จะไม่เล่าย้อน...กลับไปอ่านตอนที่หนึ่งก่อน...แล้วอ่านตอนนี้ต่อเลยทันที จะได้ไม่งง
เข้าใจนะ...(ทำน้ำเสียงดุดัน)

เอาละ จบส่วนที่มีสาระและต้องการความชัดเจนไปแล้ว
ถึงเวลาสวมความเป็นตัวเองอีกครั้ง

เมื่อถึงที่หมายก็ต้องรีบเดินด้วยความรีบเร่งเพราะบ่ายโมงกว่าแล้ว โขนจะเล่นตอนบ่ายสอง ก็ต้องรีบสิ ตั๋วยังไม่ได้ซื้อเลย กลัวจะไม่มีที่นั่งสุดอะไรสุด เลยต้องรีบมากขอเน้นคำว่า รีบ รีบรีบ แต่ปรากฏว่าช่องขายตั๋วว่างเปล่า ไร้ผู้คน มีป้ายกระดาษแปะติดไว้ว่า บัตรมีขายที่โรงละครนะครับ...ครับ ได้ครับ รออะไรละครับ ก็ต้องเดินไปอีกที่นะสิ 

ต้องรีบ รีบ รีบ...

เดี๋ยวนะ โรงละครก็ไม่ได้อยู่ห่างกับช่องขายตั๋วเท่าไร...ไม่ได้จำเป็นจะต้องลุกรี้ลุกรนขนาดนั้นนะคะท่านผู้โดยสาร อีกทั้งแถวต่อคิวซื้อตั๋วนั้นไม่ได้ยาว และก็มีที่นั่งเหลือเพียบเลย!!! ย้ำอีกครั้งว่าเพียบเลย..
ได้ยินคนก่อนหน้าสอบถามถึงจำนวนคนดูว่ามีเยอะมั้ย ได้คำตอบว่าชุดนี้มีคนดูต่อรอบน้อย เพราะทำการแสดงนาน เกือบครึ่งปี...

คนแอบฟัง(ตรูเอง) ได้ยินแล้วก็เสียใจ...แต่ก็ไม่ได้โกรธใคร อนึ่งที่การแสดงมีคนมาดูน้อยอาจจะเป็นด้วยการประชาสัมพันธ์และการรับรู้ข่าวสารอันไม่ทั่วถึง เพราะถ้าจะให้พูดจริงๆ แล้วตัวเราก็รับรู้ข่าวสารเรื่องการแสดงชุดนี้มาจากกระทู้พันทิปกระทู้หนึ่งที่คุยกันเรื่องรามเกียรติ์ มันเป็นการรับรู้จากแหล่งที่โคตรอ้อม แบบที่สามารถไปบอกใครต่อใครแบบขำๆ ว่า ไปดูโขนเพราะอ่านเจอจากกระทู้เรื่องนี้ละ อ่านปุบก็มาปับ คนจริงก็อย่างนี้แหละ (ทำหน้ายิ่งใหญ่) 

บัตรราคา ๑๐๐ บาท คือที่นั่งห้าแถวแรก ซึ่งเป็นบริเวณที่นั่งที่แน่นขนัดที่สุด เราได้นั่งในแถวที่สี่ งองูตีดัง เด่วนะ ใช่เหรอ งองูวิ่งหนี เฮ้ยยย พอมั้ย!! สรุปว่าได้นั่งแถวงองู... หวังใจว่าได้ใกล้ชิด เลิศเลอค่าแน่ๆ

แต่สรุปว่ามันไม่ใช่!
เพราะใกล้ไปจึงปวดคอ...เสียงจากเพื่อนบอกว่า บัตรแปดสิบก็พอเนี้ย ถ่ายรูปเวทีได้เต็มฉากด้วย ไม่ปวดคอด้วย ฮรึก เรา เรา (ทำเสียงสะอื้น) เราก็ว่าอย่างนั้นแหละ บัตรหนึ่งร้อยปล่อยให้เด็กน้อยนั่ง น่าจะเหมาะสมมากกว่า

รีวิวเรื่องที่นั่งไปแล้ว...
ก็มารีวิวเรื่องการแสดงบ้างนะจ๊ะ สั้นๆ ง่ายๆ นะจ๊ะ ว่า สนุกจ้ะ สวยงามด้วยจ้ะ คุ้มค่าจ้ะ
น่าชอบใจตรงมีความตลกแทรกเข้ามา เด็กๆ ก็สามารถดูได้ ไม่น่าเบื่อเลย
แต่คิดว่าควรจะมีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับตัวละคร "องคต" สักนิดสักหน่อย โดยเรียนรู้สืบหาได้ง่ายๆ จากสูจิบัตรที่มีการแจกก่อนเข้าโรงละคร...เฮอะ เราไม่เล่าหรอก เดี๋ยวยาวกว่าเดิม 

อ่อ...
"สูจิบัตร"

นี้เป็นสิ่งที่อยากจะพูดถึง อันตัวเรานั้นเป็นคนสยามเห็นใจพวกฝาหรั่งมังค่ายิ่งนัก แลด้วยบทเนื้อร้องของละคอนเองก็เป็นภาษาบ้านเมืองเรา สูจิบัตรก็มีแต่ภาษาบ้านเมืองเรา พวกฝาหรั่งนั้นจักเข้าใจเรื่องราวได้อย่างไรกันนะ  ช่างน่าเห็นใจเสียจริง

ถ้าเป็นไปได้ก็น่าจะมีภาษาอังกฤษเพิ่มมานะคะ 
(บอกใคร???)

ความยาวของการแสดงเท่ากับ สองชั่วโมงนิดๆ จบลงแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ได้รู้สึกถึงความเบื่อหน่าย จบลงด้วยความรู้สึกยังไม่อยากลุกเลย จบด้วยความรู้สึก เฮ้ย สองชั่วโมงแล้วเหรอ เอ่อ ลุกก็ได้วะ

ยอมรับความจริง แล้วเดินออกมาต่อคิวเข้าห้องน้ำ 

แหม ผ่านไปสองชั่วโมงแล้วจริงๆ ด้วย ตรูถึงได้รู้สึกปวดฉี่

เข้าห้องน้ำเสร็จ ก็ถือว่าหมดแล้วหนึ่งภาระกิจของการมาทำอะไรแถวๆ สนามหลวง แล้วเราจะทำอะไรต่อไปกันอีก ติดตามชมตอนจบได้ ในตอนที่สาม ชะเอิงเอย