เวลาที่ได้ดูละครสักเรื่องที่สนุกมาก ๆ ก็จะเจียดเวลาว่างอันน้อยนิดไปติดงมแงมไม่ยอมพลาดสักตอน แล้วไอ้เราดันเอาอารมณ์และความรู้สึกไปอินกับตัวละครหลัก (แน่ล่ะ ละครดีก็งี้)
ถ้าได้อินกับเรื่องที่ตัวละครหลัก ฉลาด เก่ง ไม่กลัวใคร
...ทำไมฉันต้องรู้สึกว่าฉันชนะด้วยนะ ทำไมต้องฟินนน
ถ้าได้อินกับเรื่องที่ตัวละครหลัก อ่อนแอ บอบบาง โดนทำร้ายสารพัด ชีวิตอาภัพเหลือเกิน
...ทำไมฉันต้องรู้สึกหดหู่ด้วยเนี้ย แม่คะ หนูสงสารเค้าาา .คร่ำครวญ. (แม่ : สงสารตัวเองก่อนมั้ยลูกกก )
ถ้าได้อินกับเรื่องที่ตัวละครหลัก ทะเลาะกับพระเอก หรือเข้าใจผิดอะไรกันเพราะตัวร้าย
...ทำไมฉันต้องรู้สึกงอน งอน งอนนนนน /ล้มโต๊ะ
เอาเป็นว่ามนุษย์ผู้อินจัดชนิดที่ว่าถึงเวลาที่ควรหอบสังขารไปอ่านหนังสือสอบแต่ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย มัวแต่อินกับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องตัวเองทั้งนั้นนะคะลูกก(ไม่ดูได้มั้ยล่ะ ก็ไม่ได้ปะ เออ นั้นแหละ)
ถ้าเจอเรื่องแฮปปี้ก็ดีกับใจไป แต่ถ้าเจอเรื่องดราม่าเมื่อไหร่ ... ขอทิชชู่ 1 กล่องใหญ่ด้วยนะคะแม่ ฮืออ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in