1. เมื่อตอนอายุสัก 10 ขวบ

ปล. เอ่อคุณคะ ไม่มีใครบังคับคุณค่ะ 

2. พ่อบอกเสมอว่า ' การโกหกเป็นสิ่งไม่ดี ' 

ตอนอายุ 9 ขวบ เพื่อนเอาโทรศัพท์ของเล่นมาแอ๊บเนียนว่าเป็นโทรศัพท์จริงๆ และทำท่าทีว่าคุยจริงๆ เพื่อนบอกว่าที่บ้านเป็นคฤหาสน์ มีคนรับใช้บลาๆ 

จนมารู้ทีหลังว่าเพื่อนคนนั้นโกหก เพราะคุณครูดุที่เพื่อนโกหกเลยเถิดว่าเป็นหลานคนใหญ่คนโต 

ในใจตอนนั้นงงงวยมากว่าเพราะเราเองเชื่อว่าโลกนี้ไม่มีใครโกหกกันหรอก(โลกสวยกว่านี้ไม่มีแล้วข่า) ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เห็นว่าเพื่อนจะโกหกไปเพื่ออะไรนี่

3. ข้อห้ามของหอพักนักเรียนประจำคือห้ามนำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากิน มาครอบครองหรืออะไรก็แล้วแต่

และช่วงที่มีโอกาสได้ออกไปนอกหอพักกับทางโรงเรียน นั่นคือโอกาสทองที่จะได้กินมาม่าอย่างสบายใจ

ในใจตอนนั้นอยากกินก็อยากกิน กลัวครูเห็นใจจะขาด เลยตัดสินใจ

...

กิน! (เอ็งจะลีลาทำไมโว้ย) 

แต่คิดแผนในใจเงียบๆโดยการทำทีโน้มน้าวให้เพื่อนไปหลบๆกินหลังต้นไม้ แบบไม่ให้เพื่อนรู้ว่าหลบครูเดี๋ยวเพื่อนด่าว่ากลัวอะไรนักหนาฟะ

ปล. กว่าจะกล้ากินข้างนอกอย่างสบายใจก็ม.4แล้ว โธ่ เอาเข้าจริงพออยู่ข้างนอกใครเขาจะด่าเธอ

4. 'ขับมอ'ไซน์ไม่ยาก รถล้มทีเดียวเท่านั้นแหละ จะขับเป็นเร็วมาก'

เดี๋ยววววววววว ถ้าจะขับเป็นต้องรถล้มด้วยเหรอคะ รถหนักออกปานนั้น ล้มไปก็ตายกันพอดี ไม่เอาแล้วไม่ขับหรอก ถ้าขับแล้วต้องล้มก่อนน่ะ 

ปล.ความเชื่อบ้าบออะไรไม่รู้ จนอายุ 21 เข้าแล้วยังขับไม่เป็นเลย ฮือออ โทษใครได้มั้ยล่ะ ก็ไม่ใช่มั้ยคะ

 

5. พี่ชาย : เนี่ย พี่ๆโตกันซะเปล่า ล้างจานไม่สะอาดเท่าน้องเลย

โอ้โหววว ความรู้สึกเหมือนเราได้รับภาระกิจที่ยิ่งใหญ่เพื่อมวลมนุษยชาติมาก ขยันล้างจานชนิดที่ว่า งานแต่ง งานบวช งานบุญ เป็นแขกก็ยังต้องไปช่วยล้างเชียว นักล้างจานมือฉมังมากกก จนเริ่มรู้สึกว่า ไม่สนุกแล้วโว้ยย ไม่เห็นมีใครชอบล้างจานกันซักคนนี่ โดนพี่หลอกใช้นี่หว่า

เป็นคนซื่อที่ไร้สติในการคิดไตร่ตรอง แล้วดันไปเชื่อด้วยตรรกะที่ว่า โลกนี้คงไม่มีใครโกหก

เด็กหนอเด็ก ...