1
มารตานั่งหลับตาอยู่หน้าห้องตรวจ ฟังเสียงผู้คนเดินผ่านไปมาในโรงพยาบาล เสียงของหมอที่กำลังตรวจอาการของทารคาในห้อง เสียงประกาศเรียกคิวผู้ป่วย เขารู้สึกถึงสัมผัสเบาๆที่ขาจึงลืมตาขึ้น
"..." เด็กน้อยวางมือลงบนตักของเขา มารตายิ้มแล้วเอ่ยถาม
"มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ" เด็กน้อยชี้ลงไปใต้เก้าอี้ที่มารตานั่งอยู่ เขาก้มลงมองลูกบอลสีแดงแล้วเอื้อมมือเข้าไปหยิบมันออกมา "นี่ครับ"
"ขอบคุณค่ะ" เด็กน้อยพูดแล้วรับลูกบอลมาถือไว้ในมือ "คุณลุงมาหาหมอหรอคะ"
"เปล่าครับ พาพี่ชายมาหาหมอครับ" มารตาตอบ เด็กน้อยชะโงกหน้าเข้าไปมองในห้องตรวจ
"หน้าตาไม่เห็นเหมือนกันเลย" เธอหันกลับมามองมารตาแล้วพูดขึ้น
"น้องมะปรางค์" เสียงหนึ่งพูดขึ้นจากด้านหลัง หญิงสาวเดินเข้ามาคว้าตัวเด็กน้อยเอาไว้ เธอเงยหน้ามองมารตา "คุณแม่ตรวจเสร็จแล้วค่ะ กลับบ้านกันเถอะค่ะ" เด็กน้อยพยักหน้ารับแล้ววิ่งไปหาแม่ของตนที่เดินตามหลังมา
"เหนื่อยหน่อยนะครับ" มารตาพูด
"คุณก็เหมือนกันนะคะ" หญิงสาวตอบแล้วเดินจากไป
คำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงคำพูดที่ถูกโปรแกรมไว้เวลาที่ต้องมีกิจกรรมที่เชื่อมต่อกันระหว่างแอนดรอยด์ เพื่อจำลองพฤติกรรมของมนุษย์ และสร้างสภาพแวดล้อมให้เป็นสังคมในอุดมคติของผู้ลงโปรแกรม
มารตาไม่รู้ว่า 'เหนื่อย' เป็นยังไง เขารู้แค่ว่าถ้าพลังงานกำลังจะหมด แขนงต่างๆจะทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ มันจะรับน้ำหนักได้น้อยลง ขยับได้ช้าลง ถ้าผู้พัฒนาฮาร์ดแวร์ต้องการจะสร้างแอนดรอยด์ให้ใกล้เคียงกับมนุษย์ตามที่โฆษณาไว้ในโทรทัศน์ อาการ 'เหนื่อย' ของมนุษย์เองก็อาจจะคล้ายๆกัน
เสียงฝีเท้าจากในห้องดังขึ้น มารตาลุกขึ้นยืนรอรับผลการตรวจ หมอเดินออกมาจากในห้องตรวจพร้อมแฟ้มประวัติของทารคา เขามองมารตาแล้วเดินจากไปแบบไม่ได้พูดอะไร
"เหนื่อยหน่อยนะคะ" แอนดรอยด์ผู้ช่วยเข็นวีลแชร์ที่ทารคานั่งอยู่ออกมาจากในห้อง "ผู้ป่วยรหัส728มีภาวะเครียดสะสม และร่างกายอ่อนล้าเนื่องจากพักผ่อนน้อย คุณหมอสั่งให้พักผ่อนดูอาการที่โรงพยาบาล3วัน เมื่อครู่คุณหมอให้ยาระงับประสาท ผู้ป่วยจะมีอาการง่วงซึมซักระยะ ห้องพักอยู่ตึกผู้ป่วยใน ห้อง302ค่ะ"
"ขอบคุณครับ" มารตาตอบแล้วรับช่วงต่อพาทารคาไปที่ห้องพัก "ช่วงที่พี่นอนพักผมจะลงไปซื้อของใช้มาให้ อยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ"
