เรื่องมันเริ่มมาจากตอนเด็กๆ เราชอบกินชอคโกแลตมาก แบบมากๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง คุณครูของเราเขาต้องย้ายโรงเรียน เขาเลยเอาชอคโกแลตมาแจกเด็กๆ ทุกคนเพื่อเป็นการอำลา แต่ใครจะไปคิดว่ามันหมายถึงการบอกลาการกินโชคโกแลตของเราด้วย

ชอคโกแลตบอลหนึ่งลูกที่รสชาติก็อร่อยเหมือนเดิม แหงล่ะ ขึ้นชื่อว่าชอคโกแลต ไม่มีคำว่าไม่อร่อยอยู่แล้ว ทันทีที่กินเข้าไป อยู่ๆ หัวเราก็หนักอึ้งเหมือนโดนใครมากด มึนงงไปหมด เราปวดหัวจนต้องฟุบลงไปกับโต๊ะเรียน ปวดหนักจนทรมาณ จะบอกว่าปวดเหมือนหัวจะระเบิดก็คงไม่เกินไป สุดท้ายเราก็อ้วกออกมาจนต้องไปนอนห้องพยาบาลทั้งวัน แล้วใช้ชีวิตแบบสะลึมสะลือต่อๆ กันไปอีกสามวัน

เหมือนโลกทั้งใบพังทลายเราไม่สามารถกินมันได้อีกต่อไป อาจจะมาจากผลทางใจด้วยส่วนหนึ่ง เรากลัวการกินชอคโกแลตไปเลย บางคนอาจจะคิดว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี้ แค่ชอคโกแกลตเอง เราจะบอกว่า ถ้าคุณลองสังเกตดีๆ ขนมหรือของหวานครึ่งโลกก็เป็นรสชอคโกแลตหมด นั่นหมายความว่า ไม่ใช่แค่คุณจะไม่ได้ทานชอคโกแลต แต่มันหมายถึงขนมอีกล้านอย่างที่คุณไม่สามารถกินได้

เราทรมาณกับการอดขนมมาหกปี สุดท้ายเราก็ตัดสินใจลองกินชอคโกแลตดูอีกครั้ง ครั้งแรกที่ลอง เราไมอยากจะเชื่อว่าแค่ได้ดมกลิ่นเราก็มึนหัวแล้ว สุดท้ายเราก็ยกชอคโกแลตชิ้นนั้นให้คนอื่นไป ความพยายามครั้งที่สอง เราลองขนมที่มีเปอร์เซ็นต์ชอคโกแลตแบบที่น้อยมากๆๆๆๆๆ อืม มันก็กินได้นะ แต่ก็แอบมึนนิดหน่อย เราดีใจที่อย่างน้อยเราก็ไม่อ้วกออกมา เราค่อยๆ พยายามกินมาเรื่อยๆ จนตอนนี้เราสามารถกินนมรสชอคโกแลตได้โดยไม่อ้วก หรือต้องนอนพักไปเป็นวันๆ เหมือนที่ผ่านมา

อ่านมาถึงตรงนี้คุณอาจจะสงสัยว่า แล้วมาเล่าให้ฟังทำไม?

ไม่มีอะไรหรอก เราแค่คิดว่า อืมทำไมกับของที่รู้ว่ากินแล้วอาจจะตายได้เนี่ยเราถึงได้พยายามกับมันนัก ในขณะที่แตงกวา  ของที่เราแค่ไม่ชอบแต่ไม่ได้ทำให้ตายเราถึงไม่กินมัน 

เราเกลียดแตงกวามากชนิดที่ว่าแค่ได้กลิ่นเราก็จะไม่ยุ่งกับมันเลยล่ะ ขนาดแตงกวาที่อยู่ในซูชิเรายังตะเอาออกเลย ดีที่เอาออกแล้วกลิ่นมันไม่ได้แรเท่าไร แต่เราไม่ได้แพ้แตงกวานะ กินแล้วไม่ได้มีผลกระทบใดใดต่อร่างกาย เราแค่ไม่คิดจะกินมันเพราะเราไม่ชอบ แค่นั้นแหละ

อ่อ แตงกวาอย่างเดียวที่เรากินคือที่มันอยู่ในอาจาดสำหรับกินพร้อมหมูสะเต๊ะ เรายอมรับว่ามันกรอบอร่อยดี และมันไม่มีกลิ่นอันนี้สำคััญมาก แม่เราเคยพยายามที่จะสับแตงกวาเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วใส่ลงไปในไส้ของไข่ยัดไส้ แม่คิดว่าแค่เราไม่เห็นเราก็จะกินมันได้ แต่ร่างกายเราเหมือนมีเรดาร์ไว้ตรวจจับแตงกวา 5555 แค่เราเอาช้อนเข้าปาก สัญญาณเตือนก็กรีดร้องออกมาแล้ว กลิ่นของมันแม้เพียงเล็กน้อยเราก็จำได้ สุดท้ายมิชชั่นบังคับให้กินแตงกวาของแม่เราก็เฟลไป

นั่นแหละ

มนุษย์เราบางทีก็ทำแต่เรื่องแปลกๆ พยามยามในเรื่องที่ไม่ควรพยายาม และมองข้ามสิ่งที่สามารถทำได้แค่เพราะไม่ชอบมัน