Day 11 : Diary (บันทึกถึงคุณ) | #novelber

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant

Rating : No Rate

(#NowListening : รักเธอเหลือเกิน - Bedroom Audio)

11st Sept, 2016

บันทึกถึงคุณ

วันนี้ผมฝันถึงคุณอีกแล้ว เหมือนทุกๆวันที่ผมเคยฝันถึง ..

ในฝันผมเห็นคุณนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟร้านโปรดของเรา นั่งอยู่ที่เดิมที่ประจำของคุณ..

ฝันเหมือนวันนี้ของอาทิตย์ที่แล้ว ..

คุณยังคงนั่งตรงนั้น..และผมยังคงยืนอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ รอพนักงานหนุ่มที่กำลังบดเม็ดกาแฟอยู่กับเครื่องบดกาแฟนั่น

กลิ่นหอมของกาแฟเข้มๆกระทบน้ำร้อนอุณหภูมิปะทุปรอทลอยตลบอบอวนไปทั่วร้านกาแฟ– ถึงมันจะเป็นร้านที่ไม่ใหญ่นัก แต่ก็ดูอบอุ่นดี

ในฝัน..ผมและคุณสนิทกันกับน้องพนักงานเหมือนในชีวิตจริงของเรา เรามักจะถามไถ่ชีวิตประจำวันกันเสมอ ด้วยความที่เราสนิทกันผมจึงได้ส่วนลดอยู่บ่อยๆ นั่นคือข้อดี

และเมื่อคืนในฝัน..ผมเป็นเวรที่ต้องลุกไปยกกาแฟ เพราะคุณบอกกับผมว่าอาทิตย์ที่แล้วคุณเป็นคนไปยกมาแล้ว อาทิตย์นี้เลยต้องเป็นเวรของผม

ผมยืนพิงโต๊ะเคาท์เตอร์อยู่ โดยที่คุณกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดของคุณรออยู่ที่โต๊ะ

น้องพนักงานวางถ้วยกาแฟสองถ้วยไว้บนเคาท์เตอร์ที่ผมยืนพิงอยู่..ผมยิ้มให้กับเขาและบอกว่าขอบคุณ

ผมยกถ้วยกาแฟสองถ้วยนั้นเดินไปหาคุณและวางมันไว้บนโต๊ะข้างหน้าคุณ

แต่คุณยังคงยกหนังสือขึ้นมาอ่าน

ผมวางถ้วยกาแฟไว้และนั่งลงตรงข้ามกับคุณ

“เมื่อคืนเหนื่อยมากเลย” ผมเริ่มบทสนทนา

“คนไข้เยอะเหรอ” สายตาคุณยังคงจ้องมองอยู่ที่หนังสือเล่มนั้น

ต่างกันที่สายตาของผมยังคงจับจ้องอยู่ที่คุณ “อืม..เยอะมากๆเลยล่ะ เมื่อตอนตีหนึ่งครึ่งมีอุบัติเหตุ..แต่ตอนนี้เคลียร์คนไข้เรียบร้อยแล้ว” –ผมยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ

“เคสหนักสุดเป็นยังไงบ้าง” คุณเอื้อมมือมาหยิบถ้วยกาแฟที่วางอยู่ข้างหน้าตัวเองและจิบบ้าง แต่มืออีกข้างหนึ่งของคุณก็ยังคงถือหนังสือไว้อย่างนั้น

“เคสหนักสุดคงยกให้คนไข้ที่กระจกบาดโดนเส้นเลือดใหญ่– แล้วผมดันเป็นหมอใหญ่สุดด้วย นัวกันอยู่กับเลือดเกือบสามชั่วโมงในห้องผ่าตัด” ผมวางถ้วยกาแฟไว้ข้างหน้าแล้วขยับแว่นตาของตัวเอง “นี่ถ้าเห็นเลือดอีกรอบผมต้องอ้วกแน่ๆ”

“นี่..เป็นหมอมากี่ปีแล้วทำไมถึงไม่ชินสักที” คุณหัวเราะเบาๆแล้วพับหัวมุมกระดาษลงเพื่อทำสัญลักษณ์ของหน้าล่าสุดที่คุณอ่านไว้และในที่สุดคุณก็ปิดหนังสือลง

