“เข้ามาเลย เข้ามาเลย” ซันนี่เปิดประตูให้เจเจเดินเข้ามาในห้อง มันเป็นห้องที่ดูหรูหรามาก มีบาร์แล้วก็บาร์เทนเดอร์ โต๊ะโป็กเกอร์เป็นโต๊ะวงรีที่นั่งได้ 8 คน มีที่วางแก้วและปูด้วยสักระหลาดสีแดง ตรงกลางโต๊ะมีช่องให้ดีลเลอร์ยืน เหมือนกับที่เขาเคยเห็นในยูทูป “พี่สั่งทำโต๊ะพิเศษน่ะ” ด้านหลังโต๊ะเป็นกำแพงกระจก ที่มองลงไปเห็นผับที่อยู่ข้างล่าง “เวลามาเธอต้องมาเร็วหน่อยนะ อายุไม่ถึงต้องเข้าก่อนร้านเปิด แล้วพี่ซื้อสูทมาให้” ซันนี่ยืนชุดสูทสีดำพร้อมกับเสื้อเชิ้ตให้เจเจใส่ ระหว่างเปลี่ยนเสื้อ ซันนี่ก็แนะนำงานให้เจเจ “คือพี่อยากให้เราเป็นบนดูแลร้าน อำนวยความสะดวกให้คนที่มาเล่น แลกชิป เสริมน้ำ แล้วก็ถ้ามีเหตุการณ์อะไรที่ต้องตัดสินใจก็จะให้เธอตัดสินใจ เช่นพวก แองเกิลชู้ต” สำหรับเขามันก็ดูไม่ได้เป็นงานที่ยากมากนัก “ผมจะได้เล่นบ้างไหมครับ” เจเจถาม “ตอนนี้ยังไม่อยากให้เล่นนะ อยากให้เรียนรู้งานก่อนมากกว่า” “แล้วก็ถ้าเกิดมีคนมาเก็บเงินให้เอาซองขาวที่อยู่ในเซฟให้เขาไป” ซันนี่อธิบายต่อ “รับทราบครับ”
“เชิญครับ” เจเจต้อนรับผู้ชายคนนึงที่เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเคยเห็นในทีวี รู้สึกเหมือนจะนายแบบหรือดารา วันนี้เขาเป็นคนที่สิบได้แล้วที่เข้ามา ข้างบนนี้มันช่างร่าเริง ทุกคนหัวเราะสนุกสนาน เสียงชิปโยนไปมา ล่าสุดที่เขาเดินไปเสริฟน้ำที่โต๊ะ เขาเห็นพ็อตที่น่าจะมีขนาดราวๆ สองแสนบาทได้ พอเขาเสริฟเสร็จผู้ใหญ่บนโต๊ะก็ให้ทิปมาเป็นชิปร้อยนึง ถึงแม้เขาจะต้องแบ่งกับคนอื่นๆแต่ว่าคืนนี้ทั้งคืนทิปก็ค่อนข้างเยอะเลย
หลังจากทำงานที่นี่มาเดือนนึง เจเจเริ่มมีเงินเก็บมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขารู้สึกได้เมื่อเขาเดินห้างแล้วเห็นนาฬิกา Tudor สวยๆเรือนนึงแล้วเขาตัดสินใจเข้าไปซื้อได้เลย เขาพอใจกับการตัดสินมาทำงานกับซันนี่มากๆ แต่ว่านานๆทีเขาก็อยากลงไปนั่งเล่นกับคนอื่นเหมือนกัน เมื่อเห็นการที่คนเล่นแบบสิ่งที่เขาเดาได้ว่าผลจะออกมายังไง เขาก็คิดถึงการเล่นโป็กเกอร์ทุกครั้ง เวลาเขาดูเขาจะนึกไปด้วยตลอด
“ซันนี่ พี่ขอแปะไว้อีกแสนนึงนะครับ” ชายคนนึงที่นั่งอยู่บนโต๊ะบอกซันนี่ที่วันนี้เข้ามาดูร้าน “ได้ครับ” ซันนี่ตอบพร้อมบอกให้เจเจเดินไปหยิบชิปมา แล้วก็โน้ตลงสมุดบัญชีว่าคนนี้ค้างเงินไว้เท่าไหร่แล้ว
