พวกเราเดินเข้ามาในเต็นท์ มองซ้ายทีขวาทีจะซื้อร้านไหนดีนะ เดินผ่านไปได้ไม่กี่ร้าน ก็เจอพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเรียกให้ชิมปลาหมึกเอย ปลากรอบเอย สาหร่ายเอย

พี่เค้าพูดไทยได้นิดหน่อย ส่งเสียงขายของเจื้อยแจ้ว ร้องเรียกให้ชิม เชียร์ให้ซื้อของที่ร้าน สองสาวนักท่องเที่ยวชาวไทยเลยคิดว่าร้านนี้น่าสนใจดี ได้เวลาเงินดอลล่าร์ไต้หวันบินออกจากกระเป๋าพวกเราอีกแล้วสินะ ^^

พวกเราได้ปลาหมึกฝอยรสดั้งเดิม ปลาหมึกฝอยและปลากรอบปรุงรสมาอย่างละถุงใหญ่ ราคาถุงละสองร้อยห้าสิบดอลล่าร์ไต้หวัน นอกจากนั้นเรายังได้สาหร่ายใส่ถั่วอัลมอนด์ใส่ธัญพืชมาโหลหนึ่ง หนึ่งซองขายซองละหนึ่งร้อยดอลล่าร์ไต้หวัน โหลละห้าร้อยดอลล่าร์ไต้หวัน ตกซองละสี่สิบกว่า ๆ ดอลล่าร์ไต้หวันเท่านั้น โถ!!! ทำไมราคาช่างต่างกันถึงเพียงนี้ :)

เห็นพี่คนหนึ่งที่มากับคณะทัวร์เดียวกันกับโลมาก็เหมาสาหร่ายจากร้านนี้ไปโหลหนึ่ง ระหว่างทางเดินก็เจอพี่ที่คณะทัวร์เดียวกันอีกสองคนเดินกลับมาซื้อสาหร่ายที่ร้านนี้เหมือนกัน คงมีคนไปบอกว่าสาหร่ายร้านนี้หนึ่งโหลห้าร้อยดอลล่าร์ไต้หวันเท่านั้นนะ ถ้าไม่ได้ซื้อเสียดายแย่เลย จริงมั้ย???

เดินไปสุดทางมีน้องผู้ชายคนหนึ่งร้องเรียกพวกเราให้เข้าไปซื้อของที่ร้านของเค้า โลมาเห็นปลาหยองอยู่ก็เลยเดินเข้าไปดู น้องเค้าให้ชิม รสชาติใช้ได้เลยทีเดียว 

น้องเสนอราคามาว่าถุงละหนึ่งร้อยสามสิบดอลล่าร์ไต้หวัน ห้าถุงห้าร้อยดอลล่าร์ไต้หวัน พวกเราต่อรองเหลือถุงละหนึ่งร้อยดอลล่าร์ไต้หวัน โลมาหนึ่งถุง พี่ในกรุ๊ปทัวร์อีกหนึ่งถุง 

น้องชายคนนั้นยังไม่ใจอ่อน ยังยืนยันราคาเดิม ห้าถุงห้าร้อยดอลล่าร์ไต้หวัน พวกเราอ่อนใจกำลังเดินจากร้านไป 

เพียงเท่านั้นแหละ!!! น้องชายคนเดิมรีบยื่นปลาหยองที่ใส่ถุงหิ้วให้เรียบร้อยแจกโลมากับพี่ที่คณะทัวร์เดียวกัน บอกว่า...หนึ่งร้อยดอลล่าร์ไต้หวันทันที!!!

อืม!!! ขายออก ดีกว่าขายไม่ได้เนอะ :)