Title : The story of neighbor

Fandom : Detroit Become Human

Markus x Simon

** Human AU **

------------------------------------------------------

เราแค่ทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

นั่นคือสิ่งที่ไซม่อน เลิฟเวอร์คอยบอกตัวเองเสมอมา

หลังจากเมื่อวานที่ไซม่อนนัดมาร์คัสไปทานมื้อเที่ยงของวันถัดไปก็ดันเกิดเหตุที่เขาต้องแคนเซิลอีกคนซะก่อนด้วยสาเหตุว่า

เจ้ากรรมนายเวรดีเด่น : เลื่อนเดดไลน์งานเร็วขึ้นนะ

แค่ข้อความเดียวแต่สั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ

นั่นแหละสาเหตุที่ทำให้เขาต้องไปขอโทษขอโพยคุณเพื่อนบ้านและนัดชวนนัดวันอื่นไปอีกทีก่อนที่เขาจะกลับไปปั่นงานแบบไฟลุก หัวฟูุทันส่งก่อนเดดไลน์พอดี

ถ้าคราวหน้าเป็นแบบนี้อีกจะลาออกแล้วนะ! แต่ถ้าออกแล้วนายจะเอาอะไรกินล่ะ ไซม่อน...

ได้แต่ถอนหายใจและตบตีกับตัวเองบนเตียงที่นอนยิงยาวมาตั้งแต่เมื่อคืนที่ส่งงานจนกระทั่งใกล้เที่ยงของวันที่17 เขายังไม่ลุกขึ้นมาอาบน้ำหรือไปหาอะไรกินเลยแม้แต่มื้อเดียว เหนื่อยเกินไป หายใจยังเหนื่อยเลย

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดึงความสนใจจากคนนอนเปื่อยบนเตียงได้เป็นอย่างดี เขาค่อยๆขุดร่างขึ้นมาเดินเตาะแตะไปเปิดประตูโดนไม่ส่องตาแมวดูเลยว่าใครกันที่เป็นคนมารบกวนเวลาเปื่อยใกล้เละของตน

"เอ่อ.... สวัสดีครับ ผม... มากวนคุณรึเปล่า"  พอเปิดประตูไปก็เจอกับคนที่ไม่ได้เจอหน้ามาหลายวัน(ความจริงเขาก็ไม่ได้เจอหน้าทุกคนนั่นแหละ)อย่างมาร์คัสมายืนอยู่หน้าห้องตัวเอง

"ไม่ ไม่เลย"  เขาส่ายหัวไปมาจนผมสีทองสว่างนั้นปลิวไปตามแรง

"วันนี้คุณนัดผมไปกินข้าวเที่ยงด้วยน่ะครับ พอจะจำได้รึเปล่า"  

สิ้นประโยคของเพื่อนบ้าน ไซม่อนก็เข้าสู้มิติลี้ลับของตัวเอง ในหัวคิดทบทวนวนไปมาว่าตัวเองไปนัดไปสัญญาไว้ตอนไหนก่อนจะสะดุ้งแรงจนคนตรงหน้าตกใจไปด้วยเมื่อตัวเองนึกออกแล้วนัดมาร์คัสไว้จริงๆด้วย

"จำได้แล้วๆ ขอโทษทีพอดีฉันทำงานหนักไปหน่อย"

"ถ้างั้นเลื่อนไปก่อนก็ได้ครั..."

"ไม่ได้ๆ วันนี้แหละเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน อา..จะเข้ามานั่งรอในนี้มั้ย"  ตอนนี้เขาต้องดูลุกรี้ลุกรนมากเลยแน่ๆ ไม่เท่เลยไซม่อน!

"ไม่เป็นไร ผมรออยู่ข้างนอกนี่แหละ"

"โอเค ขอสิบนาที"  นัดแนะเสร็จเขาก็รีบปิดประตู รีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จในสิบนาทีตามที่พูดไว้

ให้ตายสิไซม่อน นายเป็นคนนัดแล้วนายก็ลืมเนี่ยนะ!!

"โอเค เสร็จแล้ว ไปกัน!"  เปิดและปิดประตูด้วยความเร็วต่างจากมาร์คัสที่ดูสบายๆไม่ได้รีบร้อนไปกับเขาเลยซักนิด

"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ครับ รอแค่แป๊บเดียวเอง"  คำพูดของมาร์คัสช่วยดึงสติที่หลุดไปอันโดรเมด้าของไซม่อนให้กลับมาปกติ เขาเลิกทำตัวเหมือนผีบ้าและกลับมาเป็นคนปกติเหมือนเดิม

"ว่าแต่เราจะไปร้านไหนกันหรอครับ"  อีกคนเป็นฝ่ายเอ่ยถามขณะที่เราเดินลงบันไดลงมาเรื่อยๆจนถึงชั้นล่างสุด

"ร้านโปรดฉันน่ะ ว่าแต่นายไม่ได้เป็นมังสวิรัติใช่มั้ย"

"ไม่ครับ"

"ดีมาก เพราะร้านนี้มันเด่นเรื่องเบอเกอร์เนื้อ"  เขายิ้มภูมิใจนำเสนอร้านประจำของเขาเป็นอย่างมากแล้วเดินนำหน้าคนเด็กกว่าไปร้านดังกล่าว ซึ่งเป็นร้านที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มาก ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลและอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ทเม้นท์มากนัก

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทันทีที่ประตูเปิด ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มสองคนที่หน้าตาเหมือนกันรีบหันมาที่หน้าประตูพร้อมกับเอ่ยต้อนรับอย่างขยันขันแข็ง

"ยินดีต้อนรับครับ!"  การประสานเสียงของสองฝาแฝดนั่นดังกว่าเสียงคนคุยกันในร้านเสียอีก

