เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
31 days challenge w/holinjqsr96_
DAY17 - Dream Catcher ( just you )
  • DAY17 - dream catcher ( just you )
    #jayxfictober
    Couple : dongho x kuanlin




    ใบหน้าซีดเซียวบวกกับรอยคล้ำใต้ตาของควานลินทำเอาดงโฮอดห่วงไม่ได้
    ร่างบางมันจะมาบ่นเรื่อย ๆ ว่านอนไม่ค่อยจะหลับ ฝันร้ายตลอดเวลา
    จึงส่งผลทำให้ควานลินสภาพเหมือนศพเดินได้ขึ้นไปทุกที มิหนำซ้ำยังเป็นไข้อีกต่างหาก




    “ ลืมตาเดินหน่อยหลิน “
    “ พี่โฮหลินไม่ไหวแล้ว “
    เสียงทุ้มของควานลินดังขึ้นอย่างเหนื่อยล้าเต็มที รู้สึกหัวเบลอๆ ตัวหวิวๆยังไงก็ไม่รู้สิ




    “ ค่อย ๆ เดิน “
    ในที่สุดก็พากันกลับถึงห้องของควานลินเสียที กว่าจะกลับมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เด็กหนุ่มร่างบางจะเป็นลมอยู่รอมร่อ
    คิดว่าจะได้อุ้มกลับมาห้องซะแล้ว



    ดงโฮจัดข้าวจัดยาให้ร่างบางที่นอนมึนอยู่บนเตียงกิน อาการป่วยบวกกับร่างกายอ่อนเพลียทำให้ควานลินดื้อไม่ได้
    ได้แต่ทำตามคำสั่งของคนเป็นพี่ไป รู้ตัวอีกทียาลดไข้ก็ถูกกลืนลงท้องไปพร้อมกับน้ำเปล่าเสียแล้ว




    มือหนาลูบหัวคนตัวเองสองสามทีเพราะความเป็นห่วง ควานลินปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
    ในที่สุดที่เข้าสู่ห้วงนิทราไป ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากจะหลับเลย




    ควานหลินหลับไปแล้ว
    ดงโฮได้แค่จ้องหน้าซีดเซียวของเด็กตรงหน้า อดไม่ได้ที่พินิจพิจารณาใบหน้าหวานนั้น
    แม้ช่วงนี้ควานลินจะดูโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าดูน่ารักน้อยลงสักนิด



    “ อย่า ไม่เอา !! “
    ร่างเล็กของคนป่วยสะดุ้งขึ้นจากเตียงทันที ลมหายใจเหนื่อยหอบถูกพ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
    จนดงโฮต้องเข้าไปปลอบให้ควานลินใจเย็นๆ เพราะเด็กนั่นเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด



    “ ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ แค่ฝันเอง “
    ฝ่ามือหนาลูบศรีษะเล็กของควานลิน ใบหน้าหวานซุกอยู่กับอกแกร่ง แขนเรียวเล็กโอบล้อมเอวของดงโฮไว้เพราะความกลัว
    “ ไม่อยากนอนแล้ว เดี๋ยวฝันอีก “
    คนในอ้อมกอดเริ่มงอแงเสียแล้วสิ




    “ เดี๋ยวไม่หายนะ เด็กดื้อ “
    “ เดี๋ยวฝันอีก ไม่เอาแล้วนะ “
    ดวงตาใสเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ทำเอาดงโฮใจกระตุกวูบขี้นมาทันที
    “ อืม ... “
    เหลือบตามองเพดานห้องเพราะต้องการใช้ความคิด



    และสุดท้ายก็นึกออกแล้ว



    มือทั้งสองข้างดันร่างเด็กดื้อให้นอนรอบไปบนเตียงดังเดิม ก่อนจะสอดตัวเองลงไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับควานลิน
    “ ทำอะไรน่ะพี่โฮ “
    “ ปลอบเด็กดื้อไง “
    พูดเพียงเท่านั้นก็รั้งร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดทันที
    ใบหน้าควานลินอยู่ตรงกับตำแหน่งหัวใจของคังดงโฮ ได้ยินว่ามันเต้นแรงมากแค่ไหน
    ฝ่ามือหนาคอยลูบหัวเด็กดื้อเบาๆกดจูบลงที่กลุ่มผมนุ่มสลวยหนึ่งครั้ง




    อ่า ..
    ความอบอุ่นของคังดงโฮแผ่ซ่านไปทั่วห้องนี้แล้ว




    “ คราวหลังพี่จะหาตาข่ายดักฝันมาให้ โอเคไหม “
    “ มันช่วยได้เหรอ “
    “ เคยอ่านเจอมา มันจะกรองฝันดีให้อยู่กับเรา “
    “ เหรอ “



    ไม่เห็นจำเป็นต้องไปซื้อมาเลย ..




    “ พี่โฮ “
    ใบหน้าที่เคยซุกแนบอกดงโฮ เงยหน้าจ้องคนเป็นพี่เหมือนมีอะไรอยากจะพูด
    “ อะไรครับ “
    “ หลินน่ะ ไม่อยากได้เครื่องดักฝันที่ว่าหรอก “
    “ อ้าว ทำไมอ่ะ “
    “ มันช่วยหลินไม่ได้หรอก “




    คิ้วเข้มขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย แต่ในที่สุดดงโฮก็ได้เข้าใจเหตุผลของควานลิน




    “ ทำไมจะช่วยไม่ได้ล่ะ “
    “ ไม่เห็นจะอยากได้เลย หลินอยากได้แค่พี่ “
    “ หลิน .. “
    “ ถ้ามีพี่ หลินต้องไม่ฝันร้ายแน่ๆ “
    ควานลินซุกใบหน้าเข้าหาอกแกร่งเช่นเดิมก่อนจะถูไปมาอย่างอ้อน สลับกับช้อนตามองหน้าดงโฮ




    “ พี่อยู่กับหลินนะ หลินไม่อยากฝันร้าย “
    น้ำเสียงงอแงงุ้งงิ้งเริ่มนำมาใช้เพราะกลัวคนเป็นพี่จะไม่ตอบตกลง



    ดงโฮคิดทบทวนสักครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ได้คำตอบ



    “ คืนนี้พี่จะเป็นตาข่ายดักฝันให้เราเอง “
    คนเป็นพี่ส่งยิ้มให้กับคนป่วย ก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากอย่างที่เคยทำมาตลอด




    “ คืนอื่นด้วยได้เปล่าครับ “
    ออดอ้อนครั้งนี้ไลควานลินลงทุนใช้เสียงอ้อนอ้อนดงโฮ และมั่นใจว่าคนตรงหน้าคงไม่ปฏิเสธ
    “ ถ้าหลินต้องการแบบนั้นพี่ก็โอเคนะ “




    ไล ควานลิน มีตาข่ายดักฝันเป็นของตัวเองแล้ว




    ตาข่ายดักฝันที่ไม่ได้เสียเงินซื้อเลยสักบาท
    แต่ใช้ใจดวงน้อยซื้อต่างหาก


    และถึงไลควานลินจะไม่มีอะไรมาแลกเปลี่ยน
    ยังไงซะคังดงโฮก็ยอมควานลินอยู่วันยังค่ำ

    รักตาข่ายดักฝันส่วนตัวนามว่า คังดงโฮ 
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in