กราบสวัสดีมิตรรักนักอ่านทุกท่าน กลับมาพบกับเรา—เด็กฝึกงานกองแซลฯ คนดีคนเดิมอีกครั้ง หลังจากหายหน้าหายตากันไปจนหลายคนคงลืมไปแล้ว่ามี maker เรื่องนี้ในสารบบของมินิมอร์

ขอเท้าความหน่อยแล้วกันนะ

ตอนแรกที่เราเริ่มเขียน 'เด็กฝึกงาน's story' เราตั้งเป้าไว้ว่าจะเขียนทุกวันที่มาฝึกงาน ไล่ไปตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้าย อย่างตอนก่อนๆ ก็จะเห็นว่า เห้ย มันมีตั้งแต่ Day 0 ยัน Day 4 เลยนะ แถมตอนจบของ Day 4 ยังทิ้งท้ายถึง Day 5 อีก น่าติดตามมากๆ เลย (อันนี้มโนเอาว่าคงน่าติดตาม)

สิบห้าวันผ่านไป Day 5 แม่งก็ยังไม่มาซักที ทั้งๆ ที่ตอนนี้ฝึกงานมา 18 วันแล้ว ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป มีหวัง maker เรื่องนี้ต้องถูกดองยันฝึกงานเสร็จแน่ๆ—พอคิดได้แบบนี้เราเลยหมายมั่นปั้นมือมาเขียนตอนพิเศษก่อนไฟจะมอดดับไป

ถามว่าทำไมไฟถึงจะมอด?

ไม่ใช่เพราะเป็นงานที่เราไม่ชอบหรือเบื่อหรอกนะ ไอ้ maker เนี่ย พอว่างทีไรก็อยากลุกมาเขียนแทบตลอด จริงๆ ก่อนจะมาเขียนตอนพิเศษก็เขียนของวันที่ 5 (+6 +7 +8) ไว้แล้ว แต่ดันมีเหตุการณ์บางอย่างมาพรากเรื่องราวเหล่านั้นไป รู้ตัวอีกทีก็ไม่ได้อัพเดตอะไรเลย โคตรเศร้า

(เหตุการณ์ที่ว่าเกิดจากเราซ่ามาพิมพ์ในมินิมอร์สดๆ ร้อนๆ พอกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เว็บดันรีเฟรชตัวเอง อะไรที่พิมพ์หายเกลี้ยง ทิ้งเราให้นั่งเงิบแดกอยู่หน้าคอม ตัวหนังสือในหัวที่พร้อมไหลลงหน้าจอหายวับไปกับตา สุดท้ายเราเลยทิ้งแม่ง ไม่เขียนเลย ฟหกดเ้่าสวง)

แถมสาเหตุหลักๆ ของการไม่ได้มาเขียนเลยก็อยู่ที่ชื่อตอนนี่แหละ

ความเหนื่อยล้าแม่งทำพิษจริงๆ

และที่มาของความเหนื่อยล้าจนกระโดดขึ้นเตียงแทบทุกครั้งที่ถึงบ้าน ก็คืองานในแต่ละวันนี่แหละ (เปล่าหรอก มึงขี้เกียจเองต่างหาก—คนอ่านไม่ได้กล่าวไว้)

งานของเด็กฝึกงานจะมีอยู่ 2 งานหลัก คืองานที่เกี่ยวกับต้นฉบับของนักเขียน กับงานที่เกี่ยวกับเฟซบุ๊ค โดยแต่ละตำแหน่งก็จะได้รับมอบหมายงานที่ต่างกันไป

ถ้าเป็นงานต้นฉบับ เด็กกองฯ จะได้อ่านต้นฉบับพร้อมคอมเมนท์งานและปรับแก้บ้าง ส่วนพิสูจน์อักษร หรือปรู๊ฟ จะเป็นคนรับต้นฉบับจากกองฯ มาตรวจคำผิดอีกที จากนั้นต้นฉบับที่ผ่านมือเด็กฝึกงานก็จะตกอยู่ในมือของพี่ๆ ในกองฯ พร้อมเช็กความถูกต้องอีกรอบ ก่อนจะวนกลับมาที่เด็กฝึกงาน เป็นวัฏจักรแบบนี้จนงานนั้นเรียบร้อย เรียกได้ว่าบางงานเนี่ย อ่านซ้ำไปซ้ำมาจนเบื่อกันไปเลยทีเดียว

