บันทึกฉบับแรก
แด่ฉัน ผู้พบเจอแต่ความผิดหวัง
คำว่าเดี๋ยวเริ่มใหม่มันกลายเป็นคำติดปาก ติดหู ติดมือ ติดใจ ไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกทีมันก็ได้มาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของฉันไปแล้ว
" คนเราจะมีลิมิตของความเสียใจได้มากมายแค่ไหนกัน"
แกเคยคิดมั้ยว่าทำไมโลกถึงไม่เข้าข้างแกเลยซักรอบ คิดน้อยใจให้กับโชคชะตาที่จะกลั่นแกล้งอะไรเราขนาดนี้นะ ทั้งๆที่เราก็พยายามมาตลอด เปลี่ยนตัวเองให้เป็น version ที่ดีที่สุด ณ ความสามารถในตอนนั้นจะทำได้ แต่ทำไมผลลัพท์มันถึงยังไม่ไปไหนซักที เราก็ไม่รู้ตอบไม่ได้เหมือนกัน มันไม่ใช่ว่าไม่พยายามนะ แต่การที่จะเป็นคนที่ใช่ มันอาจจะต้องมีปัจจัยหลายๆอย่าง ไม่ใช่ใจแกรักที่จะเป็นอย่างเดียว แกอาจจะไม่ได้อยู่ในสถานะที่เป็นผู้เลือกมั้ง การทำให้ตัวเองถูกเลือกนี่ก็ยากเหมือนกันนะ
ทั้งๆที่ตั้งใจเตรียมตัวพัฒนาตัวเองให้พร้อมกับการที่จะถูกเลือกแล้ว มันก็ยังพังไม่เป็นท่าทุกครั้งเลย
ถ้าเกิดเราเผื่อใจได้ซักครึ่งนึงก็คงจะดี ถ้าไม่ต้องมีความรู้สึกมากมายขนาดนี้ก็คงไม่แย่ขนาดนี้
การได้รับคำพูดดีๆจากคนมากมายเป็นเรื่องที่ดีมากๆในชีวิต แต่เราดันให้คำนั้นกับตัวเองไม่ได้ซักที
ถ้าเกิดว่าความรู้สึกถูกแช่แข็งไว้ซักหนึ่งวันก็ยังดี การไม่มีความรู้สึกมันจะดีกว่ามั้ยนะ ถ้าเป็นแบบนั้น โลกในทุกวันนี้จะเป็นแบบไหน ถ้าเกิดว่าเราหยุดคาดหวังแล้วมาปลอบตัวเองบ้างมันก็คงจะดี หรือไม่ก็
" ถ้าโลกนี้มียารักษาอาการใจสลายขายตามร้านขายยาทั่วไป เราก็จะไม่เสียใจมากขนาดนี้ "
ถึงฉันผู้ที่สับสนและเริ่มคิดว่าตัวเองใกล้เวลาที่จะล้มเหลวเต็มที แกเก่งมากๆแล้วนะ เก่งมากๆที่สามารถผ่านช่วงเวลายากๆในทุกวันไปได้ เชื่อว่าทุกๆความผิดหวังมันกำลังทำให้แกเติบโตขึ้นนะ ซักวันนึงแกจะหาความสุขของแกได้ ชีวิตมันอาจจะยากกว่าคนอื่นไปบ้าง สุดท้ายแล้วเราก็ต้องเป็นใครคนนึงที่มีหน้าที่บางอย่างอยู่ในโลกเนี่ยแหละ " แกจะเติบโตขึ้น " อาจจะผิดแปลกไปจากที่ใจแกคิดบ้าง เพราะว่าคงไม่ใช่ลูกรักพระเจ้าเท่าไหร ได้แต่หวังว่าซักวันมันจะดีขึ้นจริงๆได้ วันนึงแกจะมีความสุขและภูมิใจในตัวเองได้
" เชื่อว่าซักวันนึงโลกจะพยายามเข้าใจแกในแบบที่แกพยายามจะเข้าใจโลกในทุกวันนี้ "
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in