เราคิดว่าเราเตรียมตัวมายอมรับความผิดหวังกันได้มากแค่ไหน บางทีมันก็มาก่อน มาหลัง ไม่ก็เงียบหายไปจนเวลาค่อยๆพัดพาให้มันเข้ากับวังวนความผิดหวังทีหลัง โดยที่ใจเราก็เราจะชินชาไปบ้างแล้ว

ถ้ามันมาก่อนที่ใจเราจะตั้งรับจะเป็นแบบไหน เราจะยังไหวอยู่ใช่มั้ย? 

ถ้าเกิดว่าเรายังไม่ทันได้

" ตกผลึกการกระทำในช่วงเวลาที่ผ่านมา " 

มันคงแย่มากๆเลย หลายๆครั้งความเสียใจมันก็มักจะมาก่อน ก่อนที่เราจะเริ่มทิ้งทวน ก่อนที่เราจะพยายามตกผลึกสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น ยังไม่ทันที่ "ก้อนตะกอนของความเข้าใจ" ได้เกิดขึ้น ดันกลายเป็น 

"ก้อนตะกอนของความเสียใจ" ที่แวะเข้ามาทักทายก่อน 

มนุษย์ตัวเล็กๆไม่สามารถแบกรับความรวดเร็วของสิ่งที่เกิดขึ้นตรงนี้ได้ บ้างก็นั่งร้องไห้ขึ้นมาหลังจากค้นพบเจ้าตะกอนก้อนนี้ บ้างก็นั่งเหม่อลอยขบคิดกับตัวเองว่าเราได้ทำผิดพลาดตรงไหนไปนะ จนบางทีก็ลืมไปว่ายังไม่ได้ตกตะกอนของความเข้าใจในเรื่องที่ผ่านมาเลย ความเสียใจที่เริ่มก่อตัวขึ้น ทวีความรุนแรง และเริิ่มกัดกินพื้นที่ว่างของหัวใจ กลายเป็นความเศร้าหมองที่เอาแต่โทษตัวเอง จมอยู่กับความทุกข์นั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อช่วงเวลาได้ทำงานตามหน้าที่ของมัน มนุษย์ก็จะเริ่มตกตะกอนความเข้าใจ และสามารถยอมรับกับความผิดหวังที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ มันกัดกินหัวใจอย่างรวดเร็ว จนบางครั้งก้อนตะกอนแห่งความเข้าใจก็ไล่ตามไม่ทัน เกิดเป็น "ผลึกของความเสียใจ" ที่เริ่มสร้างตัวตน และฝังรากลึกลงไปเรื่อยๆ

ถึงฉัน 

จริงๆแล้วมันก็ไม่ผิดเลยนะ ที่แกให้เวลากับตัวเองได้เสียใจ ให้ได้ลิ้มลองรสชาติของชีวิตแบบนี้บ้าง แล้วกาลเวลาจะเป็นตัวช่วยในการพัดพาความเศร้าออกไป โดยแทนที่ตะกอนร้ายพวกนั้นด้วยตะกอนของความเข้าใจ เมื่อเข้าสู่ช่วงเวลาที่เราได้ทิ้งทวนในสิ่งที่ผ่านมาได้อย่างถี่ถ้วนแล้ว 

แกจะเริ่มเข้าใจว่าบางสิ่งบางอย่างมันอาจจะไม่ได้เหมาะกับตัวเรา

แกจะเริ่มเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้นกว่าเมื่อก่อน

แกจะเริ่มมีภูมิต้านทานความฉับพลันและรวดเร็ว เวลาที่ความผิดหวังมันกัดกินหัวใจ

แกจะเริ่มยอมรับผลที่เกิดจากโชคชะตาที่ชอบเข้ามาแวะทักทาย

แกจะไม่เอาแต่โทษตัวเองเมื่อผลมันไม่เป็นดั่งใจคิด

แกจะให้โอกาสตัวเองได้เริ่มต้นใหม่

พยายามเข้านะตัวฉัน :)