“แบบนี้ก็ดูเขาความสุขเหมือนกันนะ คนเล่นก็เล่นได้เรื่อยๆ เพราะว่าซันนี่เขาให้ยื่มเงินก่อน” เจเจคิดในใจ เขาคิดถึงเฮ้าส์ของไมเคิล ที่คนที่มาเล่นยกเว้นซันนี่มีงบจำกัด บางทีเล่นหมดก็ต้องเลิก แบบนี้มันถึงน่าจะมีความสุขมากกว่า เจเจคิดในใจ มันยิ่งเป็นหลักฐานว่าเงินเป็นส่วนสำคัญในการมีความสุข
ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เจเจไม่ได้เข้าไปเจอไมเคิลเลย ถึงช่วงแรกๆไมเคิลจะโทรมาชวนบ่อยๆ แต่ตอนนี้เขาก็ไม่ได้โทรมาเท่าไหร่แล้ว และด้วยความที่เขาใช้เวลากลางคืนทำงานเยอะ เมื่อเขาไปโรงเรียนเขาจึงนอนหลับในห้องเรียนบ่อยๆ
“เจเจ ช่วงนี้เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเหนื่อย” เกลเดินมาถามเขา “พักผ่อนน้อยนิดหน่อยน่ะ” เจเจรู้สึกดีทุกครั้งที่เกลเข้ามาถามเขา แต่ว่าถึงตอนนี้เขาก็มั่นใจแล้วละว่าเกลไม่ได้ชอบเขาแบบคนรักแต่ว่าเธออาจจะแค่อยากเป็นเพื่อนด้วย เวลาเธอเข้ามาถามอะไรเขาก็ตอบเหมือนที่เขาจะตอบเพื่อนๆคนอื่น ความสัมพันธ์ของเขากับเกลก็กลับมาห่างกันเหมือนเดิม ส่วนเขากับไมเคิลนั้นห่างกันกว่าเดิมซะอีก
วันนึงเจเจมาถึงร้านเร็ว เมื่อเข้ามาถึงเขาเธอซันนี่คุยกับชายที่เคยหยิบเงินซันนี่มาเล่นบ่อยๆ “พี่ขอเวลาอีกนิดนึงจะเอามาคืนจนหมดแน่” เขาบอกซันนี่ เจเจทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเดินไปทักทายซันนี่ “เธอไปทำความสะอาดตรงบาร์ก่อนนะ” ซันนี่สั่ง “พี่เผลอตัวไปหน่อยเดียว ลืมตัวเรื่องดอกเบี้ยไป” ดอกเบี้ย ? เจเจคิดในใจ เขาไม่ได้รู้ว่าซันนี่เก็บดอกเบี้ยด้วย “ผมจะให้คนไปเก็บเงินพี่ที่บ้านมะรืนนี้นะครับ ถ้าเกิดว่าเงินยังไม่พอผมเอาของอย่างอื่นมาด้วยก่อนก็ได้” เจเจไม่เคยเห็นซันนี่ในมุมนี้มาก่อนเลย “ไม่ต้องมาที่บ้านหรอก เดี๋ยวพี่เอามาที่นี่แหละ” “ไม่ได้ครับ ผมต้องส่งคนไปจะได้รับประกันว่าได้เงินกลับมาจริงๆ” ทั้งสองคนเถียงกันไปมา ด้วยความสงสัยเจเจเดินไปสมุดบัญชีของเฮ้าส์ดูจึงเห็น ว่าดอกเบี้ยที่ซันนี่เก็บคนที่ยื่มเงินมันเยอะมาก
“เจเจ” ซันนี่เรียกเจเจ “ทำไมวันนี้มาเร็วจัง”
“วันนี้ผมเลิกเรียนเร็วเลยรีบมาครับ” เจเจตอบกลับอย่างกลัวๆ
“มานี่หน่อยสิ่” ซันนี่พาเจเจเดินไปที่บาร์ในเฮ้าส์
“เมื่อกี้มันดูโหดร้ายไหม”
“ไม่หรอกครับ” เจเจโกหกไป เขาคิดว่าการขู่ว่าจะไปที่บ้านมันค่อนข้างรุนแรงไปหน่อย
“คนนั้นเขาค้างเงินเยอะเกินไป เขาไม่ได้สนใจดอกเบี้ยเลย”