"สวัสดีคอนเนอร์ สวัสดีนายด้วยนะไนน์"  ไซม่อนเอ่ยทักสองฝาแฝดนั่นอย่างสนิทสนมต่างกับมาร์คัสที่ยังตกใจกับพลังเสียงต้อนรับไม่หาย คนแก่กว่าพาเพื่อนบ้านเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้ใกล้กระจก ที่ประจำที่โปรดของเขา

"วันนี้เหมือนเดิมรึเปล่าครับ"  

"ขอสองที่เลยนะคอนเนอร์ จะว่าไปผู้หมวดเป็นไงบ้างล่ะ"  ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มแล้วถามในเรื่องที่ตนสงสัยไปด้วยในขณะที่มาร์คัสยังงงอยู่ว่าทำไมคนแก่กว่าแยกฝาแฝดคู่นี้ออกจนกระทั่งเห็นป้ายชื่อที่อก

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่รู้สึกเหมือนเป็นคนวงนอกกี่รอบแล้วนะ..

"ก็เหมือนเดิม... คุณก็รู้นี่"  คอนเนอร์หัวเราะแห้งๆกับคำถามนั้นแล้วจดออเดอร์ลงกระดาษก่อนจะขอตัวไปบริการลูกค้าท่านอื่นต่อ

"นายทำหน้าเหมือนเห็นผีอีกแล้วนะมาร์คัส"

"ช่วยไม่ได้นี่ครับ แถวนี้ผมไม่รู้จักใครเลย"  คำตอบของอีกคนทำเอาทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกับความสงสัยของไซม่อน

"ถ้างั้นนายย้ายมาจากไหนล่ะ ถ้าอยู่มหาลัยดีทรอยจนขึ้นปีสองก็ต้องอยู่แถวๆนี้สิ"  

"แต่ก่อนอยู่บ้านกับพ่อน่ะครับ ท่านประสบอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้ผมก็เลยมักจะอยู่ดูแลท่าน แต่โดนไล่ให้ออกมาใช้ชีวิตตัวเองบ้าง"

"ต่างกับแม่ฉันเลยแฮะ รายนั้นชอบให้ฉันกลับบ้านไปทำงานใกล้บ้านประจำ แต่อยู่แถวนี้สบายกว่าใกล้ที่ทำงานด้วย"  ถึงแม้ว่าเขาจะไปเหยียบตึกที่ทำงานนับครั้งได้ก็ตามเถอะ..

ทั้งสองคุยกันได้ไม่นานคอนเนอร์ก็เอาเบอร์เกอร์จานใหญ่มาวางให้พร้อมกับน้ำสองแก้วพร้อมหลอดกระดาษสีดำสลับขาวดูน่ารัก ไซม่อนบอกขอบคุณพนักงานหนุ่มก่อนจะเริ่มลงมือกินเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่ในมืออย่างมีความสุข

เขายอมอ้วนตายเลยถ้าได้กินเบอร์เกอร์นี่ทุกวัน

"เป็นไง ใช้ได้มั้ย ?"  หลังจากพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองจริงจังตั้งมั่นกับการกินมากจนลืมคนที่ตัวเองพามาด้วยก็ตัดสินใจถามมาร์คัสที่นั่งก้มหน้ากินเงียบพอๆกับเขา

"ไม่ใช่แค่ใช้ได้หรอกครับ นี่มันอร่อยมากเลย!"  อีกคนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับตาสองสีนั่นที่ดูมีประกายวิบวับขึ้นมา ไซม่อนหัวเราะน้อยๆกับปฏิกริยานั่นก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดคราบซอสที่เปื้อนมุมปากอีกคนอยู่

"นายกินเลอะเหมือนน้องชายฉันเลย"  บ่นขิงข่ากัับตัวเองโดยไม่รับรู้เลยว่าคนนั่งตรงข้ามหน้าร้อนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

บางทีมาร์คัสก็สงสัยว่าไซม่อนรู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าตัวเองแอคแทคใจคนอื่นไปกี่รอบแล้ว

หลังจากการกระทำที่ไม่ได้คิดอะไรเลยของไซม่อนทั้งโต๊ะก็เงียบฉี่ไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน ทั้งคู่ต่างถูกรสชาติของเบอร์เกอร์เนื้อดึงดูดเอาไว้จนกินหมดในเลาอันรวดเร็ว ไซม่อนใช้กระดาษทิชชู่เช็ดปากตัวเองก่อนจะเรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้มาร์คัสจ่ายด้วยสาเหตุที่ว่าเขาเป็นผู้ใหญ่นะ คนเด็กกว่าถึง6ปีเลยแย้งอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ระหว่างรอพนักงานเอาเงินทอนมาให้อยู่ดีๆโทรศัพท์มือถือของไซม่อนก็สั่นครืดๆ ในใจเขาภาวนาว่าขอให้ไม่ให้เจ้านายข้อความมาบอกให้แก้งานหรืออะไรก็ตาม

แต่ว่าข้อความที่ได้รับมากลับทำให้เขาคิดถึงเจ้านายขึ้นมา

Chloe : ไซม่อน จอชกลับมาแล้วนะ

คิดถึงเจ้านายมากๆเลยล่ะ

TBC

Bonus

Markus : นอร์ธ

North    : ว่า

Markus : เธอว่าคนที่เปิดดูโทรศัพท์แล้วนิ่งไปนี่เขามีโอกาสจะเป็นอะไรมั้ย หรือว่าเจออะไรสะเทือนขวัญไรงี้

                ฉันควรจะถามเขามั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น

North    : ฉันรู้นะว่าวรทำยังไง

Markus : ยังไงหรอ ?

North    : ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของเขา

Markus : เธอเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนอร์ธ......