้น้อยที่สุด
    ทุกครั้งที่เกิดความเจ็บปวดไม่ว่าเรื่องใด
    ผมก็จะพยายามสร้างตัวตนใหม่เพื่อมาลบสิ่งไม่ดีเหล่านั้น

    จนกระทั่งมันเยอะเกินไป
    กลายเป็นว่าผมลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง
    การที่ชอบคิดถึงอดีตคือผลกระทบของการกระทำนี้
    ความรู้สึกเสียดายเวลาที่เอาแต่หลบหนี
    ฝ่าฟันสิ่งต่าง ๆ ด้วยความครึ่ง ๆ กลาง ๆ

    ใครต่างบอกว่าผมเองก็เป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง
    คำตอบคือใช่ แต่ . . . การที่จะได้อยู่คนเดียวจริง ๆ
    มันเป็นไปแทบไม่ได้เลย
    แต่มันก็เป็นไปแล้ว

    เหตุการณ์เมษายี่สิบเอ็ด
    เป็นครั้งหนึ่งที่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวนานที่สุด
    นั่นคือระยะเวลาเกือบ สามเดือน
    เป็นโอกาสที่ทำให้ได้เข้าใจตัวเองมากขึ้น
    เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง

    และนั้นก็ทำให้เกิดสิ่งที่ผมเรียกว่า . . .

    ไพ่ที่เหนือกว่า

    ถ้ารู้สึกงง ๆ ว่า ไพ่ที่เหนือกว่าในนิยามของผมคืออะไร
    ณ ช่วงเวลาหนึ่งในแพลตฟอร์มวีดีโอ
    คอนเทนต์หนึ่งที่คนมักทำกัน
    นั่นคือ ONE DAY WITH ME 
    และแน่นอนว่า การอยู่คนเดียวยังไงก็ต้อง "เหงา" แน่นอน
    ผมเลยตัดสินใจถ่ายและตัดต่อวีดีโอนี้ลงไป
    แต่ไม่นานผมเกรงว่าเนื้อหามันอาจจะไปกระทบกับใครคนใดคนหนึ่ง
    เพราะมันมีคำถามที่ชวนสับสนอยู่ ผมเลยปิดเป็นวิดีโอส่วนตัวไว้

    หลังจากวีดีโอถูกอัพโหลดได้สองปี
    นั้นคือช่วงที่ผมอยู่ในความดิ่ง
    ราวกับกำลังจมลงไปใต้ทะเลเรื่อย ๆ
    ความหนาวเหน็บเกาะกินจิตใจจนแทบไม่อยากใช้ชีวิต

    แต่แล้วก็กลับมาเจอวีดีโอนี้ ในวัย สิบเก้าปี
    เมื่อถึงช่วงเวลาที่ตั้งคำถาม
    เหมือนตัวเองตั้งใจเว้นว่างไว้เพื่อตอบ

    ผมน้ำตาไหลออกมา
    ร่างกายได้ใช้น้ำตาขจัดสิ่งที่เป็นพิษทางอารมณ์ออกไปจนหมด
    และประโยคที่ทำให้ผมต้องรู้สึกขนลุกที่สุดคือ

    "ผมในวันนี้จะทำให้คุณเป็นคุณในวันนี้"

    และอีกหลายประโยคที่ทั้งช่วยย้ำเตือนว่าสิ่งที่กำลังทำลงไป
    มันไม่เคยไร้ประโยชน์ รวมถึงให้กำลังใจแบบอ้อม ๆ ที่ได้ผลที่สุด
    ในช่วงเวลาที่ย่ำแย่จนกู่ไม่กลับแบบนี้

    ผมไม่รู้จะบอกยังไง . . .
    แต่ถูกคำถามที่เจอ
    ราวกับรู้ดีกว่าผมจะกลับมาดู ณ ช่วงเวลาที่รู้สึกแบบไหน
    ต่อให้ผมรู้สึกมีความสุขมาก ๆ วีดีโอนี้ก็จะทำให้ผมสตั้นอยู่ดี
    มันมีประโยคหนึ่งที่ว่า
    "ผมขอไม่คาดหวัง และ ไม่ขอสัญญาอะไรทั้งนั้น"
    และนั่นแหละ ผมเป็นคนเกลียดการที่จะต้องสัญญา
    อาจฟังดูเห็นแก่ตัว การสัญญาคือจุดอ่อนที่สุด
    ที่สามารถตัดความสัมพันธ์ ความไว้ใจให้ขาดสบั้นได้
    หากผมไม่มั่นใจ ผมจะไม่สัญญาอะไรเลย
    แต่จะบอกว่า จะทำเท่าที่ความสามารถนี้มี
    และจะไปให้สุดจนถึงความสามารถสุดท้าย
    จนกว่าจะมืดแปดด้านจริง ๆ แต่จะไม่สัญญา แล้วขอลองทำเลย
    คำตอบอยู่ที่ผลลัพธ์

    บางครั้งผมก็เป็นคนบ้าบิ่น
    ที่ยอมเสียแรงไปมากมาย
    เพื่อที่จะรู้ว่านี่ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง
    ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นผมก็จะไม่ยอมทิ้งเส้นทางนั้นไปดื้อ ๆ หรอก
    ผมแค่อยากลองเส้นทางใหม่
    และถ้าหากโอกาสกลับมาหาอีก ผมก็พร้อมจะไปต่อ

    ชีวิตผมเลยวนเวียนอยู่กับเรื่องบางเรื่อง
    แบบติดต่อกัน ทำอะไรคล้าย ๆ กัน
    แต่ท้าทายขึ้น และ ดีขึ้นในทุก ๆ ครั้ง
    และคนที่รู้จักผมดีแต่ไม่ได้รู้จักทั้งหมดคือตัวผมในอดีต
    ส่วนคนที่คอยให้กำลังใจรอช่วงเวลาให้ผมได้ศึกษาและพัฒนาตัวเองคือ ตัวผมในอนาคต
    ส่วนคนที่ชอบมานั่งสับสนและกังวลไปเสียทุกอย่าง คือตัวผมในปัจจุบัน
    คนกลางใช้เวลาได้สนุกที่สุดเลยล่ะ

    ผมพยามทำให้ทุก ๆ วันให้เป็นวันที่ดี
    เพื่อให้ตัวผมในอนาคตได้คิดถึงช่วงเวลาดี ๆ อย่างภาคภูมิใจ
    และเพื่อตัวผมเองในอนาคตที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสนุกมากกว่าเดิม

    ถึงแม่ว่าตอนนี้ผมจะไม่รู้ว่าผมมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
    คำตอบคงขึ้นอยู่กับความพอใจนั่นแหละ
    ตอนนี้ผมยังให้คำตอบไม่ได้
    เพราะคนเดียวที่รู้ คือตัวผมเองในอนาคตเท่านั้น

    ผมในตอนนี้ต้องถือไพ่ให้เหนือกว่าตัวเองในอนาคต
    ชีวิตมันจะสนุกขึ้นเยอะเลยล่ะ


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in