ทุกครั้งที่ผมไม่ถอดนาฬิกาแล้วล้มตัวลงนอน
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก เสียงที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอจะดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน
ตัวผมเองเป็นทาสของเวลามาโดยตลอด . . .
สิ่งหนึ่งที่เป็นอาวุธใช้ต่อกร
คือสิ่งที่เรียกว่า บูเล็ต จูโน่
หรือที่เรียกสั้น ๆ ว่า "บูโจ"
เป็นสมุดที่ใช้วางแผนบริหารเวลา
เป็นตัวเกมที่ทำให้ตัวผมได้เล่นกับเวลาได้สูสีที่สุด
ภาพจินตนาการเหมือนเล่นไพ่โป๊กเกอร์
กับคนที่มีประสบการณ์ด้านการเล่นโป๊กเกอร์แบบนิรันดร์
ผมเป็นคนเล่นไพ่ไม่เก่ง
เพราะเป็นคนโกหกไม่เป็น
สายตาของผมเป็นจุดอ่อนของการโกหกที่สุด
เพราะต่อให้ปากขอผมโกหกอะไรไป
สายตาของผมมักจะบอกความจริงเสมอ
ผมเป็นคนที่มีนัยตาประหลาด
นัยตาที่สื่ออารมณ์เป็นล้านแบบ
แต่ชัดเจนต่อความรู้สึก
และบางครั้งก็ไม่รู้ว่าแววตาเหล่านั้นกำลังสื่ออะไร
แน่นอนว่าผมไม่โกหก
ว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมรู้สึกอะไรอยู่
ห้วงเวลาดำเนินผ่านไป . . .
ผมเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองดีขนาดนั้น
และก็ไม่คาดหวังให้ใครมาเข้าใจตัวผม
ผมเป็นคนเกลียดวันเกิดที่สุด
เพราะอายุขัยถูกได้นับถอยหลัง
ผมเองก็กลัวความตาย
และความตายเองก็ควรจะกลัวผมด้วย
เวลาจะเป็นคนบอกเองว่าเราตายเมื่อไหร่
แต่เวลาก็ไม่สามารถบอกได้เหมือนกัน
ว่าเป็นตอนไหน . . .
และหลังจากตอนนั้น คือ สิ่งที่ไม่รู้และไม่สามารถบอกได้
นาฬิกาแอนนาลอก มีข้อเสียอยู่อย่างนึง
เมื่อถึงเวลานึง มันจะเดินไม่ตรงกับเวลาจริง
นั้นคือ สิ่งที่ยำเตือนผมเสมอ
ว่าควรใส่ใจกับคำว่า "เวลา"
ให้พอ ๆ กับการใส่ใจในตัวหญิงสาว
และแน่นอน ตอนนี้ผมในวัยยี่สิบกำลังย่างก้าว
เข้าสู่วัยยี่สิบเอ็ด
กำลังเล่นไพ่โป๊กเกอร์กับเวลาได้อย่างสูสี
สไตล์การเล่นโปกเกอร์ของเวลา
ผมเริ่มจับทางมันได้
แต่ก็ใช้เวลาเป็นทศวรรต
กว่าจะเข้าใจกฎและกติกา
และบางครั้งตัวผมเองอดีต
มันจะถือไพ่ในมือเหนือกว่าตัวผมเองในปัจจุบันเสมอ
รายต่อไปที่ผมต้องชนะต่อจากเวลา
คือตัวผมเองในอดีตนี่แหละ
ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว ว่าจะชนะ หรือ จะแพ้
หรือสุดท้าย จะให้เป็นเกมแห่งความสนุกของชีิวิต
ก็เท่านั้น . . . . .
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in