เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
One Shot StoryLilith
ความเงียบงันของดาวเสาร์ และความเศร้าของดาวหาง
  • ความหนาวเย็นทำให้ฉันต้องรีบหุบร่มที่กางทิ้งไว้ แล้วพุ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ก่อนที่พายุจะก่อให้เกิดความเสียหายอื่นนอกเสียจากรอยชื้นแฉะบนเสื้อ หยดน้ำจากปลายกระโปรงตกกระทบพื้นปาร์เก้จนเกิดเสียงที่ทำให้เขาตื่น...

    เขาผู้ซึ่งนอนหลับได้อย่างสงบสุขท่ามกลางเสียงครืนครามของความปั่นป่วนทางอากาศ แต่กลับตื่นขึ้นเพียงเพราะเสียงน้ำที่ตกกระทบกับพื้นอย่างแผ่วเบา ฉันพยายามอย่างมากที่จะหลีกเลี่ยงให้เขาเผยอเปลือกตาขึ้นมองด้วยความขุ่นเคืองโดยการหนีเข้าไปในห้องน้ำ เปลี่ยนมานุ่งผ้าเช็ดตัวแทนหลังชำระตัวเรียบร้อยแล้ว

    เขายืนอยู่ตรงนั้น...ทันทีที่เปิดประตูออกไป เปลือยเปล่า แล้วโผเข้าหาตัวฉัน ฉุดรั้งให้ลงไปกองอยู่กับพื้น ผ้าขนหนูกระจัดกระจายออกราวกับกลีบดอกไม้สีขาวที่สะพรั่งบาน ดวงตาเขาพิจารณาตัวฉัน และฉันก็พิจารณาตัวเขา 

    ฉันยังคงเปียกปอนไปด้วยน้ำ ทั้งเส้นผม และเนื้อหนัง และเมื่อเขาบดเบียดร่างลงมาหา ความชุ่มฉ่ำของฉันก็แทรกซอนเข้าไปในอณูผิวของอีกฝ่าย ปลายจมูกของเขาคลอเคลียอยู่ข้างใบหน้า...ริมใบหู และซอกคอ ลมหายใจอุ่นร้อนปะทะเข้ามาด้วยความสม่ำเสมอ แต่ฉันไม่อาจสัมผัสได้ถึงริมฝีปากอันอ่อนนุ่มได้ดังเคย

    ทั้งที่ทุกครั้งมันเริ่มต้นจากสิ่งนี้...แรงดึงดูดที่ดึงเราเข้าหากัน ดูดดื่มชิ้นส่วนของกันและกัน ก่อนจะตามด้วยการลิ้มรสความหอมหวานของเรือนร่างภายใต้เสื้อผ้าที่ถูกถอดออกทีละชิ้น เหมือนดินเนอร์โฟร์คอร์ส ที่เขาเลือกทุกอย่างได้พอเหมาะ ตั้งแต่เสริฟเรียกน้ำย่อยเบาๆ ด้วยปลายนิ้วและริมฝีปาก เมนูคั่นกลางกลางด้วยการสัมผัสปลายถันและแก่นกลางอย่างเป็นจังหวะจนฉันส่งเสียงร้อง ต่อด้วยเมนดิชที่ดิบกระด้างแต่ฉ่ำหวานเมื่อเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของฉัน และฉันเป็นส่วนหนึ่งของเขา จบลงด้วยการระเบิดจุกขวดไวน์เสมอ...จะขาว หรือแดง คงอยู่ที่ตัวฉันเองเป็นคนเลือก

    มันควรเป็นเช่นนั้นทุกทีนับแต่เรารู้จักกัน เขาผู้ซึ่งนั่งเงียบงันอยู่ในบาร์เพียงลำพังกึ่งรอคอย จนกระทั่งเพื่อนๆ ของเขามา เราที่สบตากันสักพักจึงได้เริ่มคุยกันเสียที เขาเหมือนดาวเสาร์ ดูเบาบาง อ่อนไหว และเงียบงัน คงอยู่ด้วยการรายล้อมไปด้วยผู้คนที่ต่างโคจรความคิดไปในทางเดียวกับเขา เขาเขียนหนังสือ และมักจะใช้เวลาบางส่วนชื่นชมความสำเร็จด้วยยอดขาย และยอดคำนิยมต่างๆ รวมถึงกระแสตอบรับในโซเชี่ยลมีเดียแบบไม่คลาดสายตาเลย นอกเสียจากเวลาทำงาน

