5.
"แต่ถ้าอยู่กับคนที่เรารัก เราก็จะได้เห็นส่วนที่ไม่ดีของเขาด้วยนะ
แถมต้องทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ถ้าอยู่ด้วยกัน แล้วมีแต่เรื่องแบบนี้ทุกวัน
แรกๆ ก็คงรักกันดี แต่พออยู่ไปๆ หลายสิบปีต่อมา ก็คงจะหมดรักกันไปเอง"
เธอพูดด้วยท่าทางมั่นใจ
"มองโลกในแง่ร้ายจัง"
"คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?"
"ถ้าเป็นเราละก็ จะมองอีกแบบหนึ่งนะ ตอนนี้ถ้ารู้สึกรักใครสักคนมากๆ อีก 10 ปีให้หลัง
ก็จะรักมากขึ้นกว่านั้นอีก แรกๆ ก็จะรักส่วนที่ไม่ดีของเธอด้วย
และพอสิบปีให้หลัง ก็น่าจะรักเส้นผมทุกเส้นของเธอด้วย"
6.
"เมื่อใช้ความเศร้าเขียนหนังสือ เธอก็ไม่ต่างจากมือสมัครเล่น"
"ก็ไม่เคยเป็นตัวจริงสำหรับใครและอะไรอยู่แล้ว"
7.
"รู้ไหมว่าเมื่อก่อนความรักเป็นอาการป่วย"
"ทำไม"
"จำไม่ได้เหมือนกัน เคยได้ยินอาจารย์ธเนศพูดที่ไหนสักที่ อาจเพราะมันทำให้เราคิดถึงคนๆ หนึ่งจนแทบบ้า หลงรักใครบางคนหัวปักหัวปำ ทรมานในอกเมื่อไม่ได้เจอหน้า อะไรแบบนั้นละมั้ง"
"ไม่ชอบเลยนะเวลาที่เป็นแบบนั้น"
"ช่วยไม่ได้นี่"
"แกเคยเป็นไหม"
"ร้อยทั้งร้อย ใครๆ ก็ต้องเคย"
"แล้วทำไงอะ"
"จะอยากรู้ไปทำไม"
"ก็ถามดู"
"คุมตัวเองให้อยู่มั้ง เราเป็นคนกลัวการก้าวก่ายคนอื่นมากๆ ถ้ารู้ว่าวุ่นวายเกินพอดีเราจะเริ่มรู้สึกผิดแล้วถอยห่างออกมาเอง"
"เพราะแบบนี้แกเลยไม่มีแฟน?"
"อาจจะ การเข้าหาคนอื่นมันยากเกินไปหน่อยสำหรับเราว่ะ ไม่รู้ว่าต้องแค่ไหน
ถ้าพลาดมันก็พลาดเลย แล้วมันก็เหนื่อยด้วยที่จะต้องคอยเดาใจว่าเขาชอบเราหรือเปล่า
การกระทำที่ปฎิบัติต่อกันมันดูยากมาก บางคนจับมือถือแขนกันแล้วยังมาบอกคิดด้วยแค่เพื่อน มันใช่หรอวะ ทรีตแบบนั้นแล้วบอกไม่อยากให้ความหวังเนี่ยนะ"
"ฮ่าๆๆ อินแล้วป่ะเนี่ย"
"พูดแล้วขึ้น"
"เราเคยชอบแก แกรู้ไหม"
"..."
"เราก็เคยชอบแกเหมือนกัน แล้วแกรู้ไหมล่ะ"
"นี่เราเป็นพวกคนโง่หรอวะ"
"โง่พอๆ กันอะ"
แล้วเสียงหัวเราะก็กังวานไปทั่วความมืดบนดาดฟ้าวันนั้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in