คงเป็นเรื่องราวที่ไม่ค่อยน่าแปลกใจซักเท่าไหร่กับการที่มีคนเป็นโรคซึมเศร้า โรคที่หลายๆคนก็เป็นกันอยู่ และใช่ค่ะ เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นอาจจะแต่ต่างตรงที่เรามีภาวะวิตกกังวลต่อท้ายมาด้วย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมาเป็นโรคนี้ ถามว่ามันมีสัญญาณเตือนบางอย่างมั้ย เราคิดว่ามีนะ ก่อนที่จะมีอาการที่ทำให้เราต้องไปหาหมอ เราเคยลองทำแบบประเมินโรคซึมเศร้าในคาบแนะแนวแล้วพบว่าเราต้องไปหาหมอด้วยนะ คุณมีอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรงและเราก็รู้สึกได้ว่าอาจจะเป็นแต่ไม่ถึงขั้นรุนแรงเท่าไหร่ ช่วงนั้นเราเครียดเรื่องงานที่โรงเรียนรวมถึงกลับมาบ้านก็เจอเรื่องเครียดอีกจนมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย จากนั้นเรากลับบ้านไปบอกโก(อาผู้หญิง)ว่า
"โก หนูทำแบบประเมินโรคซึมเศร้ามามันบอกว่าหนูซึมเศร้ารุนแรง"
เราคาดหวังว่าโกจะถามไถ่ว่าเราเป็นอะไรรึเปล่า เครียดอะไรตรงไหน ทำไมถึงทำแบบประเมินได้อย่างนี้แต่โกตอบยังไง รู้มั้ยคะ
"เพิ่งรู้เหรอ"
นั่นแหละค่ะ คำตอบของผู้ใหญ่ที่เราคิดว่าเขาจะเข้าใจเรา
ความเครียดเริ่มเพิ่มมากขึ้นในทุกๆวันจนเราแบกมันไม่ไหว ความคิดอยากฆ่าตัวตายในตอนนั้นมันกลับตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง เราเลยตัดสินใจปรึกษากับพ่อ พอได้คุยกับพ่อ เราก็รู้สึกเบาขึ้น แต่ก่อนเราไม่เคยมีความคิดอยากตายเลยซักครั้ง เรามีสิ่งที่อยากทำอีกตั้งเยอะแยะ มีคอนเสิร์ตที่อยากไป มีศิลปินที่เราชื่นชอบและอยากเจอ
แล้วทำไมเราถึงคิดแบบนี้ได้นะ
เราในช่วงประถมตอนปลายได้พบเจอกับความไม่ลงรอยของพ่อกับแม่ พวกเขาทะเลาะกันอย่างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนมีวันหนึ่งเราได้คุยกับแม่ จับใจความได้หลักๆเลยว่าพ่อกับแม่ได้หย่ากันแน่นอน เคยเห็นในละครหรือครอบครัวอื่นมาตั้งมากมายที่หย่ากันได้แต่สงสัยว่ามันเจ็บปวดขนาดนั้นเลยเหรอ แค่หย่ากันเองพอได้มีประสบการณ์กับตัวเองเลยรู้ได้ว่ามันเจ็บมากกว่าที่เราคิดไว้ซะอีก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in