DAY17 - dream catcher ( just you )
#jayxfictober
Couple : dongho x kuanlin
ใบหน้าซีดเซียวบวกกับรอยคล้ำใต้ตาของควานลินทำเอาดงโฮอดห่วงไม่ได้
ร่างบางมันจะมาบ่นเรื่อย ๆ ว่านอนไม่ค่อยจะหลับ ฝันร้ายตลอดเวลา
จึงส่งผลทำให้ควานลินสภาพเหมือนศพเดินได้ขึ้นไปทุกที มิหนำซ้ำยังเป็นไข้อีกต่างหาก
“ ลืมตาเดินหน่อยหลิน “
“ พี่โฮหลินไม่ไหวแล้ว “
เสียงทุ้มของควานลินดังขึ้นอย่างเหนื่อยล้าเต็มที รู้สึกหัวเบลอๆ ตัวหวิวๆยังไงก็ไม่รู้สิ
“ ค่อย ๆ เดิน “
ในที่สุดก็พากันกลับถึงห้องของควานลินเสียที กว่าจะกลับมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เด็กหนุ่มร่างบางจะเป็นลมอยู่รอมร่อ
คิดว่าจะได้อุ้มกลับมาห้องซะแล้ว
ดงโฮจัดข้าวจัดยาให้ร่างบางที่นอนมึนอยู่บนเตียงกิน อาการป่วยบวกกับร่างกายอ่อนเพลียทำให้ควานลินดื้อไม่ได้
ได้แต่ทำตามคำสั่งของคนเป็นพี่ไป รู้ตัวอีกทียาลดไข้ก็ถูกกลืนลงท้องไปพร้อมกับน้ำเปล่าเสียแล้ว
มือหนาลูบหัวคนตัวเองสองสามทีเพราะความเป็นห่วง ควานลินปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
ในที่สุดที่เข้าสู่ห้วงนิทราไป ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากจะหลับเลย
ควานหลินหลับไปแล้ว
ดงโฮได้แค่จ้องหน้าซีดเซียวของเด็กตรงหน้า อดไม่ได้ที่พินิจพิจารณาใบหน้าหวานนั้น
แม้ช่วงนี้ควานลินจะดูโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าดูน่ารักน้อยลงสักนิด
“ อย่า ไม่เอา !! “
ร่างเล็กของคนป่วยสะดุ้งขึ้นจากเตียงทันที ลมหายใจเหนื่อยหอบถูกพ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
จนดงโฮต้องเข้าไปปลอบให้ควานลินใจเย็นๆ เพราะเด็กนั่นเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“ ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ แค่ฝันเอง “
ฝ่ามือหนาลูบศรีษะเล็กของควานลิน ใบหน้าหวานซุกอยู่กับอกแกร่ง แขนเรียวเล็กโอบล้อมเอวของดงโฮไว้เพราะความกลัว
“ ไม่อยากนอนแล้ว เดี๋ยวฝันอีก “
คนในอ้อมกอดเริ่มงอแงเสียแล้วสิ
“ เดี๋ยวไม่หายนะ เด็กดื้อ “
“ เดี๋ยวฝันอีก ไม่เอาแล้วนะ “
ดวงตาใสเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ทำเอาดงโฮใจกระตุกวูบขี้นมาทันที
“ อืม ... “
เหลือบตามองเพดานห้องเพราะต้องการใช้ความคิด
และสุดท้ายก็นึกออกแล้ว
มือทั้งสองข้างดันร่างเด็กดื้อให้นอนรอบไปบนเตียงดังเดิม ก่อนจะสอดตัวเองลงไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับควานลิน
“ ทำอะไรน่ะพี่โฮ “
“ ปลอบเด็กดื้อไง “
พูดเพียงเท่านั้นก็รั้งร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดทันที
ใบหน้าควานลินอยู่ตรงกับตำแหน่งหัวใจของคังดงโฮ ได้ยินว่ามันเต้นแรงมากแค่ไหน
ฝ่ามือหนาคอยลูบหัวเด็กดื้อเบาๆกดจูบลงที่กลุ่มผมนุ่มสลวยหนึ่งครั้ง
อ่า ..
ความอบอุ่นของคังดงโฮแผ่ซ่านไปทั่วห้องนี้แล้ว
“ คราวหลังพี่จะหาตาข่ายดักฝันมาให้ โอเคไหม “
“ มันช่วยได้เหรอ “
“ เคยอ่านเจอมา มันจะกรองฝันดีให้อยู่กับเรา “
“ เหรอ “
ไม่เห็นจำเป็นต้องไปซื้อมาเลย ..
“ พี่โฮ “
ใบหน้าที่เคยซุกแนบอกดงโฮ เงยหน้าจ้องคนเป็นพี่เหมือนมีอะไรอยากจะพูด
“ อะไรครับ “
“ หลินน่ะ ไม่อยากได้เครื่องดักฝันที่ว่าหรอก “
“ อ้าว ทำไมอ่ะ “
“ มันช่วยหลินไม่ได้หรอก “
คิ้วเข้มขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย แต่ในที่สุดดงโฮก็ได้เข้าใจเหตุผลของควานลิน
“ ทำไมจะช่วยไม่ได้ล่ะ “
“ ไม่เห็นจะอยากได้เลย หลินอยากได้แค่พี่ “
“ หลิน .. “
“ ถ้ามีพี่ หลินต้องไม่ฝันร้ายแน่ๆ “
ควานลินซุกใบหน้าเข้าหาอกแกร่งเช่นเดิมก่อนจะถูไปมาอย่างอ้อน สลับกับช้อนตามองหน้าดงโฮ
“ พี่อยู่กับหลินนะ หลินไม่อยากฝันร้าย “
น้ำเสียงงอแงงุ้งงิ้งเริ่มนำมาใช้เพราะกลัวคนเป็นพี่จะไม่ตอบตกลง
ดงโฮคิดทบทวนสักครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ได้คำตอบ
“ คืนนี้พี่จะเป็นตาข่ายดักฝันให้เราเอง “
คนเป็นพี่ส่งยิ้มให้กับคนป่วย ก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากอย่างที่เคยทำมาตลอด
“ คืนอื่นด้วยได้เปล่าครับ “
ออดอ้อนครั้งนี้ไลควานลินลงทุนใช้เสียงอ้อนอ้อนดงโฮ และมั่นใจว่าคนตรงหน้าคงไม่ปฏิเสธ
“ ถ้าหลินต้องการแบบนั้นพี่ก็โอเคนะ “
ไล ควานลิน มีตาข่ายดักฝันเป็นของตัวเองแล้ว
ตาข่ายดักฝันที่ไม่ได้เสียเงินซื้อเลยสักบาท
แต่ใช้ใจดวงน้อยซื้อต่างหาก
และถึงไลควานลินจะไม่มีอะไรมาแลกเปลี่ยน
ยังไงซะคังดงโฮก็ยอมควานลินอยู่วันยังค่ำ
รักตาข่ายดักฝันส่วนตัวนามว่า คังดงโฮ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in