ตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอก

.

.

.

เหตุการณ์แบบนี้มักเกิดขึ้นเสมอ

เพื่อนสนิท

"แกทำอันนี้ไปนะ"

"อ้าว เรายังทำอันนี้ไม่เสร็จเลย แกว่างอยู่ทำไมไม่ทำอ่า"

"ขี้เกียจว่ะ ฝากด้วยนะ"

ในขณะที่เพื่อนที่พึ่งรู้จัก

"เดี๋ยวเราทำตรงนี้ให้นะ จะได้เสร็จเร็วๆ"

หลายครั้งเราก็คิดว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ ทำไมเป็นเพื่อนกันถึงไม่ช่วยกัน จนได้บทสรุปว่า

เพราะเป็นเพื่อนสนิท ระยะห่าง กับ ความเกรงใจ มันไม่มี

หรือเหตุการณ์แบบนี้

เพื่อนสนิท

"เห้ยย ฝากด้วยนะ เราต้องไปทำงานอีกงานหนึ่งว่ะ"

"เราก็ต้องไปทำเหมือนกัน เลื่อนไปก่อนแล้วรีบทำงานนี้ให้เสร็จ ไม่ได้หรือ ทุกคนมากันหมดแล้วนะ"

"เออๆ ฝากด้วยต้องไปแล้ว"

ในขณะที่เพื่อนที่พึ่งรู้จัก (สมมติว่าชื่อ X)

"X ไม่มาตามนัดว่ะ"

"เออ ช่างเถอะ จะได้รู้ไว้ว่าเป็นคนแบบนี้"

ทั้งๆ ที่ทั้งเพื่อนสนิทและ X ก็โดดงานเหมือนกัน เรากลับรู้สึกโกรธเพื่อนสนิทมากกว่า เพราะสนิท พอเสียความรู้สึกมันจะรู้สึกเป็นสองเท่าเสมอ

ทำไมต้องไปทำงานอื่นก่อนงานนี้มันไม่สำคัญหรือ

เป็นเพื่อนกันทำไมไม่ช่วยกัน

ทำไมทำกับเราแบบนี้

แล้วทำไมเราถึงไม่กล้าที่จะเถียงหรือต่อว่าออกไป

เพราะเราแคร์เขาไง

แล้วเราก็กลับมานั่งคิดอีกว่าเขาแคร์เราหรือเปล่า?

ความคิดมากมายกับเหตุผลร้อยแปดบวกกับเรื่องของความรู้สึกไปอีกร้อยคะแนน รวมๆ แล้วคะแนนความไม่พอใจของเราพุ่งทะลุความสัมพันธ์ที่เคยดีไปไกล

ก็นั่นแหละ

สุดท้ายก็ทะเลาะกัน

.

.

.

ตอนนี้เราเชื่อสนิทใจ

เพื่อนกันอย่าทำงานด้วยกันคงจะดีกว่า