แด่คุณ .. ผู้ที่ผมรัก รักสุดหัวใจ


Kuanlin :

แต่ละก้าวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จังหวะการก้าวเดินหน้าหนึ่งครั้ง .. เพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็รู้สึกเหมือนมีเข็มนับร้อยทิ่งแทงตามร่างกาย
ความเจ็บปวดเป็นแบบนี้เองสินะ เพิ่งจะได้เข้าใจลึกซึ้งก็วันนี้
วันที่คุณและผม อยู่ห่างไกลกันเหลือเกิน



‘ B ไอดอลหนุ่มวัยกระเตาะจากวงบอยแบนด์แห่งชาติ เดทกับ A ไอดอลหนุ่มฉายาโจรป่าสุดเซ็กซี่ ทั้งคู่รู้จักกันผ่านรายการเซอร์ไวเวอร์รายการหนึ่ง ก่อนจะพัฒนาความสัมพันธ์มาเป็นคนรักในที่สุด ‘




ผ่านมานานนับตั้งแต่ข่าวนั้นออกมา เราต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง
เราไม่ได้ติดต่อกันนับตั้งแต่วันนั้น ผมทำได้แค่เพียงรับรู้ข่าวสารคุณผ่านจากคำบอกเล่าของคนอื่น
ไม่แม้แต่ได้รับสิทธิ์ที่จะคุยกับคุณอีกสักครั้ง โดนสั่งห้ามทุกทาง



คุณคงกำลังไปได้ดีในเส้นทางที่คุณเลือก กำลังเดินบนเส้นทางดอกไม้อยู่ใช่หรือเปล่า
อยากจะบอกว่าดีใจด้วยนะครับ มันคุ้มกับความพยายาม 6 ปีที่ผ่านมาจริง ๆ




คิดถึงผมบ้างหรือเปล่า
ผมคิดถึงคุณมากเลยนะ




ถ้าคุณยังจำได้ ... สัญญาของเราตอนเริ่มคบกัน
‘ อีกหนึ่งปีเจอกันที่นี่นะ ที่เดิมที่พี่ขอเราคบ ‘
‘ ตกลงครับ ที่เก่าเวลาเดิมนะ ‘



พรุ่งนี้แล้วนะ
ถ้าคุณจำได้ เราคงได้เจอกัน




Dongho :

ไล ควานลิน
รู้บ้างหรือเปล่าว่าพี่คิดถึงนายใจจะขาด



ความรู้สึกเจ็บปวดถาโถมเข้ามาทุกครั้งที่หลับตานอน กลิ่นกายหอมๆยังติดอยู่บนหมอนใบเก่งเพื่อเตือนความจำว่า ครั้งหนึ่งเคยมีนายอาศัยอยู่ในห้องนี้
ห้องที่เราเคยใช้เวลาอยู่ด้วยกันยามว่างจากตารางงาน
ห้องที่เราทั้งคู่สามารถแสดงความรักต่อกันได้อย่างไม่ต้องปิดบัง

แต่ความลับไม่มีในโลกนะ ..


จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ผ่านมาสักพักแล้ว
นายจะคิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า
ยังรักพี่อยู่ใช่ไหม บอกทีว่าไม่ได้คิดไปเอง



เห็นนายกำลังไปได้ดีในเส้นทางที่นายเลือก ยินดีด้วยนะ เด็กอายุแค่นี้ ทำได้ขนาดนี้ นายคือความภูมิใจของพี่นะรู้ไหม
ยังงอแงอยู่หรือเปล่า เวลาผ่านไปแต่พี่ยังไม่เปลี่ยนนะ
แอบเซฟรูปนายจาก SNS มาไว้เยอะเลย ตั้งไว้เป็นวอลเปเปอร์ด้วย
อ้อ ! พี่ได้มือถือคืนแล้วนะ นายคงยังไม่ได้คืนใช่ไหม



ยังจำสัญญานั้นของเราได้ไหม
วันที่พี่ขอนายคบวันแรก
ขอโทษนะที่ดึงนายลงมาเสียหายด้วย



ไม่ควรเลยจริง ๆ
แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พี่ก็ยังเลือกที่จะทำอย่างนั้น
พี่รักควานลินมากนะ



