คุณ - I write, therefore I am.

“ผมเคยได้ยินเรื่องนกไร้ขา มันได้แต่บินและบิน เหนื่อยก็นอนในสายลม
ในชีวิตจะลงดินก็เพียงครั้งเดียว…”
"...ฟังดูโรแมนติกแปลกๆ จากเรื่องอะไร? "
" 555 ยกไจ๋ ไง ...ยกไจ๋ ไม่เคยดูเหรอ"
"หนัง? หรือ หนังสือ?"

1.

คุณมักพูดอะไรที่เข้าใจยากกว่าคนปกติเสมอ

คุณก็เป็นของคุณแบบนี้
ส่วนเธอเองก็ไม่เคยแน่ใจว่าเข้าใจที่คุณพูดจริงๆสักครั้งมั้ย
ซึ่งคุณไม่ค่อยอธิบายอะไรให้ยืดยาวนัก

คุณเป็นของคุณแบบนี้เสมอ
หลบซ่อนจากผู้คน ไม่ถนัดการพูดจา ใครๆก็ว่าคุณปากร้ายเพราะการแสดงออกทื่อๆที่เข้าใจยาก
คุณอยู่กับหนังสือสักเล่ม แล้วปล่อยให้อารมณ์ถูกครอบงำด้วยสิ่งที่ถูกเขียน
แววตาที่ไม่ค่อยสบตา เวลาพูดคุยกับใคร
คุณบอกเธอว่า คุณไม่ชอบดวงตาตัวเองนัก มันล่องลอยไร้ความรู้สึกเหมือนจุดดับแสง
คุณไม่อยากจ้องใคร แล้วทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกหงุดหงิดกับสายตาของคุณ
คุณจึงใส่แว่นอยู่เสมอ

แต่ภายใต้กรอบแว่นนั้น แววตากลับจดจ้องตัวอักษร แล้วคล้อยตามทุกประโยคเหล่านั้น
เท่าที่หนังสือจะพาไป

อยู่ๆที่เธอก็นึกตลกขึ้นมาที่รู้จักกับคนอย่างคุณ
คนนิสัยเสียที่เธอเอง ก็ไม่รู้ว่าไปสนิทกับคุณได้ยังไง

คุณเป็นของคุณอย่างนั้น
...ตั้งแต่ไหนแต่ไร
2.

วันนั้นเป็นเวลาเลิกเรียนแล้วของโรงเรียนมัธยม
แต่นักเรียนยังคงจ้องมองกระดานดำอยู่ในห้องเรียน ตามทางเดินเงียบสงบ ร้อนด้วยไอแดด
บางครั้งแว่วได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ในไกลๆ เพราะบางห้องมีเรียนคาบพละใต้แสงอาทิตย์ยามบ่ายที่หุบลง

ใต้อาคารดนตรีเธอนั่งอยู่ตรงนั้น ห้องซ้อมที่ว่างเปล่า เธอเป็นสาวรุ่น หน้าตาสะสวย รูปร่างสะพรั่ง
ไม่รู้ว่าทำไมโรงเรียนแถวชานเมืองพรรณนี้ถึงมีเธอซ่อนกายอยู่
เธอนั่งอยู่ในห้อง เหม่อมองไปตามทางเดิน
จนเห็นนักเรียนคนนึงกำลังถูกทำโทษอยู่หน้าห้อง, คุณ
คุณอาจลืมทำงานมาส่ง เผลอหลับในห้อง กลั่นแกล้งเพื่อนข้างตัว หรืออะไรเธอไม่อาจเดา
คุณยืนอยู่โดดเดี่ยว แต่ภายใต้ความโดดเดี่ยวนั้นมีท่าทางที่เต็มไปด้วยเลศนัย

แล้วคุณก็สังเกตเห็นเธอ เด็กสาวมัธยมปลายที่โดดเรียนแอบมานั่งเดียวดายให้ห้องแอร์
คุณไม่ได้สนอกสนใจอะไร

แต่สักพักคุณเริ่มทำท่าทางชี้มือไปอีกทาง พยายามบอกอะไรสักอย่าง ทั้งที่ไม่รู้จักกัน
เธอไม่แน่ใจ คุณยังทำแบบเดิมซ้ำๆจนเธอเริ่มมั่นใจ
ว่าคนที่คุณกำลังจะบอกอะไรด้วย คือเธอนั้นแหละ

แต่สายเกินกว่าที่เธอจะตีความ คุณครูดนตรีท่านหนึ่งกำลังตรงมาที่ห้องซ้อม
และจะพบเด็กโดดเรียนอย่างเธอในไม่ช้า
เธอไร้ทางหนี และดูเหมือนวันนี้เธอคงถูกลงโทษ ให้ทำเวรหลังเลิกเรียนจนเย็น

คุณประเดิดประดาดทักทายครูดนตรีที่กำลังเดินผ่านอย่างผิดวิสัย ลุกลี่ลุกลน
ทำให้เธอมีเวลามากพอ เดินออกจากห้องโดยไม่มีใครจับได้

