หลายครั้งเราพยายามที่จะให้อภัย แต่วันนี้เราต้องพูดคำว่า Never again พอกันที เราไม่มีอะไรจะให้คุณอีกต่อไปแล้ว รวมถึงความสัมพันธ์ต่างๆ ที่เราสร้างมาด้วยกัน

ครั้งแรก 

เราเป็นหนึ่งในคนที่คุมการเก็บเงินค่าหนังสือวิชาหนึ่งในรุ่นที่มันต้องจ่ายพร้อมกับเงินรุ่น คุณบอกเราว่าคุณมีเงินพอแค่ค่าหนังสือขอจ่ายแค่ค่าหนังสือได้หรือไม่ เราบอกไปว่ามันเป็นกฏทุกคนเขาก็จ่ายครบกัน แล้วเราได้ประกาศไปล่วงหน้าเป็นเวลาหนึ่งเดือนก่อนที่จะมีการเก็บเงินครั้งนี้ รวมถึงการย้ำเตือนรายอาทิตย์ คุณไม่สนใจ คุณกระชากหนังสือเล่มนั้นไปจากเพื่อนที่ทำหน้าที่แจกหนังสือ โดยที่ไม่จ่ายเงินแม้แต่บาทเดียวแล้วเดินจากไป

เพราะเป็นหนังสือที่ต้องอ่านสอบในอาทิตย์หน้า เพื่อนหลายคนเริ่มประท้วง บอกว่าทำไมคุณที่เป็นเพื่อนเราถึงได้หนังสือโดยไม่จ่ายเงิน ทั้งๆ ที่เราเก็บเงินคนอื่นอย่างเข้มงวด เขาต่อว่าว่าเราไม่ยุติธรรม

คนที่โดนทำร้ายคือเรา ส่วนคนที่ทำร้ายเราคือคุณ

เราหงุดหงิดมาก

ทำไมกันนะ ในเมื่อคนอื่นทำตามกฏได้ ทำไมคุณถึงทำไม่ได้ หรือแค่เพราะเราเป็นเพื่อนคุณ แต่สำหรับเราการที่เราเป็นหัวหน้างานในครั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณมีอภิสิทธิ์เหนือใคร แล้วเราก็ไม่ได้ให้สิทธิ์นั้นแก่คุณด้วย แต่คุณทำ

เราถูกคุณทำร้ายจิตใจครั้งที่หนึ่ง

เวลาผ่านมาสักพัก เราพยายามลืมเลือนความเสียใจในครั้งนั้น เพราะคุณมาขอโทษเราทั้งน้ำตา แม้ว่าคุณจะทำตามคำบอกของคนอื่นก็ตาม เราจะพยายามมองข้ามมันไป

แต่คุณก็ทำร้ายเราเป็นครั้งที่สอง

คุณบอกเราว่าต้องกลับไปทำธุระเรื่องหอในวันที่เราต้องหอบเสื้อผ้าออกไปนอนหอเพื่อนคนอื่นเพื่อทำรายงาน รายงานกลุ่มที่คุณก็อยู่ด้วย คุณบอกว่าคุณจะตามมา 

เราเชื่อคุณ

แต่สุดท้ายคุณก็ไม่มา

คุณส่งมาเพียงข้อความว่า

แล้วหายเข้ากลีบเมฆไป แค่เพราะคำว่า  เออ ช่างมันไปเถอะ ทำให้เพื่อนในกลุ่มยอมทำงานกันเองโดยไม่มีคุณจนเกือบเช้า งานทุกอย่างเสร็จ พวกเราได้นอนเพียงสองชั่วโมง ก่อนที่จะต้องมาเรียนในเช้าวันใหม่ สมองเราหนักอึ้ง สุดท้ายเราก็เสียเวลาสี่คาบนั้นไปกับการสัปหงกด้วยความง่วง

แต่กลับพบความจริงว่า ที่คุณหายไป คุณไปแกะเทปวิชาที่จะมีสอบในอาทิตย์หน้าโดยที่คุณเป็นคนหลุดปากออกมาเอง เวลากว่าแปดชั่วโมงที่เรานั่งทำงานกันตั้งแต่เย็นจยถึงเช้าของอีกวันที่เราและเพื่อนทุ่มเทไป แต่คุณกลับเอามันไปอ่านหนังสือในวิชาที่ทุกคนก็ต้องอ่าน ต้องสอบเหมือนกัน ด้วยข้ออ้างว่าทำธุระที่จริงๆ คุณใช้เวลาทำมันไม่ถึงชั่วโมง

