นาฬิกาแบบแอนาลอก

แต่ถ้าหากรู้ว่าส่วนด้านบนเหลือทรายเท่าไหร่

มันจะเป็นเรื่องน่าเศร้ามากสำหรับผม

เพราะผมเองก็อยากมองเม็ดทราย

ที่ไหลร่วงลงมาอย่างรู้สึกภูมิใจ

และนาฬิกาทรายชีวิตแห่งรั้วมหาลัยก็หมดลง

ผมได้ใช้ทุกเม็ดทรายที่ไหลร่วงลงอย่างคุ้มค่าที่สุด

ผมได้ฝึกสหกิจตามที่ได้ลงทุนทุ่มแรงและความพยามไว้

ผมได้ผลกำไรที่งอกเงย

ผมถูกทาบทามให้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง

และได้ใช้ความสามารถรวมถึงความรู้อย่างเต็มที่

จนถึงขั้นเจ้าของบริษัทเรียกผมว่าลูกชาย

และช่วยวางแผนช่วงเวลาที่เหมาะสม

ในการที่จะทำให้ผมได้เป็นผู้ชาย

ผมไม่ได้บอกสินะว่าผมเป็น ทรานส์

แน่นอนว่าเจ้านายได้มอบโปรเจ็กใหญ่ให้ผมทำ

เป็นการวางแผนธุรกิจระยะยาวให้กับบริษัท

ชีวิตของผมก็ได้เข้าสู่วงการธุรกิจอย่างเต็มตัว

ใคร ๆ ต่างมองว่าผมคือโมสาร์ทแห่งการวางแผน

เพราะแผนที่ผมวางไว้มักมีแผนสำรองยู่เสมอ

เพื่อรองรับความผิดพลาดในทุกรูปแบบ

และผมก็สนุกกับการวางแผนมาก

ถึงแม้จะมีเรื่องเครียดบ้าง

แต่ก็เป็นธรรมดาที่เราจะไม่สามารถรู้ล่วงหน้าได้

ว่าแผนของเราจะได้ดำเนินการแบบไหน

และเมื่อจบโปรเจ็กที่แสนยาวนาน

ร่างกายผมก็ถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนแปลง

และเมื่อวันนั้นมาถึง . . .

ผมเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง

และกลับมาทำงานได้มีประสิทธิภาพยิ่งกว่าเดิม

ส่วนเจ้านายก็อยากใช้งานผมให้คุ้มกว่านี้

แต่เขาเลือกที่จะให้ผมออกไปหาแรงบัลดาลใจ

และแน่นอน ผมมอบเวลานั้นให้กับครอบครัว

ผมพาพ่อกับแม่ไปท่องเที่ยว

ตามสถานที่และสไตล์ของพวกเขา

แววตาที่เขามองผม

คือ ชายหนุ่มที่เติบโตมาภายใต้นามสกุลของพวกเขา

ลูกชายแต่กำเนิดมาโดยตลอด

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ผมกลับบ้านไปหาพวกท่านบ่อยแค่ไหน

มันก็ยังนับครั้งได้ และไม่เคยยาวนานเลย

ครั้งนี้ผมเลยเตรียมเซอรไพร์ครั้งใหญ่ให้พวกเขา

ผมที่ไม่มีหนี้สินอะไร

ตั้งใจจะเติมความฝันของพวกเขา

นั้นคือ รถช๊อปเปอร์ในฝันของพ่อ

และรถที่แม่อยากได้มากที่สุด

การเซอร์ไพร์ในครั้งนี้นั้นได้เติมเต็มให้ผมเป็นอย่างมาก

และสุดท้ายที่ทำให้เกิดประโยคที่ผมต้องช็อค

นั้นคือผมได้ซื้อบ้านให้พวกเขา

ณ สถานที่ที่สงบมาก และมีพื้นที่ให้ทำการเกษตร

ตามอาชีพที่พวกเขาทำ

ผมรู้ดีว่าพวกเขาไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยและรับเงินจากลูกชายฝ่ายเดียว