แล้วทุกอย่างกลับมาปกติดังเดิม วันนี้เธอจะได้กลับบ้านไวตามใจอยาก
เธอนึกขำในใจกับความช่วยเหลือที่แข็งทื่อของคุณ

หลังจากนั้น เธอมองคุณอีกครั้ง
คุณที่ยังโดนทำโทษอยู่ตรงนั้น กลับมาทำตัวไม่รู้จักกับเธอดังเดิม
เธอโบกมือให้อย่างน่าไม่อายจากนั้นพูดอะไรสักอย่างที่ไร้เสียง คุณพยายามอ่านปากแต่ยากเกินเข้าใจ สุดท้ายเธอเดินมาหาคุณ จนอยู่ใกล้ในระยะหนึ่งเอื้อมมือ

"ขอบใจ" เธอเอ่ย
คุณพยักหน้า แล้วมองอากาศล่องลอยแบบไม่สบตารับคำขอบคุณ

"ตอนนี้กี่โมงแล้ว" เธอถาม

"...อีกเดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้ว"

"เอาเวลาชัดๆสิ" เธอย้ำ

"...อีกหนึ่งนาทีบ่ายสาม"

"55555 โอเค พรุ่งนี้เราจะมาใหม่"

คุณไม่ทันตอบ เธอก็เดินจากไป
แผ่นหลังเล็กๆนั้น เคลื่อนออกและหายไปพร้อมเสียงระฆังบอกเวลาเลิกเรียน

วันนั้น เวลาหนึ่งนาทีก่อนบ่ายสาม
เธออยู่กับคุณ เพราะคุณ เธอจึงจำนาทีนั้นได้

จากนี้ไปเราเป็นเพื่อนกันแล้วหนึ่งนาที เรื่องนี้คุณไม่ยอมรับไม่ได้หรอกนะ มันเกิดขึ้นแล้ว…
และวันพรุ่งนี้เธอจะมาใหม่
3.

คุณเป็นของคุณอย่างนั้น...ตั้งแต่ไหนแต่ไร

ในท่าทางหยาบกระด้างนั้น คุณมักสร้างความอบอุ่นให้ผู้อื่นได้อย่างแปลกประหลาด
ภายใต้ความหมางเมินในดวงตา เบื้องลึกของความไร้มนุษย์สัมพันธ์

การใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อย ทำให้คุณมักพยายามเข้าใจหัวจิตหัวใจของทุกสิ่ง
จนสุดท้ายไม่มีสิ่งไหนที่คุณเกลียดลง ราวกับคุณอยากรักทุกสิ่งเท่าที่คุณจะรักได้
คุณเป็นคนอ่อนโยน ปลอดภัย และพร้อมให้คนอื่นมาพังทลาย

คุณโบยบินไปทุกที่ กางปีกสยายไปกับสายลมพร้อมโอบอ้อมทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามา
เป็นนกตัวไร้ขาแววตาแสนเศร้า และมีหัวใจที่แห้งผาก
คุณยังโดดเดี่ยวเสมอมา
เป็นนกไร้ขาไม่อาจหยุดบินเพื่อให้ใครได้พบผ่าน

4.

เวลา 14:59 วันนี้

คุณก็เป็นของคุณแบบนั้น
ยังคงโบยบินและโดดเดี่ยว อ่อนแรงลงทุกวัน พร้อมจะกลายเป็นนกไร้ขาจากนี้ไปชั่วนิรันดร์

I've heard that there's a kind of bird without legs that can only fly and fly, and sleep in the wind when it is tired. The bird only lands once in its life... that's when it dies....

มันไม่ได้โรแมนติกอย่างที่เธอคิด มันเป็นเรื่องของความตายและความเศร้า
และเมื่อเวลาเดิมนี้ในวันพรุ่งนี้มาถึง ในวันพรุ่งนี้ของพรุ่งนี้ ในวันพรุ่งนี้ของพรุ่งนี้ของพรุ่งนี้
เธอจะคิดถึง คนนิสัยแข็งทื่อที่พร่ำบอกตัวเองว่าคือนกไร้ขา

ถ้าใครเจอคุณในที่ไหนสักแห่ง

ฝาก มอบความรักและโอบกอดคุณไว้ในวันที่คุณร่วงหล่น
คุณสมควรได้รับมักสักครั้ง

ทั้งความรักและการร่วงโรยสู่พื้นดิน

เรียบเรียงใหม่ whenwehavetime
จากต้นฉบับเขียนโดย PRPNG

“ผมเคยได้ยินเรื่องนกไร้ขา มันได้แต่บินและบิน เหนื่อยก็นอนในสายลม
ในชีวิตจะลงดินก็เพียงครั้งเดียว…”

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

“ผมเคยได้ยินเรื่องนกไร้ขา มันได้แต่บินและบิน เหนื่อยก็นอนในสายลม ในชีวิตจะลงดินก็เพียงครั้งเดียว…”

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

“ผมเคยได้ยินเรื่องนกไร้ขา มันได้แต่บินและบิน เหนื่อยก็นอนในสายลม
ในชีวิตจะลงดินก็เพียงครั้งเดียว…”