Day 18 : Bed Sheet (เล่นไม่รู้เรื่อง) | #Novelber

Author : Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant

“ตื่นได้แล้ว จะนอนไปถึงไหนกัน” ผมดึงผ้าปูที่นอนที่คลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาออก เหลือไว้เพียงแค่ส่วนบน

“ฮืม..ขอนอนต่ออีกหน่อยสิ วันนี้วันหยุดหน่า...” มือบางฉุดยื้อผ้าผืนหนามากอดแน่น

“สายแล้ว จะสิบโมงแล้ว อย่าลืมสิว่าวันนี้คุณต้องออกไปข้างนอกกับผม”

“ผมบอกอย่างนั้นด้วยเหรอ..” คุณโผล่หน้าออกมาจากผ้าผืนหนา และหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงมาดูเวลา คุณหยีตาและมองผมด้วยใบหน้าบูดๆ “สิบโมงที่ไหนกัน นี่มันเพิ่งแปดโมง”

“คุณน่ะอาบน้ำช้า เร็วเข้า ลุกขึ้น!” ผมใช้แรงดึงผ้าปูที่นอนที่ปิดเรือนร่างของคุณออกทีเดียว จนมันไปกองอยู่ที่พื้น “หรือจะให้ผมอาบให้ หื้ม”

“ขออีกครึ่งชั่วโมง” คุณกลิ้งหลุนๆไปที่ปลายเตียง และทิ้งตัวเองตกลงบนกองผ้าห่มที่อยู่บนพื้น

“ตกลงไม่ไปจริงๆใช่ไหม” ผมเดินเข้าไปหา แล้วย่อตัวลงข้างหน้าคุณ

“งือ..” คุณครางงืมงำอยู่ในลำคอแต่ก็ยังคงนอนนิ่งๆแบบนั้นอยู่เหมือนเดิม

ผมตัดสินใจพรากผ้าปูที่นอนที่คุณกอดอยู่ออกมาแล้วปูราบไปกับพื้นเตียง

มองดูคุณที่ยังคงนอนขดเป็นกิ้งกืออยู่ที่เดิม ผมเดินกลับไปหาคุณอีกครั้งแล้วช้อนตัวคุณขึ้นมา

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!?” คุณเริ่มโวยวาย ดิ้นพล่านบนแขนของผม

“จัดการกับคนดื้อ” ผมกัดฟันไปด้วยพูดไปด้วยเพราะคุณค่อนข้างแรงเยอะ ถึงแม้ว่าจะตัวเล็กกว่าผมอยู่มากก็ตาม– ผมวางคุณลงบนผ้าปูที่นอนที่ปูอยู่บนเตียง จากนั้นก็ม้วนคุณเข้ากับผ้าผืนนั้น

“ไอบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ อ้าก!” คุณร้องโวยวายไม่เป็นภาษา

“จะไปอาบน้ำได้หรือยัง” ผมดึงชายผ้าปูที่นอนอีกด้านทำให้มันรัดตัวเขาแน่นขึ้น

“ไม่!” คุณปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ก็ยังดิ้นไปมา มีบางครั้งที่คุณกระทุ้งปลายเท้าเข้าที่ลำตัวของผม นี่ขนาดแขนขาใช้งานไม่ได้นะ

“งั้นเหรอ” ผมเลิกคิ้วขึ้นอีกข้าง มองหน้าเขาที่ตอนนี้เริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาเพราะความเหนื่อย ทรงผมของเขาที่ยุ่งเหยิงอยู่แล้วดันยุ่งเหยิงกว่าเดิมอีก

เขาหยุดดิ้นและมองผม

“ทำไม จะทำอะไร” เขาถามผมพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ทำแบบนี้ไง” ผมยืนขึ้นบนเตียง (พระเจ้า หัวผมแทบชนเพดาน) ผมหันหลังและทิ้งตัวลงบนตัวของคุณ

“อั้ก!” คุณงอตัวทันทีที่ผมทับคุณ “พอ..แล้ว..ยอมแล้ว” คุณพูดแทบจะไม่เป็นประโยค

“ทำไมยอมง่ายจังล่ะคราวนี้ หื้ม” ผมหัวเราะลั่นแต่ยังคงหมุนทับคุณไปเรื่อยๆเหมือนเครื่องบดปลาหมึก

“จุกจะตายอยู่แล้ว..หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เหมือนคุณจะหน้าถอดสีแล้ว ผมเลยหยุดตามคำบอกของคุณ พลิกตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิข้างๆคุณ

“อาบน้ำได้แล้ว..คุณต้องไปธุระเป็นเพื่อนผมนะ เดี๋ยวต้องไปซื้อของเข้าบ้านอีก” ผมยอมพูดกับเขาดีๆ ใช้ปลายนิ้วเขี่ยๆแก้มของเขาเบาๆ

“รู้แล้ว” ดูคุณเริ่มอารมณ์เสียแล้วสิ– ผมคิดว่างั้นนะ

“มา เดี๋ยวไปส่งที่ห้องน้ำ” ผมไม่รอให้เขาพูดอะไร เพราะถ้ารอผมต้องโดนด่าแน่ๆ

ผมช้อนตัวเขาขึ้นมาทั้งผ้าปูที่นอนที่พันรอบตัว (แต่ทะนุถนอมขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า)

“ปล่อย ผมเดินเองได้” คุณพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆนั่นทำให้ผมแอบรู้สึกขนลุกซู่ แต่ผมจะใจดีสู้เสือ

“พูดมากหน่า..” ผมกดจูบลงบนริมฝีปากคุณเบาๆแล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

แน่นอนว่าคนอย่างผมไม่หยุดที่หน้าห้องน้ำหรอก

.

..

...

ผมก็วางเขาไว้ที่อ่างอาบน้ำน่ะสิ แล้วรีบลงมาทำอาหารเช้าให้เขายังไงล่ะ รอใครตัดริบบิ้น