ความจริงที่ทุกคนต้องเรียนจบ ทำงาน ซื้อบ้าน ซื้อรถ มีอนาคตที่ดี ซึ่งอนาคตอันใกล้ที่สุดของเราในตอนนั้นก็คือ สอบเข้ามหาวิทยาลัย

ย้อนกลับไปสมัยมัธยมต้น ตอนนั้นชีวิตเรายังไม่ต้องคิดอะไรมาก วันๆ มีแค่เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน คำถามในชีวิตมีแค่พักเที่ยงกินอะไรดี เลิกเรียนแล้วไปไหน เสาร์-อาทิตย์นี้ทำอะไร ความรับผิดชอบสูงสุดในตอนนั้นคือ เรียนให้ได้เกรดดีที่สุด

พอเข้าสู่ช่วงมัธยมปลาย สถานการณ์ก็บังคับให้เราเริ่มคิดถึงอนาคตขึ้นมาอีกหน่อย เพราะเราจะเจอทางแยกที่ต้องเลือกระหว่างสายวิทย์กับสายศิลป์

ตอนมัธยมต้น เราเป็นเด็กเนิร์ดคนหนึ่ง ตัวอ้วนๆ ใส่แว่นหนาๆ วันๆ ไม่ค่อยยอมขยับไปไหน นั่งอ่านแต่หนังสือ ชีวิตมีเป้าหมายอย่างเดียวคือ เรียนให้ได้เกรดสี่ทุกวิชา

พอถึงเวลาต้องเลือกสายการเรียนตอนมัธยมปลายเราก็ใช้ความบ้าเรียนนี่แหละเป็นตัวตัดสินเลือกสายวิทย์ โดยเราในตอนนั้นคิดแค่ว่า เลือกไปก่อน พอจะเข้ามหา’ลัยค่อยว่ากัน

ด้วยความรักที่มีต่อการเรียน ส่งผลให้เราสอบติดโครงการโอลิมปิกชีวะรอบแรก (ครับ ครบสูตรที่เด็กเนิร์ดสายวิทย์คนหนึ่งพึงจะมี) แต่พอติดรอบแรกปุ๊บก็ตกรอบสองทันที...เพราะระหว่างนั้นโรงเรียนดันมีงานกีฬาสี แล้วเราที่เนิร์ดมาทั้งชีวิตพอได้เข้าร่วมกิจกรรมเข้าก็เริ่มรู้สึกว่า โลกนี้มีอะไรสนุกๆอีกเยอะ แล้วไหนจะได้อยู่กับเพื่อนๆ ทำกิจกรรมจนดึกดื่น กลายเป็นว่าเราหลงรักบรรยากาศการทำกิจกรรมไปเลย

สาม—เราคิดว่าการช่วยเหลือคนอื่น จะทำให้เรามีความสุข ซึ่งการเลือกเรียนหมอก็เท่ากับว่าเราได้ช่วยคนไข้ให้หายป่วย และเราคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี (หล่อมากกกก)

และสี่—เป็นสิ่งที่โคตรจะไม่สมเหตุสมผล และไม่เคยบอกใครเลย นั่นก็คือ...เราเลือกหมอตามคนที่แอบชอบ! นี่ถ้าพ่อแม่มาอ่านเจอจะรู้สึกยังไง จากวันนี้ไปเราจะมองหน้าพ่อแม่ได้มั้ยเขาจะคิดยังไงกับเรา... (โอ๊ยยยย จะบ้าตาย)