    ส่วนฉัน...เป็นเพียงหนักงานออฟฟิศธรรมดาที่เกิดอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองกะทันหันจากเรื่องราวบางอย่าง ฉันเหน็ดหน่ายกับชีวิต และเป็นครั้งแรกที่พนักงานดีเด่นที่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเริ่มตอบรับคำชวนในการไปดื่มกับคนอื่นบ้าง นั่นคือจุดเริ่มต้นของการร่วงหล่น...เหมือนดาวหางซึ่งเป็นสะเก็ดจากการแตกตัวของดาวสักดวงและวิ่งวนไปอย่างไร้จุดหมาย 

    และเมื่อเราโคจรมาพบกันโดยบังเอิญ
    ดาวหางผู้โดดเดี่ยวและต้องการยื้ออายุขัยตัวเองเอาไว้
    กับดาวเสาร์...ผู้ซึ่งดึงดูดอณูต่างๆ ให้หมุนโคจรรอบตัวเขาได้อย่างน่าอัศจรรย์ 

    เขาดึงดูดหลายอย่าง ไม่ใช่แค่แฟนคลับ แต่รวมถึงเพื่อนฝูง และผู้หญิง หลายครั้งฉันพยายามคิดว่ามันก็แค่ชั่วคราว เราคงแค่ถูกดึงดูดด้วยแรงโน้มถ่วงในจังหวะที่พอดีเหมือนๆ กัน และการหาทางออกจากมันช่างยากเย็น แต่บางคนก็สามารถออกไปได้ 

    ฉันคิดว่าถ้าพวกเราคือสะเก็ดหินผสมน้ำแข็งในอวกาศ 
    ปริมาตรความหนาแน่นของฉันคงมากเกินกว่าจะดีดตัวออกมาจากวงโคจรนั้น...
    หรืออาจจะน้อยกว่า ฉันไม่เชี่ยวชาญเรื่องกฏทางฟิสิกส์นัก
    รวมถึงฟิสิกส์ที่ว่าด้วยความรักของมนุษย์ด้วย

    แต่ความเจ็บปวดที่มีก็มากขึ้น เมื่อมีส่วนประกอบอื่นๆ ทยอยกันเข้ามา วงแหวนที่มองจากภายนอกดูสวยงามเต็มไปด้วยชิ้นส่วนแหลมคมที่อาจทำลายกันเองได้ และหลายครั้งที่ฉันเจ็บปวดจากมัน

    แต่ที่เจ็บกว่าคือดาวเสาร์ ก็คือดาวเสาร์
    เขายังคงโคจรรอบตัวเองไปตามปกติ
    มิได้สนใจอะไรกับวงแหวนที่เพิ่มเสน่ห์ให้กับตน
    มากเท่ากับดวงจันทร์บริวารที่ฉันคงไม่มีวันได้รู้จัก 

    สายฝนยังคงเทกระหน่ำ ลมแรงจนต้นไม้หน้าบ้านแทบล้มทั้งยืน ชายผ้าม่านวูบไหว ไฟฟ้าเกิดดับไปชั่วขณะ จังหวะนั้นเองที่เขาก้มลงฉกฉวยลมหายใจฉันเอาไว้ด้วยริมฝีปากของเขา เริ่มต้นด้วยการประทับลงไปหนักแน่นทีเดียว แล้วละออกอย่างลังเล ก่อนจะตามมาด้วยการพยายามละเลียดลิ้มรสมันให้เต็มที่ ระหว่างนั้นเอง...ที่ฉันมองเห็นเงาร่างปริศนายืนค้ำหัวพวกเราอยู่ แสงสะท้อนจากฟ้าแลบทำให้เห็นพวงกุญแจสีเงินวาววับ...แบบเดียวกับที่ฉันมีและโยนทิ้งไว้ตรงโต๊ะห้องรับแขก

