DAY14 - best bodyguard ( i know you know )
#jayxfictober
Couple : dongho x kuanlin



“ กอดได้ไหม “
“ นั่นคือความประสงค์ของคุณหนูเหรอครับ “
“ ฮึก เรา เรากลัว “
“ ไม่ต้องกลัวครับ ผมจะปกป้องคุณหนูเอง “




แม้จะรู้ตัวว่าไม่สมควรกระทำเช่นนี้กับผู้เป็นนาย แต่ในเมื่อเด็กตรงหน้ากำลังกลัวจึงต้องจำยอมกอดปลอบร่างสั่นเทาของควานลินตามที่เจ้าตัวต้องการ



จริงๆจะใช้คำว่าจำยอมก็ไม่ถูก จริงๆแล้วเขาเต็มใจ
เพียงแต่ต้องหักห้ามใจตัวเอง เพราะรู้ดีว่าความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นมา




ความอบอุ่นจากอ้อมกอดอบอุ่นของบอดี้การ์ดมือดีแถมยังพ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดคนโปรดแผ่ซานไปยังร่างเล็กในอ้อมกอด
ควานลินรู้สึกปลอดภัย




นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไลควานลินถูกจับตัวมาแบบนี้
แม้จะระวังมากแค่ไหนก็ตาม แต่คุณหนูจอมซนก็ไม่วายหนีออกไปเที่ยวจนได้
ฝ่ายตรงข้ามที่จับตามองอยู่จึงได้โอกาสจับตัวไลควานลินไปจนได้




ไม่นานหลังควานลินหายตัวไป ท้ายที่สุดบอดี้การ์ดหนุ่มคนโปรดของคุณหนูก็ตามหาตัวไลควานลินจนพบ



ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะยับเยินมากแค่ไหน
รอยช้ำๆบนแก้มใสทำบอดี้การ์ดหนุ่มฟิวส์ขาดเสียแล้ว
เตะอัดหน้าท้องคนที่นอนไม่ได้สติอยู่กับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความโมโห




มันจะตายหรือไม่ตาย คังดงโฮก็ไม่สนอีกต่อไป
ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายควานลิน เขาไม่มีทางปล่อยไว้




“ ดงโฮ ดงโฮพอแล้ว “ เสียงหวานๆยังไม่แตกเนื้อหนุ่มดีของคุณหนูร่างบางเรียกสติของดงโฮกลับมาอีกครั้ง
“ อย่าหนีออกมาแบบนี้อีกนะครับ ผม .. เป็นห่วง “
“ ไม่หนีแล้ว สัญญา เดี๋ยวดงโฮเจ็บตัว “



มือเล็กของควานลินลูบไล้ตามใบหน้าคม แตะลงบนโหนกแก้มที่ปรากฏรอยช้ำใหญ่
น้ำตาใสๆไหลออกจากดวงตาคู่สวยเมื่อเห็นรอยแผลบนใบหน้าบอดี้การ์ดคนโปรด


ไม่ปฏิเสธว่าเขาเผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสจากฝ่ามือนุ่มนั้น เมื่อได้สติมือใหญ่รีบคว้ามือเล็กๆของควานลินที่กำลังลูบไล้ไปทั่วใบหน้าลงวางข้างตัวอย่างคนเจียมตัว


แน่นอนว่าควานลินชักสีหน้าทันที



“ ดงโฮก็รู้ว่าเรารู้สึกยังไง “
“ แต่คุณหนู ... “
“ เรารู้ว่าดงโฮก็รู้สึกเหมือนเรา “
“ .... “
“ อย่าหนีเราเลย ฮึก “
ใบหน้าหวานซุกลงกับอกแกร่งจนดงโฮสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่เริ่มซึมเข้ามาในเสื้อเชิ้ตของตัวเอง



ให้ตายเถอะ ทำไมบอดี้การ์ดมือดีต้องมาพ่ายแพ้ให้เด็กน้อยวัยสิบหกตรงหน้าด้วย



“ ทำไมไม่กอดเราล่ะ “
พูดจบแค่นั้นบอดี้การ์ดตัวโตจึงรั้งร่างควานลินมากอดไว้แนบแน่น
ใกล้กันมากจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน



