เคยได้ยินผู้คนพูดอยู่เหมือนกันว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกคือ เงิน

เพราะเงินเป็นทั้งผู้สร้างและผู้ทำลาย

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราใช้เงินที่พ่อแม่หามาอย่างไม่ได้ระวังอะไร เพราะไม่เคยเข้าใจสถานะะทางการเงินของที่บ้าน เราใช้ได้ไม่เคยขาด เรารู้สึกตลอดว่าตัวเองนั้นโชคดี แม้ไม่ได้มีมากแต่ก็มีตลอด มีป๋ากับแม่ที่เรารักและเคารพ และสนับสนุนในทุกด้าน

แต่พอเรียนจบก็เหมือนถูกปุกให้ตื่นจากฝัน

"บ้านเรามีหนี้นะ หนูจะช่วยป๋าใช่ไหม"

"ถ้าไม่ช่วยแล้วจะให้ป๋าทำยังไง"

"ทำไมชอบเอาแต่พูดว่าไม่มีเงิน ไม่อยากช่วยใช่ไหม"

ป๋าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นกับจิตใจดีงามในวันวาน วันนี้กลับทำสีหน้าไม่สบอารมณ์และใช้น้ำเสียงกดดันเรา

เข้าใจว่าจบมามีเงินเดือนสูงกว่าบรรดาพี่น้องทุกคน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงกดดันเราอยู่คนเดียว

"บ้านเรามีหนี้ก็เพราะลูก"

ไม่เคยรู้เลย ว่าภาระที่แท้จริงเป็นเรามาตลอด ทั้งๆ ที่เราเรียนตามสิ่งที่เขาอยากให้เรียน จบมาทำงานที่เขาอยากให้ทำ แต่พอวันนี้กลับมาบอกกันว่าเป็นเพราะสิ่งที่เราตัดสินใจเลือกนั่นแหละที่มีปัญหา

ทำไมถึงเป็นเราที่ผิดนะ

หลังจากถามตัวเองซ้ำๆ จนทนไม่ไหว เราตัดสินใจเดินออกมาจาก 'บ้าน'

เศร้านะ แต่บางทีถ้าห่างกันบ้างอะไรคงดีขึ้น

เราที่ท้อใจกับสิ่งที่ป๋าพยายามกดดันมาตลอดหลายเดือนตัดสินใจปรึกษาแม่ แต่มันลงเอยที่ทั้งสองคนทะเลาะกันเพราะเรา

ตัดสินใจผิดอีกแล้ว

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นนะลูก ค่อยๆ ช่วยกัน"

แล้วมันเมื่อไรล่ะ ไม่ช่วยได้ไหม

ทำได้แค่คิดเพียงในใจ เงินที่หามาได้ทั้งหมดไม่เคยได้ใช้เอง แต่พอซื้อของจำเป็นป๋ากลับตำหนิว่า

"ซื้ออะไรอีกแล้ว ใช้เงินระวังๆ หน่อย"

อยากจะกรีดร้องอัดหน้าป๋าสักที ทำไมเงินที่เราหามาเองเราไม่มีสิทธิ์ใช้ หรือมันคือเวรกรรมที่เราใช้เงินป๋ามาตลอดชีวิต แต่ทำไมเวรกรรมถึงเป็นที่เราคนเดียว พี่น้องเราคนอื่นๆ ไม่เห็นต้องมาแบกรับความทรมาณนี้เหมือนเรา

ทำไมเป็นเราอีกแล้ว

เบื่อที่ป๋าเอาแต่พูดเรื่องเงิน เบื่อที่แม่เอาแต่ปลอบแล้วสุดท้ายก็จบว่า

"ช่วยๆ ป๋าเขาหน่อย"

อยากจะถามกลับว่าที่ผ่านมาไม่ช่วยตรงไหน แต่เหนื่อยล้าเกินกว่าที่จะพูด

ไม่เคยขอร้องให้ทำให้เราเกิดมาเลย ทำไมสุดท้ายมาคาดหวังให้เราทำอะไรให้อยู่คนเดียว เหนื่อยแล้วนะ

เมื่อไรเรื่องพวกนี้จะจบ

ต่อให้หนีมาสุดท้ายทุกครั้งที่กลับไปเยี่ยมที่บ้านสิ่งเดิมๆ ก็ยังเกิดอยู่ดี

อยากจบแล้ว

เหนื่อย

ชีวิตยากเกินไป ตัดสินใจอะไรก็ผิดไปหมด พอเก็บเศษซากความผิดหวังมาประกอบด้วยตัวเองพอจะมีกำลงใจขึ้นมาบ้าง ทำไมต้องมากดดันกันซ้ำๆ จนเหนื่อยแบบนี้อีกแล้ว

ทำไม มันยากขนาดนี้

ไม่เข้าใจเลย