“ผมไม่ได้รู้ว่าเราเก็บดอกเบี้ยด้วยครับ”
“ต้องเก็บสิ่มันเป็นเรื่องปกติของการกู้เงิน แล้วมันก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่เปิดเฮ้าส์นี้ด้วย ธุรกิจเงินกู้มันได้รายได้ดีกว่าเฮ้าส์เยอะ”
“ครับ” เจเจพยักหน้า
“พี่เข้าใจว่ามันดูโหดร้าย แต่ว่าคนพวกนี้เขาเป็นผู้ใหญ่ที่ตัดสินใจเองได้ เขาควรจะรับผิดชอบตัวเอง บางทีเราต้องโหดร้ายเพื่อจะได้ผล”
“เข้าใจครับ” เจเจคิดว่าการเป็นผู้ใหญ่มันคืออย่างนี้แหละ มันเหมือนกับการเล่นโป็กเกอร์ ถ้าเราจะได้ มันก็ต้องมีคนเสีย แล้วมันก็เหมือนตอนเขาเล่นกับซันนี่ เงินมันนี่ก็สร้างเงินได้จริงๆ
“วันนี้เราพักผ่อนได้นะ ลองลงไปนั่งเล่นดูไหม บายอินขั้นต่ำหมื่นนึง” ซันนี่เสนอ เจเจดีใจที่ตัวเองจะได้เล่นอีกครั้งหนึ่งแล้ว เขาพอจะมีเงินเก็บจากทิปและเงินเดือนเดือนที่แล้ว “ขอบคุณครับ ผมขอบายอินสามหมื่นละกันครับ” ซันนี่เดินไปหยิบชิปมาให้ “โชคดีนะ”
เจเจยังคงสไตล์การเล่นของตัวเอง เขาเลือกไพ่มากๆ แต่ระหว่างนั้นเขาศึกษาวิธีการเล่นของคนอื่นไปด้วย ในที่สุดเขาก็ได้ไพ่ดีดีมาเล่น ดีลเลอร์แจก A ♣ A ♡ ให้เขา มันเป็นแฮนด์แรกของวันนี้เลยที่เขาได้เล่น “เรสครับ” บลายด์ของที่นี่คือ 50/100 ซึ่งสูงกว่าของไมเคิลเยอะเลยทีเดียว คนก่อนหน้าเขาเรสมาก่อนแล้วเป็น 400 บาท เจเจเห็นว่าคนนี้ไม่ค่อยเลือกแฮนด์เล่น เรสบ่อย และคอลบ่อย เจเจตัดสินใจทรีเบ็ตไปเป็น 1500 บาท คนที่เหลือคอลมา ดีลเลอร์เคาะโต๊ะสองครั้งแล้วเปิดฟลอบ A ♢ 2 ♢ K ♣ เจเจฟลอบนัท แอคชั่นถูกเช็คมาถึงเขา เจเจเบ็ตลงไป สองพันบาทและถูกคอลมา เทิร์นตก 3 ♡ เจเจยังคงมีนัทอยู่ คู่แข่งเช็คอีกรอบนึง เจเจกลัวว่าถ้าเบ็ตตรงนี้ไปเหยื่อจะหลุด แต่ว่าด้วยความที่เขาสังเกตุมานาน เขาเห็นว่าคนนี้ถ้ามีไพ่จะคอลตลอด เขาจึงเบ็ตลงไป 5000 แฮนด์มาถึงริเวอร์ เปิดมาเป็น 7 ♠ แฮนด์นี้เจเจชนะแน่นอนแล้ว เขาออลอินลงไป มันเป็นเบ็ตที่ใหญ่กว่าพ็อตแต่ว่าเขาอยากแสดงเหมือนว่าเขาไม่อยากโดนคอล อีกคนนึงนั่งคิดอยู่สักพักแล้วก็คอลลงมา
แฮนด์นี้เป็นแฮนด์ที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เจเจเคยชนะมา แต่ว่ามันไม่ได้ทำให้เขามีความสุขขนาดที่เขาคิดว่าควรจะมี มันง่ายเกินไป เขาแค่มีแฮนด์ที่ดีและก็โดนคอลเหลือๆ เขาไม่ได้จะใช้ความคิดเลย แต่ว่าเงินที่ได้มาก็ก่อนใหญ่อยู่