เราโกรธมาก เราเลือกที่จะเมินและไม่พูดกับคุณอีกเพราะเรากลัวจะระเบิดออกมาตอนที่คุณเดินยิ้มแย้มเข้ามาแล้วพูดว่า

บางทีเราก็คิดว่าที่พูดนั้นมีความจริงใจมั่งไหม งานเสร็จแล้วนี่ ถ้าแค่พูดคำนี้แล้วมีงานส่ง

เราก็ทำได้ เราไม่ตอบอะไรออกไป 

มันเป็นครั้งที่สองและเราทำใจให้อภัยคุณได้ยากมากๆ แต่เราก็พยายามที่จะกลบมันไว้

แต่มันก็มีครั้งที่สาม 

งานที่พวกเราทำถูกอาจารย์ตีกลับมาแก้ไขใหม่ พวกเรานั่งหาข้อมูลคุยปรึกษากัน จนสุดท้ายก็แบ่งงานกันกลับไปทำเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เราร่างบทนำเขียนใส่กระดาษให้คุณเอากลับไปพิมพ์ เพราะงานส่วนเนื้อหาของคุณน้อยสุด คุณต้องหาข้อมูลเพิ่มแค่เรื่องเดียว แม้เพื่อนคนอื่นจะต้องหากันถึงสองหรือสามเรื่องก็ตาม

แต่ในวันที่เรานัดรวมงาน

แค่ได้อ่านข้อความที่คุณส่งมา เราก็รู้แล้วว่าตลอดช่วงวันหยุดที่ผ่านมา คุณไม่แม้แต่จะหาข้อมูลเลย ในไดรฟ์ออนไลน์ไม่มีงานของคุณ และเวลาที่ส่งข้อความมาคือเที่ยงคืน เราเลิกสนใจคุณและตอบกับไปเพียงว่า

เราหวังว่าคุณจะไปหาข้อมูลเพิ่ม แล้ววันนี้คงจะได้ส่งงานจริงๆ จังๆ เสียทีแต่

บทนำที่เราให้คุณพิมพ์กลับมาจากเพื่อนอีกคนส่งมา และในไดร์ฟออนไลน์ยังคงไม่มีงานของคุณ

เราทนไม่ไหว เราบอกเพื่อนในกลุ่มว่า ตัดชื่อคุณออกไปดีไหม งานนี้มีคะแนนมากถึง 5% เท่ากับสามารถให้เกรดในวิชานี้ฟรีๆ 1 เกรด ตั้งแต่วันที่เริ่มทำงานถึงวันนี้คุณไม่ได้ทำอะไรเลย เราไม่โกรธที่คุณหาข้อมูลไม่ได้ แต่เราโกรธที่คุณโยนงานไปให้เพื่อนคนอื่นที่เขาทำงานมาตลอด และมีภาระในการหาข้อมูลที่มากกว่าคุณหลายเท่า เราจะไม่เดาว่าคุณเอาเวลาไปทำอะไร เราเหนื่อยแล้ว แต่เพื่อนๆ ก็ยอมปล่อยมันไปอีกนั่นแหละ เพื่อนบอกเราว่า อย่าใจร้ายนักเลย อย่างไรก็เพื่อนกัน

เพื่อนทุกคนในกลุ่มตัดสินใจทำงานต่อไป แน่นอนชื่อคุณยังอยู่ในกลุ่ม และบนโต๊ะที่พวกเรานั่งทำงานไม่มีร่างของคุณ เหมือนกับข้อมูลส่วนที่ว่างเปล่าในไดร์ฟส่วนของคุณ  ส่วนที่พวกเรากำลังนั่งช่วยกันเติม

เมื่อไรกันนะที่คุณเห็นแก่ตัวขนาดนี้ คุณกลับใช้ความใจดี ความเป็นเพื่อน และเหตุผลเห็นแก่ตัวอีกล้านแปดตักตวงประโยชน์จากเราราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แต่เราขอบอกตรงนี้เลยว่า

คุณจะไม่มีได้อะไรจากเราอีกแล้ว