คุณวางมันไว้กับที่วางแขนของโซฟาที่คุณนั่งอยู่

“จะกี่ปีมันก็ไม่ชินหรอก พูดเหมือนคุณชอบมันนักแหละ” ผมแหยหน้าแล้วยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้ง

“อย่างน้อยผมก็ไม่กลัวเลือดเหมือนใครบางคนนะ” คุณยิ้มพร้อมกับยักไหล่

“แต่ตอนนี้ผมชินแล้ว” ถึงมันจะไม่เชิงเป็นความจริงแต่ผมก็ยังคงเถียงกลับ “แล้วคุณเถอะ ตอนผมไม่อยู่ ทำอะไรบ้างล่ะ”

“ตีหนึ่งครึ่งผมซักผ้าอยู่มั้ง” คุณเสมองไปทางอื่นและยกถ้วยกาแฟที่อยู่ในมือขึ้นมาจิบ

ผมยกกาแฟขึ้นดื่มเป็นครั้งสุดท้ายและวางถ้วยลงบนโต๊ะ “ไม่แดกดันสักวันจะได้ไหม”

“ได้สิ แต่มันจะทำให้ผมนอนไม่หลับ” คุณยิ้มอีกแล้ว– ยิ้มของคุณมันทำให้ใจของผมสั่นไหวยิ่งกว่ากาแฟที่เพิ่งดื่มไปเสียอีก

“พูดเหมือนเมื่อคืนไม่ได้นอนเป็นตายอยู่บนเตียง”

“ทำมาเป็นรู้ดี..” คุณมองผมลอดผ่านแว่นนั่น “ผมคงนอนหลับสบายเลยมั้ง ตอนคุณเดินออกจากห้องไป”

ผมเงียบ

“เป็นห่วง..กลัวเป็นอะไรไประหว่างทาง” … “อยากรู้ว่าโอเคไหม แต่ไม่กล้าโทรไปหา..กลัวรบกวน”

อ่า..อยู่ดีๆก็รู้สึกจุกที่คอ “...ก็อยู่ตรงนี้แล้ว สบายดี ไม่ต้องห่วง” ผมยิ้มแหย รู้สึกผิดขึ้นมาตะหงิดๆ

“อืม..รู้แล้ว คุณน่ะดูเหมือนคนตายแต่ยังไงก็ไม่ตายอยู่ดี” คุณชี้หน้าผม “ดูขอบตานั่นสิ..ดำยังกะบล็อคตามา”

ผมตีมือคุณแต่คุณดันชักมือกลับทัน..

..และหลังจากนั้นผมก็ตื่น

น่าเสียดายที่ตอนผมตื่นขึ้นมา ไม่ได้เห็นหน้าคุณเป็นคนแรกอย่างที่เคยเป็น..

..อยากได้ยินเสียงคุณเป็นเสียงแรกของทุกๆวันอีกครั้งจัง– คงเป็นเช้าที่ดีเลยล่ะ

ภาพของคุณในฝันของผมนั้น..มันยังคงอยู่

คุณกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดของคุณเหมือนทุกครั้งที่คุณเคยทำ

คุณรู้ว่ากาแฟมันร้อน

คุณเลยจิบมันทีละนิด

แต่คุณก็ยังคงถือถ้วยกาแฟค้างไว้อย่างนั้น

คุณไม่ได้หันมามองที่ผม

แต่คุณกลับยิ้มทุกครั้งที่รู้ว่าผมกำลังมองคุณอยู่

คุณไม่ได้พูดอะไร

เพียงแค่สบตาผมทุกครั้งที่ผมเริ่มบทสนทนา

ผมมองเห็นคุณนั่งอยู่ตรงนั้น ตรงข้ามกับผม

นั่งฟังเรื่องราวชีวิตวุ่นวายของผมพร้อมกับหัวเราะออกมา

'ขอบคุณนะที่รับฟัง'

ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิตให้คุณฟัง

แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือผมชอบเวลาที่คุณยิ้ม..ยิ้มให้ผมแบบนี้ให้ทุกๆวันของเรา

‘อยากเห็นยิ้มของคุณอีกจัง’