เรื่องของเด็กมัธยม 5 คนที่ต่างกุมความลับบางอย่าง ทุกคนจะมองเห็นสัญลักษณ์บางอย่างแทนความรู้สึกของคนอื่น ในแง่หนึ่งก็เหมือนจะได้เปรียบที่ "รู้" ความรู้สึกของคนนั้น แต่เพราะ "ไม่เข้าใจ" ว่าเกิดจากอะไร จึงเต็มไปด้วยความสับสน
อ่านงานคนนี้เล่มที่สองแล้วมั้ง ยังรู้สึกไม่ถูกจริตเหมือนเดิม 5555 เรื่องนี้พล็อตน่าสนใจ แต่ก็รู้สึกว่าไปไม่สุด แล้วก็มีความ male gaze แบบผู้ชายญี่ปุ่นบางอย่างที่เวลาเขียนถึงตัวละครหญิงแล้วรู้สึกเหมือนเขามองเป็นสิ่งลี้ลับ
อันนี้คือโควตที่ชอบ
"ความจริงอีกฝ่ายก็มีชีวิตมาตั้งแต่ก่อนที่เราจะรู้จักอีกคน และถ้าเราไม่รู้จักกันอีกต่อไปแล้ว คนคนนั้นก็ยังมีชีวิตอยู่ต่อไปอยู่ดี สิ่งที่เรามองเห็นเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น" — ซุมิโนะ โยรุ #ให้มันเป็นความลับต่อไป
หงุดหงิดตัวละครหญิงทุกตัวในเรื่อง ไม่รู้เพราะคนเขียนเรื่องชอยส์ให้ตัวละครน่าหงุดหงิดหรือยังไง หรือรูปแบบความสัมพันธ์ของนิฮงจินมันซับซ้อน ทำไมเยอะนัก หรือฉันใจร้อนขึ้น ซื้อมาอ่านเพราะนึกว่าจะอิน ๆ กับแพชชั่นวัยมัธยม พอเล่าด้วยมุมสับสนของวัยรุ่นก็แบบ เออ ๆ แต่ก็หงุดหงิดอยู่ดี 55555
หรือฉันแค่ไม่อินกับสถานการณ์ประเภทมีอะไรไม่ยอมพูดแล้วชอบคิดแทนในนิยายญี่ปุ่นหลาย ๆ เรื่องก็ไม่รู้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in