หัวธุรกิจที่ผมมี มันมาจากดีเอ็นเอหัวธุรกิจของพ่อ

และเมื่อทำเรื่องทุกอย่างจบ

แม่ก็ถามผมว่า "แทนที่จะเอาเงินมาซื้อนู่นนี่ให้พ่อกับแม่ ทำไมไม่เอาไปหาคู่ชีวิตล่ะ"

ผมนิ่งเงียบไปพักใหญ่ แล้วพ่อก็พูดทันที

"อายุขนาดนี้แล้วระวังจะหายากเอานะ"

ผมยืนช็อคหายใจเข้าไม่หายใจออกอยู่สามสิบวินาทีก่อนตอบไปว่า

"มันคงยังไม่ถึงเวลาหรอกครับ"

ผมไม่รู้เลยว่าคำตอบที่ผมตอบไปนั้น

ขณะเดียวกัน เวลาบางอย่างถูกนับถอยหลังจนเหลือศูนย์แล้ว

และใบ้เลย คือเวลาที่วงโคจรอีกวงจะเหวี่ยงมาทับกับผม

แม้ในความเป็นจริงจะพอมีคนเข้ามาบ้าง

แต่กฎของผมคือไม่เอาความรักมาปนกับงาน

ผมตัดทุกคนทุกหนทางเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้น

ผมจึงยังบ้างานและมีสมาธิอยู่กับการทำงานได้

ผมถูกเหวี่ยงให้ไปอยู่ในวงโคจรของธุรกิจ

และเป็นหุ้นส่วนกับคนนู้นคนนี้มากมาย

เงินเดือนหกหลักในวัยสามสิบคือความสำเร็จอย่างหนึ่งในชีวิต

ที่เกิดขึ้นจริง และแน่นอนทุก ๆ วันผมมัวบ้าและสนุกอยู่กับงาน

และหลังจากนั้น ผมก็ถูกย้ายงานไปดูแลบริษัทย่อย

ตั้งแต่เริ่มโรงงานจนโรงงานผลิตลอตแรก

ทำให้ผมต้องตัดสินใจซื้อบ้านเล็ก ๆ อยู่

เป็นสองชั้นมีระเบียงสีขาวน้ำตาล

ครั้งแรกที่ผมเห็นผมก็ตกหลุมรักบ้านหลังนี้เลย

ในช่วงเวลาใกล้ ๆ กัน

ผมก็ไปเจอรถในฝันของผม นั่นคือ ฟอร์ด มัสแตง ปี 1969

ผมเข้าไปถามคนที่ขายรถคันนี้

เขาได้เล่าเรื่องราวอันน่าประทับใจให้ผมฟัง

และผมก็ซื้อทันทีในวันนั้น รวมถึงจ่ายคุณค่าของเรื่องราวนั้นด้วย

ผมรับปากว่าจะดูแลคุณตาคันนี้ให้ดีที่สุด

และผมก็พาคุณตาไปปรับโฉมให้กลายเป็นคุณลุงกำยำ

ผมเดินทางไปไหนมาไหนด้วยคุณลุง

แทนที่จะเป็นมอไซค์ที่ผมใช้ตั้งแต่อยู่มหาลัย

ในทุก ๆ วันการทำงานของผมได้วนลูป

กิจวัตรที่ทำในแต่ละวันเกิดขึ้นซ้ำ 

จนกลายเป็นความสงบที่ผมเองก็บอกไม่ถูก

ว่าทำไมมันถึงโหวง ๆ แปลก ๆ

และวันที่ผมขับรถหลงทางก็มาถึง

แล้วเย็นวันนั้นผมก็เหลือบไปเห็นร้านวินเทจขนาดเล็กร้านหนึ่ง

ผมรู้สึกถูกชะตาต้องใจเลยจอดรถและเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล

พบว่ามันคือร้านแอลกอฮอล์เบียร์คราฟที่ผมไม่คิดว่าจะเจอ

ชีวิตของผมเลยถูกเติมเต็มอีกครั้ง

และเวลาผ่านไปร่วมสองเดือนที่ผมวนเวียนอยู่ร้านนี้ในทุกวันหยุด

แต่ครั้งนี้บรรยากาศมันเปลี่ยนไป แบบกระทันหัน . . .