1 อาทิตย์ หลังจากที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิง ลูกครึ่งไทย - ออสเตรเลีย ที่เป็นลูกติดของสามีใหม่แม่ผม เธออ่อนกว่าผมไป 2 ปี แต่ผมคิดว่าเราก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่เลยให้เธอเรียกผมแบบเพื่อนกันได้ เธอจะได้ไม่อึดอัด แต่มันก็เกิดเรื่องหลายๆอย่างขึ้น ผมค่อนข้างจะใช้ชีวิตคนเดียวส่วนใหญ่ ผมเลยไม่ชินเท่าไหร่เวลามีคนมาอยู่บ้านด้วยนานๆ เธอชื่อลิเลีย ผิวขาวตัวตัวเท่าไหล่ของผม อันที่จริงเธอมีผมสีดำของชาวเอเชีย แต่เธอย้อมสีผมบลอน์ตลอด ทำให้เธอดูสดใสขึ้นละมั้ง
หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้ ที่ผมเจอเธอหน้าประตูห้องตัวเอง ทำให้เกิดเรื่องขึ้น เพราะเสียงของเธอเข้าไปในสตรีมที่ผมกำลัง live อยู่ ผมยอมรับว่าไม่ได้คิดวิธีรับมือเรื่องนี้ตอนรู้ว่าเธอคนนี้จะมาอยู่กับผมสักพัก
จริงๆ เพราะผมคิดว่าเธอคงไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้นักหรอก เท่าที่พ่อของเะอบอกผมมา เธอดูจะเป็นคนเก็บตัวและเนิร์ด ทำแต่งาน หมกมุ่นอยู่กับงานเขียนโปรแกรมของเธอเอามากๆ ผมก็เลยไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น
แต่เธอก็ไม่เคยโผล่ที่ห้องผมสักครั้ง จนวันนี้..ที่เธอมาโผล่อยู่หน้าประตูห้องผม ผมไม่ได้โมโหที่เสียงเธอหลุดเข้าไปหรอกนะ ผมแค่ตกใจหนะ เพราะปกติบ้านผมก็มีแค่ผมคนเดียว กับน้องแมวจรที่แวะเวียนมาบ้าง และที่ผมจบสตรีมช้าเพราะเกมส์ที่ผมเล่นวันนี้มันขึ้นมือสุดๆ และผมก็คงหิวมากๆแบบไม่รู้ตัว เพราะตั้งใจเล่นมากไป เลยเผลอตะคอกเธอไป แต่ผมยอมรับจริงๆว่า ไม่ได้คิดวิธีรับมือไว้จริงๆนั่นแหละหน่า
แต่ก็ต้องขอบคุณเธอที่ช่วยผมแก้สถานการณ์ได้ดีจริงๆ มันอาจจะดูเป็นวิธีที่ใครๆก็คิดได้ แต่เอาจริงๆ ตอนนั้นผมคิดไม่ได้จริงๆนั่นแหละ - -^ ผมนี่แย่ชะมัด เรื่อง่ายๆแค่นี้
หลังจากที่ผมบอกว่า ลิเลียเป็นแม่ของผม แชทผมก็ไม่ได้ไหลเป็นน้ำอีกต่อไปและต้องปิดสตรีมแบบกะทันหันไป เพราะผมทำตัวไม่ถูกและก็หิวมากๆ ผมลาแชทด้วยการบอกว่าผมสตรีมจนลืมเวลาว่าวันนี้แม่มากินข้าวด้วยที่บ้าน ไปดื้อๆแบบนั้น แต่โชคดีที่แชทผมค่อนข้างน่ารัก
"เห้อ...ขอบคุณนะ ผมผิดเองแหละที่ไม่ได้ดูข้อความหนะ"
"ไม่หรอกฉันผิดเองแหละค่ะ ฉันพรวดพราดมาแทนที่รออีกนิด ฉันแค่เห็นคุณกำลังสนุก ก็เลยไม่อยากให้ลุกไปไหนหนะ กลัวจะขาดตอนเอา^^"
"!? ....หวังดีหรอกหรอเนี่ย"
"เอ่า ฉันดูเป็นคนไม่ดีหรอคะเนี่ย"
"เปล่า...คือ..."
ติ๊งหน่อง!!!
เสียงกริ่งหน้าบ้านผมดังขึ้น ตอนเวลา 21.30 เนี่ยนะ ปกติเวลานี้ไม่น่าจะมีใครมาหาผมนี่หน่า เว้นแต่พวกเด็กเปรตพ่อแม่ไม่สั่งสอน หรือไม่ก็คนเมาเข้าผิดบ้านหละนะ
"เดี๋ยวฉันไปดูเอง"
"อาจจะเป็นคนเมาเข้าผิดบ้านละมั้ง ถ้าเป็นเด็กเปรตจะกดรัวๆกว่านี้ เธอไม่ต้องไปสนใจหรอก"
"เด็กเปรตไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นคนเมานอนกองอยู่หน้าบ้านคุณทั้งคืนจะทำไงอะ"
"ปกติผมก็ปล่อยให้เขาอยู่แบบนั้นนะ ตอนเช้ามาเขาก็หายไปเอง"
"แล้ว..ถ้าเกิดเขานอนตายหน้าบ้านคุณขึ้นมาทำยังไงอะ กล้องวงจรปิดก็ไม่มี คุณได้มีคดีติดตัวหรอก"
"เออนั่นสิ...แต่ก็ยังไม่เคยมีใครมาตายหน้าบ้านผมนะ55555"
ติ๊งหน่อง
"ดูสิเนี่ย เขากดอีกทีแล้วเขาอาาจะตายแล้วก็ได้ ฉันจะไปดูเอง ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันรับมือได้ พ่อฉันเมาเป็นคนบ้าบ่อย "
"ไม่ เดี๋ยวฉัน ปะ...."
แล้วเธอก็รีบวิ่งลงบันไดไปแบบเดอะแฟลชเหมือนบันไดบ้านผมไม่มีขั้นเลย และอยู่ๆมือถือบนโต๊ะผมก็สั่นไม่หยุด ผมเลยต้องดูโทรศัพท์ตัวเองมาดูก่อนจะไปตามเธอทีหลัง
Leo : ฉันอยู่หน้าบ้านนาย เปิดประตู
Leo : ไม่ว่างหรอ งั้นฉันฝากไว้ที่แม่นายนะ
"โอ้ ไม่นะ ลิเลีย!! อย่าเปิดประตูนะ!!!!"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in