พรุ่งนี้แล้ว
ถ้านายจำได้ เราคงได้เจอกัน


“ พี่ดงโฮ “
เสียงเล็กของควานลินดังขึ้นในโสตประสาทของดงโฮ
“ ควานลิน “
ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ไม่นานนักก็ไหลเปื้อนแก้มใส ไม่ต่างกันจากเจ้าของดวงตาสีเฮเซลเลย




อ้อมกอดที่อบอุ่น อ้อมกอดที่หวงแหน ถูกมอบให้กันและกันอีกครั้ง เติมเต็มความรู้สึกให้กันและกันอย่างท่วมท้น
นานเหลือเกินที่ไม่ได้เจอกัน นานเหลือเกินที่ถูกกีดกันไม่ให้พบกัน



อยากใช้เวลาอยู่ตรงนี้ สถานที่ที่เรารู้กันเพียงสองคนเท่านั้น ที่ๆมีเพียงเราสองคน ไม่ต้องอายใคร ไม่ต้องหลบๆซ่อน ๆ



แค่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องไม่มีกันอยู่ข้าง ๆ
ก็หายใจไม่ออกแล้ว ....
จะผ่านแต่ละวันไปได้อย่างไร
จะเป็นยังไงถ้าไม่มีอีกคน ไม่ได้พบ ไม่ได้เจอ



“ หลินคิดถึงพี่ ฮึก “
“ พี่ก็คิดถึงหลิน “
ควานลินร้องไห้ออกมาอย่างหมดกลั้น ความเข้มแข็งที่เคยมีพังทลายลงเพียงแค่เห็นดงโฮ



“ ที่หลินบอกว่ารักพี่ .. หลินรักพี่เสมอนะ “
“ พี่ก็รักหลิน รักมาตลอด “



“ ฮึก ไม่แฟร์ มันไม่แฟร์เลย “
“ มันจำเป็น หลินก็รู้ “
มือหนาเกลี่ยน้ำตาบนแก้มใสออกอย่างเบามือ ปลอบประโลมคนตรงหน้าแม้ว่าตัวเองก็แทบจะแตกสลายไปพร้อม ๆกัน



“ พรุ่งนี้เราต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหรอ “
“ ใช่ พี่รักหลินมากนะ อยากให้รู้ไว้ “
“ มันไม่แฟร์ ไม่แฟร์เลย หลินรักพี่มากนะ “



“ เรา .. เรา ฮึก คบกันไม่ได้จริงๆเหรอ “
“ พี่รักหลินมาก แต่คนอื่นเขาไม่เข้าใจเราเหมือนที่เราเข้าใจกัน “
“ แล้วถ้าหลินยืนยันว่าจะคบพี่ต่อไปล่ะ “
“ พี่ดึงหลินลงมาเสียหายด้วยไม่ได้จริง ๆ “
“ ฮึก ฮือ “
“ อย่าร้องนะ “



“ ทุก ๆปีพี่จะมาตรงนี้ไหม “
“ มาสิ “
“ หลินก็จะมา “

“ หลินรักพี่มาก ๆ ฮือ “

“ พี่ก็รักหลิน “


แม้จะรักกันมากแค่ไหน แต่ในเมื่อทุกอย่างมันถูกกำหนดเช่นนี้ และทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อต้านได้
ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามนั้น



วันเดียวเท่านั้นที่จะได้คุยกัน ได้กอดกัน โดยที่ไม่ต้องแคร์ใคร
วันเดียวเท่านั้นที่จะได้ทำในสิ่งที่ต่างฝ่ายอยากทำ



แต่วันเดียวก็เปลี่ยนความจริงที่ว่า ‘ เขาทั้งคู่ไม่สามารถคบกันได้ ‘ ไม่ได้ แม้จะรักกันมากแค่ไหนก็ตาม


คงมีแต่วันเดียวของทุก ๆ ปีเท่านั้นที่ดงโฮและควานลินจะมีสิทธิ์ทำตามใจชอบได้
ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่ลืมสัญญาที่มีต่อกัน ทั้งคู่ก็คงจะได้พบกันอีกครั้ง




ขึ้นชื่อว่าความรัก ถ้าไม่สมหวัง .. มันก็เจ็บปวดหมดนั่นแหละ


:)