    ฉันผลักตัวเขาออก ไฟกลับมาแล้ว ร่างเปลือยเปล่าของพวกเราจึงปรากฏต่อสายตาอีกคู่ของผู้มาเยือน เธออยู่ในสภาพเดียวกับฉันเมื่อราว 45 นาทีที่แล้ว หยดน้ำจากชายเสื้อหยดลงบนพื้นไม้ปาร์เก้ และอีกหลายส่วนบนร่างกายเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำ และเมื่อฉันเห็นกุญแจในมือเธอชัดเจน รายละเอียดที่ไม่ผิดเพี้ยนไปจากของฉัน ฉันแทบจะกระโจนเข้าไปกรีดร้องใส่เขา

    ทว่าคนที่ทำคือหล่อน...คนที่มาทีหลัง เธอตรงเข้าไปเขย่าตัวเขา ถามคำถามเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา โดยไร้ซึ่งคำตอบ ฉันมองภาพของหล่อนซึ่งกำลังบ้าคลั่งราวกับภาพสะท้อนจิตวิญญาณของตนเองที่กำลังร่ำไห้ แม้ว่าจะไม่มีน้ำตาไหลลงมาสักหยด

    สักพักหล่อนก็ผลุนผลันฝ่าพายุออกไปทันทีหลังจากฝากรอยฝ่ามือไว้ที่หน้าเขา ทิ้งให้เราทั้งสองยังคงอยู่ในภาพเดิม พร้อมเสียงประตูกระแทกที่เหมือนช่วยเตือนสติฉัน...ว่าที่ผ่านมาฉันอาจจะเผลอคิดไปว่าฉันคือดวงจันทร์บริวารที่เขาให้ความสำคัญ แต่จริงๆ ฉันเป็นเพียงสะเก็ดดาวหางที่ถูกแรงดึงดูดพาเข้ามาในวังวนของวงแหวนแสนสวยเท่านั้น 

    ฉันพยายามทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำ เพราะมันช่างย้อนแย้งกับความรู้สึกจริงๆ ในใจ ฉันอยากจะอาละวาด ตบตี ตวาดใส่เขา รังเกียจแม้แต่จะสัมผัสอย่างแผ่วเบา แต่ฉันกลับเลือกปลอบโยนด้วยการเอื้อมมือเข้าไปแตะแก้มของเขา...

    ทันใดนั้นเขาก็สะบัดมันออกอย่างแรง เป็นครั้งแรกที่ฉันถูกกระทำเช่นนี้ และในความรู้สึกเช่นนี้ ศักดิ์ศรีและความรู้สึกดีถูกบดขยี้ไปเป็นจุณ เขาเงยหน้าขึ้น แววตาเดิมที่เคยว่างเปล่ากลับปรากฏความขุ่นเคือง...ความหมองเศร้าที่ฉันไม่ได้เป็นคนสร้าง แต่กลายเป็นต้นเหตุ

    สิ่งที่ฉันทำได้ต่อไปคือลุกขึ้น เดินกลับไปสวมชุดเดิมจากตอนที่ใส่มาไม่ว่ามันจะเย็นชื้นเพียงไหน ทิ้งผ้าเช็ดตัวของเขาเอาไว้ที่เดิม เมื่อออกมาจากห้องน้ำ คราวนี้เขานั่งนิ่งๆ เบนหน้ามาหาฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก...หรือจริงๆเป็นสายตาที่ฉันไม่อยากมองและเข้าใจอีกต่อไป

    คุณคือดาวเสาร์ ส่วนฉันก็แค่สะเก็ดดาวหางที่ผ่านมาแล้ว
    ถูกคุณดึงเข้าไปรวมอยู่ในวงแหวนอันหนาวเหน็บ
    ต่างโคจรหมุนวนไปพร้อมกัน และยากจะผละออกจากกันได้
    ฉันจึงต้องยอมเสียบางส่วน เพื่อการเดินทางจากไปในที่สุด...
    เพราะฉันไม่อยากทนอยู่ใกล้คุณ แต่สัมผัสคุณไม่ได้อีกเลย


    และตอนนั้นเองที่ฉันวางกุญแจดอกหนึ่งลงบนโต๊ะตรงหน้าคุณ แล้วกางร่มฝ่าพายุออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเลยจนถึงวันนี้
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in