สำหรับงานเฟซบุ๊ค เด็กฝึกงานทุกคนจะมีหน้าที่ก็อปข้อความ 'คุณพอจะมีเวลาว่างสัก 2-3 ชั่วโมงไหม---' แล้วส่งไปในแชทของเพื่อนๆ ในเฟซ ถุ้ย ไม่ใช่โว้ย! จริงๆ งานเฟซบุ๊คเนี่ย คือการให้เด็กฝึกงานทั้งกองฯ ปรู๊ฟ กราฟฟิคดีไซน์ มาสุมหัวคิดประเด็นที่จะไปโพสต์ลงเฟซของแซลมอน จากนั้นค่อยนำประเด็นไปเสนอให้พี่ในกองฯ ถ้าผ่านก็เริ่มดำเนินการต่อเลย เช่น ไปสัมภาษณ์นักเขียน ถอดเทป เขียนงาน ช่วยกันปรับแก้ ตรวจคำผิด แล้วส่งให้พี่ๆ ในกองฯ ช่วยดู วนไปจนเสร็จเรียบร้อย แล้วค่อยโพสต์ลงเฟซบุ๊คและแชร์อย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย (อุ่ย ทำไมประโยคคุ้นๆ)

ซึ่งความยากมันอยู่ตรงที่งานแต่ละงานชอบมาซ้อนกันนี่แหละ เช่น งานนี้ใกล้เสร็จมีงานนั้นมารอต่อ พอเริ่มทำงานนั้น อีกงานก็วนกลับมาอีก เป็นต้น

18 วันที่ผ่านมาเลยทำให้เรารู้ว่า 'เป็นเด็กฝึกงานมันไม่ง่ายนะคุณ' (และการทำงานจริงๆ คงยากกว่านี้เยอะเลย)

เล่านู่นนี่มาเยอะแล้ว นอกจากอยากแชร์เรื่องฝึกงานให้คนอื่นได้รู้ จุดสำคัญที่ทำให้เรามานั่งพิมพ์ตอนพิเศษตอนนี้ก็คือ /แถ่มทะแดมแดมแด่มแด่มแด่มแด่มแดมม

เราจะมาขอความเห็นใจน่ะ

orz

หลังจากผ่าน 15 วันอันตราย (โคตรเว่อร์) เราที่สลบแทบทุกครั้งที่ถึงบ้าน และใช้วันหยุดไปกับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ก็สำนึกได้ว่าถ้ามัวแต่มาเขียนย้อนหลังเป็นวันๆ นอกจากจะทำไม่ไหวแล้วขี้เกียจจนดองเรื่อง ความสดใหม่ของเรื่องคงไม่มี ยิ่งถ้าบางวันแม่งดันไม่มีอะไรเลย เจอแต่อะไรเดิมๆ คนอ่านคงเบื่อแย่ เราเลยเกิดไอเดีย (ซึ่งน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว) ว่า "ทำไมกูไม่ทำเป็นโมเม้นต่างๆ แทนวะ"

เช่น 'แซลมอนกับเย็นวันศุกร์' 'เตร็ดเตร่ยามเย็นกับเพื่อนๆ แซลบัน' หรือ 'โต๊ะปิงปองมีไว้ทำไม?' เป็นต้น

พอคิดได้แบบนี้ เราเลยแวะมาบอกว่า ต่อไปนี้เราคงเปลี่ยนการอัพแบบใหม่ หวังว่าจะยังติดตามกันอยู่นะ :-> (ทดลองใช้ยิ้มแบบแซลมอนหน่อย เห็นเด็กมินิมอร์เขาใช้กัน)