"..." ทารคาไม่ได้ตอบ มารตาก้มมองพี่ชายที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา แล้วค่อยๆเข็นวีลแชร์ไปที่ห้องพัก เปิดประตูด้วยความเบามือ ช้อนร่างของผู้เป็นเจ้าของขึ้นวางบนเตียง จัดแจงท่านอน ดึงผ้าขึ้นมาห่ม
"อยากแดกเบียร์" เสียงบ่นเบาๆดึงสายตาของมารตาไปที่ทารคา
"ผมซื้อเบียร์มาให้ไม่ได้ครับ มันเป็นกฏของโรงพยาบาล" มารตาพูดแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำและแก้วออกมาเทให้ทารคา "ถ้าคอแห้งก็ดื่มน้ำเถอะครับ"
"..." ทารคาหันหน้าหนี
"พี่ไม่ได้ดื่มน้ำมาเกิน2ชั่วโมงแล้---" มารตาพูดก่อนจะชะงักเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดคำที่อีกฝ่ายสั่งว่าห้ามพูดออกไป "..คุณไม่ได้ดื่มน้ำเกิน2ชั่วโมงแล้ว ดื่มเถอะครับ"
"..ไปล็อคประตู" ทารคาหันกลับมามองแอนดรอยด์ของตัวเองแล้วพูดสั่ง เขายอมรับน้ำมาดื่มแล้วมองมารตาเดินไปล็อคประตูห้อง "มานี่" เขาขยับเบี่ยงไปฝั่งหนึ่งของเตียง มารตาปีนขึ้นไปนอนบนเตียง โอบกอดร่างของอีกฝ่ายเบาๆในขณะทีทารคาซบใบหน้าลงบนอกของตน
"คุณยังรู้สึกไม่ดีอยู่หรอครับ?" มารตาถาม "ให้ผมเรียกหมอมั้ยครับ"
"เรียกกูว่าพี่สิ" ทารคาพูด "เป็นมารตาให้กู แบบที่มึงถูกโปรแกรมไว้นั่นแหละ"
"..ผมไม่แน่ใจว่านั่นเป็นความคิดที่ดี" มารตาพูด "ตั้งแต่ผมถูกจดทะเบียนให้เป็นสมบัติของคุณ คุณปฏิเสธผมที่เป็นมารตามาทั้งหมด7ครั้ง ทำฮาร์ดแวร์ของผมชำรุด3ครั้ง การเป็นมารตาอาจจะไม่ทำให้คุณดีขึ้น"
"ถ้างั้นคงไม่มีวันที่กูจะดีขึ้นได้" ทารคาพูดแล้วผละตัวออกห่างจากแอนดรอยด์ของตน "ลงไป" เขาพูดแล้วตะแคงข้างหนีไปอีกฝั่ง
"..." หุ่นยนต์ร่างยักษ์ค่อยๆประมวลผลท่าทางอารมณ์ของเจ้าของ มารตาขยับเข้าไปสวมกอดทารคาจากด้านหลัง "อย่าโกรธสิครับพี่ ผมแค่อยากให้พี่ดีขึ้น"
"..." ทารคาไม่ได้ตอบกลับ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอ้อมกอดนั้น มือทั้ง2คู่ประสานเข้าด้วยกัน มันผิดปกติ ความสัมพันธ์ลับๆของพี่น้องที่ไม่ได้มีอยู่ในฐานข้อมูล มารตาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันใกล้เคียงกับสิ่งที่มารตาคนก่อนหรือไม่ แต่ตราบใดที่มันทำให้หน้าที่ดูแลผู้ป่วยรหัส728ในอ้อมแขนของเขามีอาการดีขึ้นตามเป้าหมายของผู้พัฒนาแอนดรอยด์ เขาก็จะทำ
แวว กอดพี่ทา