คัง ดงโฮ พ่ายแพ้ให้คุณหนูของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า




“ เราจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ ขอคุณพ่อแล้ว ดงโฮไปกับเรานะ “
“ ต้องให้คุณท่านอนุญาตก่อนครับ “
ประสงค์ของคุณหนูไม่มีใครขัดได้ แม้แต่คนเป็นพ่อก็ต้องยอมตามใจ ท้ายที่สุดแล้วบอดี้การ์ดหนุ่มก็ต้องติดสอยห้อยตามควานลินมาด้วย
ไม่มีสิทธิ์ได้ปฏิเสธสักคำ ...



อากาศในวันนี้ค่อนข้างเย็นกว่าปกติ คังดงโฮตื่นมาในตอนเจ็ดโมงเช้า เปิดประตูห้องนอนไปก็ไม่พบคุณหนูของเขาเสียแล้ว
ใจเต้นระส่ำกลัวควานลินจะหายไปอีก เดินตามหาทุกที่ในห้องก็ยังไม่เจอ
แต่สุดท้ายก็เจอ ....




กลิ่นหอมของอาหารเกาหลีลอยเตะจมูกดงโฮจนต้องเดินตามกลิ่นนั้นไป
สุดท้ายก็พบร่างบางยืนทำอาหารอยู่ในครัวด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ
หน้าจอไอแพดเปิดรายการสอนทำอาหารอีกมือหนึ่งก็หั่นเนื้อไปด้วย




“ โอ๊ย ! “
“ ทำไม่ระวังเลยครับ “
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มือใหญ่สาละวนกับการกดแผลเพื่อห้ามเลือดให้ควานลินอยู่ แผลไม่ลึกมากแต่คนตรงหน้าต้องเจ็บมากแน่



“ ดงโฮเป็นห่วงเราเหรอ “
“ ใช่ครับ คราวหลังไม่ต้องทำนะ ผมทำเอง “
“ ก็อยากทำให้ดงโฮนี่ อย่าดุซี่ “
“ เห้อ “



จุ๊บ !



ปากเล็กน่ารักจุ๊บลงบนแก้มสากหนึ่งครั้งโดยไม่มีการบอกกล่าวใดๆ



“ คุณหนูครับ “
บอดี้การ์ดตัวโตพูดอย่างเหนื่อยใจ ตั้งแต่มาอยู่อังกฤษกันแค่สองคน ไลควานลินชักจะเอาใหญ่แล้ว แต๊ะอั๋งเขาบ้างล่ะ อ้อนเขาบ้างล่ะ



ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ ชอบมาก
แต่เขาต้องคอยมากดอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ภายใน
มันยากเหลือเกินถ้าควานลินยังทำแบบนี้อยู่



“ ดงโฮไม่ชอบจริงๆเหรอ “
“ ไม่ใช่ครับ “
“ แล้วทำไม .. “
“ คุณหนูก็รู้ว่าไม่ควร “
เด็กน้อยชักสีหน้า ยกมือขึ้นกอดอกอย่างคนโมโห คังดงโฮชอบขัดเขาเป็นที่สุด



“ ทำไมต้องนึกถึงว่าอะไรควรไม่ควรด้วย “
“ คุณหนู .. “
“ ก็เรารักดงโฮ “
“ ตัวแค่นี้รู้จักความรักแล้วเหรอ “
วางมือบนกลุ่มผมนุ่มอดไม่ได้ที่จะยีผมละโยกศรีษะเล็กไปมาด้วยความเอ็นดู



“ นี่ดงโฮ “
“ ครับ “
“ อยากทำอะไรก็ทำสิ ไม่เห็นต้องตัวเองเลย “



ยั่วกันเกินไปแล้ว
มือเล็กๆไต่ขึ้นตามร่องอก แนบหน้าลงฟังเสียงหัวใจที่อกซ้าย ช้อนสายตาลูกกวางพร้อมส่งยิ้มให้อย่างมีเลศนัย



นับ 1 ถึง 10 ในใจ



หนึ่ง



สอง



สาม