เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ทิวาสวัสดิ์WITCHARIN NIRANAMKUL
ความทรงจำ
  • ผมใช้ชีวิตมาสี่ทศวรรตแล้ว
    แน่นอนว่ามันยังเป็นเพียงเฟสที่สองของชีวิต
    ถ้าให้เปรียบกับช่วงเวลาคงเป็น ยามทิวาบ่ายสอง

    ช่วงเวลาที่แดดร้อน
    และท่องฟ้าปลอดโปร่ง
    ให้เห็นสีฟ้าเข้มที่สวยงามของโลกใบนี้

    รู้ไหมสิ่งใดที่งดงามที่สุดในโลก
    นั่นคือ . . . โลกนั่นเอง
    เป็นคำถามและคำตอบของผมเท่านั้น
    แน่นอนว่าคำตอบมันกว้างมาก
    เพราะมีหลายสิ่งหลายอย่างบนโลกใบนี้
    ที่สวยงามมาก ไม่ว่าจะเป็น ธรรมชาติ ทะเล ภูเขา ผู้คน สรรพสัตว์
    ต่างก็ทำให้โลกมีความงดงามที่น่าอัศจรรย์

    การผ่านช่วงเวลามานับสี่ทศวรรต
    จะแปรผันตรงกับความทรงจำที่มากมาย
    จนบางทีผมก็ลืมบางอย่างไป
    สมองผมจดจำทุกอย่างเองไม่ได้
    และเมื่อผมไม่ได้ลืมสิ่งสำคัญ
    ผมก็มักจะลืมสิ่งสำรอง

    บางที . . . อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต
    นั้นต่างกันเพียง วินาทีเดียว
    หรือให้ลึกกว่านั้น คือ ต่างกันเพียงเสี้ยววินาที

    อดีตคือคนที่รู้ว่าผ่านอะไรมาและส่งต่อให้ปัจจุบัน
    ปัจจุบันรับรู้สิ่งที่อยู่ในอดีตและกำลังทำเพื่อส่งต่อให้อนาคต
    ส่วนอนาคตล่ะ . . .
    มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความทรงจำของอนาคต
    และสิ่งที่ใกล้เคียงที่สุดที่ผมรู้จักกันดีคือ

    "เดจาวู" 

    เดจาวูนั้น คือสิ่งที่ผมรู้สึกว่ามันเคยผ่านมาแล้ว
    แต่มันกำลังดำเนินอยู่ . . .
    มันมักจะเกิดขึ้นไม่นาน ที่แน่ ๆ น่าจะไม่เกินสิบวินาที
    สำหรับการเกิดเดจาวูในแต่ละครั้ง

    สำหรับผมแล้ว . . . การเกิดเดจาวู
    มันเหมือนเป็นเครื่องเตือนเรื่องเวลา
    และความทรงจำบางอย่าง
    ราวกับว่า ผมถูกย้อนเวลามาจากอนาคต
    เพื่ออะไรบางอย่างในปัจจุบัน?
    ไม่แน่ว่า เดจาวู นี่แหละ คือความทรงจำของอนาคต

    อย่างที่บอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความทรงจำของอนาคตอยู่
    แต่เราสามารถฝันถึงอนาคตได้
    และบ่อยครั้งมากที่ผมฝันถึงมัน

    และ ณ ตอนนี้ คือความฝันของผมในอดีต
    ที่จินตนาการถึงผมเองในตอนนี้

    สำหรับผมแล้ว ผมมีตัวตนอยู่สามแบบ
    แบบแรกคือตัวเองในอดีต ที่ถือไพ่เหนือกว่าตัวผมในปัจจุบันเสมอ
    แบบที่สองคือตัวผมในตอนนี้ ที่ไม่เคยชนะอดีต และต้องการคำใบ้จากอนาคต
    แบบสุดท้ายคือ ตัวผมในกาลข้างหน้า ที่คอยบอกว่าต้องการอะไร
    แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าทำอย่างไรถึงจะได้มา . . .

    ดังนั้นคนกลางจึงรับบทบาทการใช้ชีวิตสนุกที่สุด และหนักที่สุดด้วย
    ความรู้สึกของเรามักอยู่กับปัจจุบันที่สุด
    อดีตและอนาคตจะเป็นภาพเลือนลางราวสายหมอก

    สิ่งที่บ้าบอ กว่า . . . คือ ความรู้สึกในอดีตที่มักจะหวนคืนปัจจุบัน
    ด้วยเสียงเพลงและกลิ่น
    ผมไม่รู้มันมาได้อย่างไร และอย่างที่บอก
    ผมหาคำตอบไม่ได้ . . .
    และผมใช้ทุกวินาที เพื่อหาคำตอบโดยไม่ตั้งใจ

    ความทรงจำคือความจริงหรือเปล่า??
    แน่นอนผมไม่สามารถจำทุกอย่างได้ราวกับบันทึกวีดีโอ
    เพราะบางอย่างมีความผิดพลาดของความทรงจำอยู่ด้วย
    และตัวเก็บไฟล์ความทรงจำที่ดีของผม
    คงมีแค่กลิ่นน้ำหอม และ เสียงเพลงเท่านั้น

    ถึงอย่างนั้น ผมอยากบอกตัวเองในอดีตเหมือนกัน
    ว่าความทรงจำที่นายส่งต่อมา
    ขอบคุณมากนะที่เก็บไว้อย่างดี

    เพลงไม่มีวันที่จะหายไปจากโลกง่าย ๆ แน่ ๆ
    กลิ่นน้ำหอมถึงแม้จะจางหาย แต่มีความรุนแรงของความทรงจำ
    ที่ราวกับทำให้ผมหลุดจากเวลาได้เลย

    ณ ตอนนี้ ชีวิตผมสงบมาก ๆ เลยล่ะ
    ไม่ต่างอะไรจากสิ่งที่ตัวนายต้องการ
    ทูดูลิสต์ที่นายวางไว้ เป็นไปได้ยากที่จะถูกยกเลิก
    เพราะมีคน "คนนึง" ทำให้อยากยกเลิกโดยไม่มีเงื่อนไข
    สามทศวรรตที่นายมองมามันคงจางมาก
    ไม่เหมือนสองทศวรรตที่นายพอจะมองออก

    และแน่นอนว่า ถ้าภาพในสองทศวรรตที่นายมอง
    มันชัดมากแค่ไหน ความเลือนลางในสามทศวรรตข้างหน้าของนาย
    จะจางหายและชัดเจนตามไปด้วย

    ตอนนี้บอกอะไรแทบไม่ได้เลย
    นอกจากจะขอบคุณ ที่ส่งต่อแผนนั้นมาให้
    มันใช้ได้อย่างราบรื่นและสมบูรณ์แบบมาก

    หวังว่าความทรงจำตรงนี้ จะส่งถึงนายด้วยความบังเอิญได้
    ในสักวัน . . .

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in